Categorie: Filosofie

Ik ga weg bij WhatsApp

Ooit had ik een vriendin die wilde sms’en met mij. Alleen had ik geen sms-bundel en dus sms’te ik niet met haar. Het jaar daarna had ik een sms-bundel.

Jaren later had ik een vriendin die met mij wilde appen, maar ik had geen smartphone. Het jaar nadat het uitging kocht ik een smartphone. Sindsdien heb ik WhatsApp.

Indertijd was WhatsApp al vrij populair en de dominante chatapp / berichtendienst of IM-programma. Het werd vervolgens zo succesvol dat Facebook geïntimideerd werd door het succes ervan en het opkocht.

Daar was ik toen niet heel blij mee, omdat ik toen net een paar jaar van Facebook af was. Het bedrijf beloofde WhatsApp te houden zoals het was. Zo zouden ze de app apart houden van haar overige producten / diensten en er zou geen reclame komen.

Inmiddels heeft Facebook aangekondigd dat ze Facebook Messenger, Instagram & WhatsApp willen gaan integreren, komt er reclame in de status-tab van WhatsApp & willen ze de platformen gaan gebruiken voor de nog te introduceren digitale munteenheid ‘Libra’.

Dat laatste is voor mij de druppel.

Dat ik opeens berichten kan krijgen van mensen op Facebook en Instagram vind ik al niets, reclame was al eerder een reden voor mij om weg te gaan, maar dat je nu kunt gaan betalen met een digitale munt waar ik totaal niet achter sta, is iets dat ik niet accepteer.

Op deze plek ga ik niet beschrijven wat er allemaal mis is met de ‘Libra’, want dat is al uitvoerig genoeg gedaan door anderen. Alleen wil ik duidelijk maken dat ik geen platform ga ondersteunen dat mee helpt aan de infrastructuur van die munt.

Dat betekent dus dat ik geen ‘Libra’ ga accepteren en aangezien je dat zult gaan kunnen met WhatsApp, heb ik maanden geleden besloten om WhatsApp te verlaten.

Dat heb ik op meerdere locaties kenbaar gemaakt, inclusief op de statustab van WhatsApp zelf, maar bijvoorbeeld ook op Okuna, Twitter en fora. Ik heb het ook hier en daar tegen mensen ‘in het echt’ gezegd. Het is niet zo maar iets om van zo’n dominante berichtendienst af te stappen.

Zelf ben ik al jaren geleden andere apps / producten / diensten gaan gebruiken zoals Telegram, Discord & Signal. Vooral die laatste heeft een goede reputatie, maar alle drie bedienen een andere deel van de markt.

Er is namelijk niemand die zegt dat we WhatsApp moeten gebruiken. Over het algemeen doen we dat niet vanwege de functionaliteit of het gebruiksgemak, want dan is een van de andere apps meestal beter. We doen dat vaak, omdat ‘iedereen daar zit’. Of we weten niet beter…

Eerst dacht ik dat het genoeg was om andere apps te gaan gebruiken en dat men dan langzaamaan over zou stappen. Ik begrijp alleen dat dit niet genoeg is. Als ik écht wil dat mensen het minder of niet gaan gebruiken, moet ik ervoor zorgen dat ik via dat platform niet meer te bereiken ben.

Dat vind ik ergens best pijnlijk, want ik ben graag bereikbaar en houd ervan om benaderbaar te zijn. Alleen snap ik niet waarom we massaal WhatsApp zouden moeten blijven gebruiken terwijl er fatsoenlijke alternatieven zijn. Ik ben niet de enige die er zo over denkt en al helemaal niet de eerste. Aangezien ik vind dat je moet handelen naar je overtuigingen ga ik dus ‘weg’.

Sjeempie, het lijkt net alsof ik mijn lidmaatschap van een club opzeg als ik het zo formuleer. Het is een app, een berichtendienst, een van de vele manieren om contact te onderhouden. Ja, het biedt een hoge mate van gebruiksgemak, maar dat is echt niet exclusief aan WhatsApp of zo.

Nee, natuurlijk stoppen mensen niet met het gebruiken van WhatsApp puur omdat ik er niet meer op zit. Dat snap ik ook wel! Alleen als ik die argumentatie zou volgen dan had ik ook net zo goed geen vegetariër kunnen worden – om maar iets te noemen.

Eerder heb ik aangegeven dat ik dit jaar ga stoppen. Dat is zeker ook nog steeds het plan. Mocht je me op WhatsApp hebben en met mij in contact willen treden buiten dat platform om (als je dat nog niet kunt) stuur me dan even een SMS of zo. Dat bestaat namelijk ook nog steeds!

Wat ben ik waard?

Altijd als ik mezelf verlies en verdrink in zelfmedelijden vraag ik mij af wat ik waard ben. Tot op zekere hoogte doe ik dat om mezelf te kwellen. De voornaamste reden is echter dat ik het antwoord niet weet.

Dat is pijnlijker dan het kwellen in zulke mate dat ik daar echt aan onderdoor kan gaan. Qua losse omschrijvingen kom ik er overigens best ver hoor, wat ik waard ben. Alleen neem ik daar geen genoegen mee. Het kan zijn dat ik streng ben voor mezelf en dat ik mijn idealen omlaag zou moeten schroeven.

Het is alleen wel zo dat die idealen mij maken tot wat ik ben. Veel meer dan dat ik bijvoorbeeld gemberkleurig haar heb. In wezen ben ik nog steeds op zoek naar mezelf. De eerder genoemde idealen schetsen namelijk slechts een kader, ik ben zelf verantwoordelijk voor het invullen daarvan.

Niemand weet hoe het is om iemand anders te zijn, hoe graag ze dat ook zouden willen of hoeveel levenservaring ze ook hebben. Het is gewoon niet mogelijk – je kunt niet in iemands hoofd kijken. Helaas weerhoudt dat men er niet van om het te proberen.

Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die genoegen nemen met een benadering zonder dat ze daadwerkelijk weten hoe iemand is en zonder aannames te doen hoe die persoon in een bepaalde situatie zou reageren.

Alleen… wat nu als je jezelf niet snapt? Als je keuzes maakt waarvan je later niet weet waarom je precies die stap hebt genomen? Terwijl je over het algemeen niet impulsief bent en alles kunt onderbouwen?

Natuurlijk snappen wel meer mensen zichzelf niet. Bovendien vertonen wel meer mensen tegengesteld gedrag op zo’n manier dat het lijkt dat ze last hebben van een interne paradox. Ons onvoorspelbare karakter is wellicht juist datgene dat ons menselijk maakt, maar dat is een ander onderwerp.

Zou ik mezelf beter kunnen waarderen als ik mezelf beter zou snappen? In grote lijnen snap ik wel de dingen die ik doe op kleine schaal, maar als ik naar het grotere geheel moet kijken dan vind ik mezelf vrij terughoudend. Ik weet wel wat ik wil bereiken, maar ik stel me heel afhankelijk op. Alsof ik dus niet weet wat ik wil.

Kort gezegd komt het er op neer dat ik, nog altijd, bang ben om mezelf te zijn. Dat is vrij gek, want in zekere zin ben ik daar best goed in – in mezelf zijn. Dat lijkt alleen dus heel afhankelijk te zijn van de context. Dat is alleen ook niet bepaald iets nieuws. Dat geldt voor iedereen.

Mezelf presenteren is waar het vaak op stuk loopt. Ik ben dan bang voor de reactie van de ander, waardoor ik mezelf dus afwijs voordat ik überhaupt de ander een kans heb gegeven om mij te kunnen beoordelen. Daarmee veroordeel ik mezelf dus.

Hierdoor leef ik, gelukkig zelden, in intense onzekerheid. Aangezien ik meer verlang van mezelf dan dat ik kan leveren. Ik ben niet lief voor mezelf. Dus in die zin zorg ik niet goed genoeg voor mezelf.

Het zijn vaak kleine luxe problemen waardoor dit soort zaken naar de oppervlakte komen. Die dienen dan als katalysator. Ik vind namelijk dat luxe problemen geen echte problemen zijn. Dat ik mij aanstel. Terwijl luxe problemen ook problemen zijn. Weliswaar in een andere schaal, maar toch.

Het is dan ook niet zo alsof ik geen echte problemen ken en alsof ik me niet bezig houd met wereldproblematiek. Het is alleen pas wanneer mijn eigen kleine systemen bedreigd worden dat ik slechter begin te functioneren. Soms lijkt het dan alsof ik enkel uit systemen besta. Dat een herstart van mezelf voldoende zou zijn om mij weer op ‘het juiste pad’ te krijgen!

Zo is het natuurlijk niet, maar mijn systemen herprogrammeren kost me wel ontzettend veel tijd, energie en moeite. Zelden geld gelukkig, dus dat scheelt weer, maar soms zou ik willen dat het me enkel geld kostte – zoveel moeite kost het me!

Ik ben ook bang om die moeite te doen. Ik zie er echt tegenop. Liever behoud ik de systemen die ik gebruik dan dat ik ze aanpas of tijdelijk uitschakel. Die systemen geven mij namelijk zekerheid, houvast. Als die systemen niet meer toereikend zijn, dan neem ik graag de tijd om die systemen aan te passen, zodat ik er weer op kan bouwen. Wanneer ik die tijd niet toebedeeld krijg, dan loop ik vast.

In welke mate bepalen die systemen wie ik ben of wat ik waard ben? Er is natuurlijk een bepaalde wisselwerking tussen mijzelf en mijn systemen. Dat is zeker zo, maar veel van die systemen zijn gebaseerd op de waardes die ik koester. Alleen dien ik wel zo flexibel te zijn dat ik situaties voorrang geef op de systemen die ik gebruik.

Ironisch genoeg komt het ook voor dat ik me té flexibel opstel waardoor ik me niet houd aan de systemen die ik voor mezelf heb opgesteld. Alleen heeft dit vaak enkel effect op wat ik doe in mijn eentje in mijn vrije tijd op mijn appartement, waardoor het effect soms pas later tot uiting komt door middel van onbeantwoorde e-mails. Ik wil dan vaak alsnog doen wat eerst niet lukte.

Ik vind het dan ook moeilijk om zaken die niet gelukt zijn te laten voor wat ze zijn. Ik wil ze dan alsnog doen, terwijl ik weet dat ik moet snijden. Ik ben altijd bang dat ik iemand tekort doe door iets dat ik niet gedaan heb. Ja, dat kan ik ook zelf zijn, dus ergens bestaat er wel een mate van eigen waarde, maar dat is vaak indirect.

Het zou zelfs zo kunnen zijn dat wat ik voor mezelf doe dat ik dat minder waardeer dan wat een ander voor mij doet. Ergens klinkt dat heel natuurlijk, maar niet als ik de activiteiten die ik voor mezelf doe maar voor lief neem.

Sommigen zeggen dat je uiteindelijk alleen bent op de wereld. Dat je alleen komt & alleen gaat. Hoewel dat natuurlijk in zekere zin klopt, ben ik het met de strekking daarvan geheel oneens. Je bent hier voor anderen. De wijze waarop ik mij hier toe verhoud is niet altijd duidelijk, want ik lijk er niet altijd naar te handelen.

Ik wil namelijk meer zijn dan een goed persoon. Ik wil de wereld beter achterlaten dan dat ik hem gevonden heb. Het gaat mij er niet om een voetnoot te worden in geschiedenisboeken of om ‘aan de goede kant van de geschiedenis’ te staan. Ik wil ook niet iedereen overtuigen van mijn beweegredenen, maar het zou fijn zijn als ik iemand vond die snapte waarom ik dit allemaal zo belangrijk vond en mij waardeerde.

Het lijkt er namelijk op dat ik mijzelf die waardering niet kan geven, hoe nobel mijn doelen ook mogen zijn, op zichzelf zijn ze niet genoeg. Alsof er zonder die externe aandacht geen groei meer zit in mij. Natuurlijk realiseer ik me dat dit dermate wanhopig overkomt dat het lijkt alsof ik op elke oprechte aandacht reageer met affectie, maar dat is niet erg, want dat is namelijk zo.

Gelukkig is mijn mensenkennis wel van dusdanige aard dat ik weet wanneer iemand interesse in mij heeft. Helaas kan dat geregeld niet gezegd worden voor de mate waarin iemand interesse in mij heeft. Ook al is die positief, nog kan dat wel eens zó verkeerd gaan, dat ik er helemaal ontregeld door raak.

Een gevoel van eigenwaarde. Mezelf waarderen. Houden van Johan. Als ik mezelf meer zou willen ontwikkelen dan is dat het voornaamste wat ik moet doen. Alleen, hoe doe je dat?

Speeddaten is intens & divers

Laatst ben ik voor het eerst gaan speeddaten. Een van mijn beste vrienden had zich opgegeven en ik wilde hem nog spreken naar aanleiding van zijn vakantie in Japan, dus heb ik me opgegeven om in de randstad aan zo’n evenement mee te gaan doen.

Dat heb ik geweten. Bij minstens 10 gesprekken ben ik meer dan een minuut kwijt geraakt aan uitleggen waarom ik juist dáár aan het speeddaten was. Dus laat ik daar mee beginnen. De voornaamste reden was dat hij ging en dat ik een keer met hem mee zou gaan, maar eerlijk gezegd heeft het ook wel wat veiligs.

Tenslotte is de kans natuurlijk gering dat ik de vrouwen van mijn speeddates elders nog een keer tegen ga komen, zeker als je geen matches had zoals ik! Aangezien ik daar van uit ging, vind ik dat niet erg, wel jammer, maar juist begrijpelijk. Zo zal ik vast niet enkel op mijn locatie afgewezen zijn, maar gezien de reacties die ik kreeg zal het wel meegespeeld hebben.

Er waren rond de 24 vrouwen en ik heb met allemaal een gesprek gevoerd in een tijdbestek van zo’n 2 1/2 uur, inclusief pauzes. Bij sommige organisaties krijg je nog meer gesprekken of nog minder tijd en ik vind vooral 4 minuten erg kort. Alleen begrijp ik dat sommige mensen elkaar ook gewoon niets te vertellen hebben, dan kan het inderdaad lang zijn.

Dat gezegd hebbende, ik heb interessante gesprekken gehad, leuke, bizarre, vage & spannende. In het begin was ik heel zenuwachtig. Daarna werd ik het moe om steeds dezelfde verhalen te vertellen en was ik ook erg vermoeid. Het is gewoon heel intens.

Alle vooroordelen die ik had met betrekking tot speeddaten zijn wel gesneuveld. Het is zo divers. Het is lastig om tegen iemand te vertellen hoe speeddaten is, want ieders ervaring zal anders zijn, omdat er vaak mensen zullen zijn die er ook voor het eerst zullen komen & iedereen staat anders open voor contact.

Eerlijk gezegd had ik er wel moeite mee. Hoe leuk ik het ook vond, ik was ook blij dat het voorbij was. Alleen had ik wel een naar gevoel aan het eind van de avond, maar gelukkig was ik niet alleen gegaan en kon ik nakletsen met een van mijn beste vrienden.

Het is me ook opgevallen dat ik me soms wat raar gedroeg. Alsof ik niet bij zinnen was. Ik was al ontzettend zenuwachtig en wat melig voordat het daadwerkelijk begon, maar bij tijd en wijle was dat erg. Ik heb belachelijke vragen gesteld, zoals vragen naar iemands accent of hoe lang iemand al een bril had. Soms kreeg ik zelfs het advies om betere vragen te stellen…

Veel zaken die ik me voorgenomen had om te vertellen heb ik niet verteld. Vragen die ik verwacht had, werden niet gesteld. Ik had mijn Serpent-shirt aan en daar kreeg ik welgeteld 2 vragen over, ook wel bijzonder. Soms had ik het idee dat ik meteen afgeserveerd werd voordat ik überhaupt zat & dat ze mij maar lieten praten om de tijd te laten verlopen.

Soms was ik degene die de vragen stelde, soms werden er vragen aan mij gesteld. Het is zelfs zo geweest dat er vrouwen waren die mij hele goede feedback gaven. Zo weet ik dus nu zeker dat ik op zich wel goed in staat ben tot het voeren van gesprekken met vrouwen, maar dat zó veel gesprekken mij echt opbreken. Na een tijdje ben ik gewoon niet meer representatief.

Natuurlijk is zo’n evenement nooit representatief voor welke deelnemer dan ook en gaat zoiets puur om de eerste indruk die iemand van jou krijgt & zij van jou. Toch wil ik wel een lans breken voor speeddaten. Ik vind het leuker & interessanter dan online daten. Het is efficiënter en vaak ook zelfs goedkoper. Bovendien heb ik het idee dat ik er als persoon ook door gegroeid ben.

De organisatie, About Love, kan ik ook van harte aanbevelen. Persoonlijk had ik wel moeite met het feit dat iemands naam aan het begin van de date steeds op moest schrijven, maar ik weet zo snel ook niet hoe dat beter geregeld kan worden en voor de meesten zal dit ook geen probleem vormen – niet iedereen is zo slecht in fysiek schrijven als ik.

Ze hebben een keurige website waar je ook makkelijk aan kan geven met wie je wil matchen, je kunt je makkelijk opgeven voor het speeddaten, de informatie is adequaat en mocht je meer willen weten, dan kun je ze gewoon e-mailen en dan krijg je meer gegevens – zonder dat ze de anderen er mee lastig vallen.

Natuurlijk was mijn dit mijn eerste ervaring en de eerste organisatie bij wie ik aan speeddaten heb gedaan, dus heb ik geen vergelijkingsmateriaal, maar ik weet niet hoe ze het beter hadden kunnen organiseren. De locatie had wel zo zijn problemen, maar ze waren voor het eerst weer daar, na de verbouwing.

Aangezien ik nu een vrijkaartje heb, zit ik me al te bedenken naar welk evenement van ze ik nu naar toe wil – alleen zitten ze niet meer in Eindhoven, dus nu weet ik niet waar ik naar toe ga, want dan kan ik weer uit gaan leggen waarom ik zover weg aan het speeddaten ben…

Het Dynamaxing Experiment: een Pokémon theorie

Op vrijdag 15 november 2019 zullen er wereldwijd twee nieuwe Pokémon spellen uitgebracht worden met de titels Pokémon Sword & Pokémon Shield. Deze spellen zullen beschikken over een nieuwe mogelijkheid om een voordeel te krijgen in een gevecht. Dit heet Dynamaxing.

Hierbij wordt één van je Pokémon tijdens een gevecht voor 3 beurten ontzettend vergroot. Tevens wordt dit beestje veerkrachtiger en veranderen zijn of haar bewegingen. Op het moment van schrijven van deze blogbijdrage zijn er al wel wat mechanismes bekend over deze aanpassing van het spel, maar nog veel meer is nu nog onbekend.

Wat wél bekend is, is dat die twee nieuwe titels niet zullen beschikken over alle verschillende Pokémon. Hoeveel monstertjes er in de spellen voor zullen komen, is ook nog niet bekend, maar je kunt enkel Pokémon van oudere spellen overzetten die ‘van nature’ voorkomen in het Galar gebied.

De reden die hiervoor gegeven is, is dat het heel veel werk is om alle animaties over te zetten naar de Switch (en dan trouw te zijn aan de Pokémon), maar bovendien dat het niet zou werken met het gevechtssysteem. Junichi Masuda benadrukte dat ze alles gebalanceerd willen houden en dat elke Pokémon die voorkomt in de spellen een kans willen geven om te schitteren.

Als ik die gedachtegang hanteer en dan weer naar Dynamaxing kijk, dan zou het zo kunnen zijn dat ze dit willen gebruiken om het spel meer gebalanceerd te maken dan voorgaande spellen.

Naast de verschillende statistieken en bewegingen van Pokémon zijn er ook nog voorwerpen, speciale krachten en natuurlijk de voor- en nadelen van de verschillende (dubbel)types die zorgen voor de balans. Als je daar Dynamaxing aan toevoegt, dan kan dit zorgen voor allerlei variaties, zeker als het goed geïmplementeerd wordt.

Die implementatie zou namelijk variabel kunnen zijn. Op die manier zou niet elke Pokémon dezelfde ‘stimulans’ krijgen als ie dynamaxt. Zo’n stimulans kan afhankelijk zijn van het soort Pokémon dat je ervoor kiest om te laten dynamaxen.

Op die manier zouden bijvoorbeeld sterkere Pokémon een minder sterke stimulans krijgen dan bijvoorbeeld zwakkere Pokémon. Hierdoor kun je, naar gezien de situatie in het gevecht, makkelijker variëren tijdens een gevecht en ben je niet steeds genoodzaakt om dezelfde sterke Pokémon te dynamaxen.

Dit heeft een aantal voordelen tegenover Mega Pokémon & Z-moves vanuit een balansperspectief. Wanneer er tijdens gevechten van die technieken gebruikt werden, dan was het van te voren vaak goed in te schatten welke Pokémon er van die technieken gebruik zouden maken. Dat is met Dynamaxing veel minder, als mijn theorie klopt.

Dat zou verklaren waarom er een stuk minder Pokémon in de Galar Pokédex voorkomen, omdat voor elke soort Pokémon bekeken moet worden welke aanpassingen aan de statistieken, de bewegingen, de voorwerpen, de krachten en weet ik wat er nog meer nodig is om het spel in balans te houden.

Tenslotte hebben al die variabelen weer invloed op elkaar en je kunt ze dus niet in isolement bekijken. In die context is het dus belangrijk dat er uitvoerig gekeken wordt naar al die aspecten en is het verklaarbaar waarom er slechts een beperkte selectie aan soorten Pokémon zich (mogen) bevinden in de wereld van Pokémon Sword & Pokémon Shield.

Een voorbeeld. Zo zou een zwakkere Pokémon even sterk kunnen worden als een traditioneel sterkere Pokémon voor 3 beurten. Dat betekent alleen niet dat een traditioneel sterkere Pokémon ook zoveel sterker wordt bij het dynamaxen als dat die traditioneel zwakkere Pokémon sterker zou worden. Dat zou dan afhankelijk zijn van hoe sterk of zwak, die Pokémon al is.

Dat betekent dat er niet alleen naar de rauwe statistieken, krachten of bewegingen van die Pokémon gekeken wordt, maar ook goed naar het potentieel – en of dat dan niet te sterk zou worden. Aangezien je dat bij Pokémon moet bekijken in het totaalplaatje, gaat daar veel werk in zitten.

Helaas kwam ik er tijdens het schrijven van deze blogbijdrage achter dat Dynamaxing qua statistieken alleen de incasseringspunten (HP) met 50 % verhoogt, waar een vriend me attent op maakte. Dan kan het nog steeds zijn dat de bewegingen variabel / verschillend zijn qua sterkte per soort Pokémon.

Alleen zijn de verschillen dan minder divers en minder specifiek per soort Pokémon. Het kan wel zijn dat het assortiment bewegingen waar een specifieke Pokémon soort / familie over beschikt dan nog verschil gaat maken voor de soort Max bewegingen waarover dynamaxte wezens beschikken.

Die bewegingen worden namelijk bepaald door de bewegingen die de Pokémon kennen voordat ze dynamaxen. Bewegingen die je statistieken verhogen worden bijvoorbeeld Max Guard. Het wordt dus nóg belangrijker om te letten op welke 4 bewegingen je mee wilt geven aan je teamleden.

Al met al gaat er een hoop veranderen voor het competitieve aspect van Pokémon in de achtste generatie. Het zal een stuk dynamischer worden.

Gelukkig zonder computer

Afgelopen weekend heb ik met vrienden een weekend doorgebracht bij een van die vrienden en dat weekend heb ik mijn computer niet gebruikt en ik was gelukkig. Misschien wel handig om er bij te vertellen dat er tijdens dat samenkomen wél heel veel gebruik gemaakt is van (draagbare) spelcomputers. Het heet zelfs een ‘SNES-weekend’. Alleen vind ik dat toch anders, want het is veel socialer. En gezelliger, dat vooral.

Hier wil ik mee aangeven dat ik wel degelijk goed zonder mijn computer kan en dat ik dat apparaat strikt genomen niet nodig heb. Wanneer je dat verbindt met het feit dat ik geld uit geven vrij lastig vindt, zal het je wellicht verbazen dat ik een nieuwe gekocht heb. Het is niet alsof mijn computer stuk is. Soms denk ik dat hij langzaam aan het stuk gaan is, maar dat blijkt wel mee te vallen. Het beestje is wel al ruim 6 jaar oud.

Dat betekent dat de hardware verouderd is en deze hardware was al niet geweldig om mee te beginnen, want een iMac is toch een ‘laptop op pootjes’ die standaard geleverd wordt met specificaties die niet zo geschikt zijn voor het gamen. Nu, daar heb ik met mijn nieuwe exemplaar wat aangedaan.

Mijn iMac 2019 heeft een goede grafische kaart, een grote SSD van 1000 GB en ook extra RAM geheugen dat er nog met de hand ingestoken gaat worden. Het bleek namelijk dat dit later nog aangepast kan worden, dus hoef ik niet meteen hoog in te stappen met het geheugen en ‘bespaar’ ik dus op de initiële kosten van de machine. In totaal zal ik zo’n 24 GB RAM geheugen hebben, dus daar kan ik even mee vooruit!

Dat is ook de bedoeling, want ik wil er minstens 6 jaar mee doen. Liever langer, maar de snelheid waarmee de grafische kaart verouderd is van te voren lastig te zeggen. Misschien kan ik sommige spellen niet spelen over een paar jaar. Nu ben ik niet van plan om heel veel spellen te gaan spelen op mijn computer, want ik speel sowieso weinig. Het is fijn om de optie te hebben en de mogelijkheid om met behulp van Windows nu meer spellen te gaan spelen is ook aanwezig.

Er werd mij op een forum gevraagd waarvoor ik het apparaat ging gebruiken om daarop de specificaties aan te passen. Ja… dat was en is dus een lastige vraag, want ik was gewend dat ik enkel spellen kon spelen die uitkwamen voor macOS. Tegelijkertijd is het ook niet dat ik het apparaat nu opeens vaker ga gebruiken om te gamen, omdat het kán.

Ik heb mijn iMac voornamelijk om muziek te luisteren, te browsen, te e-mailen, iets op te zoeken, nieuws(brieven) te lezen, te discussiëren op fora en gebruik te maken van sociaal netwerken. Oh ja, en chatten, dat doe ik ook. Als ik zo naar mijn Dock kijk dan heb ik daar al 6 chat-apps staan die ik dagelijks tot wekelijks gebruik.

Hierdoor heb ik vaak tal van programma’s open staan. Daarvoor gaat het extra RAM geheugen heel fijn zijn. Dan hoef ik niet meer programma’s te sluiten of me in te houden met tabbladen bij Firefox – alhoewel dat ergens wel een goede gewoonte is, om die te beperken. Je kunt overigens tegenwoordig makkelijker wisselen naar een tabblad die je open hebt staan door ‘% + een trefwoord’ (van dat tabblad) als input te geven in de adresbalk. Erg fijn.

Al met al ben ik vrij tevreden met mijn aankoop en dat mag ook wel, want het wordt mijn grootste aankoop ooit. Er is me dus wel het een en ander aan gelegen dat het goed voor elkaar komt. Veel mensen zouden het een dure aankoop vinden. Ik vind het ook wel prijzig, maar duur kan ik nog niet zeggen. Tenslotte gebruik ik zo’n apparaat dus ook best veel en misschien ga ik het apparaat ook vaker of langer gebruiken.

Nee, ergens is dat geen doel op zich, dus het zou ook fijn zijn als ik het tegelijkertijd vooral op een andere manier zou kunnen gebruiken. Op een manier dat er een venster op de wereld voor mij open gaat, als je begrijpt wat ik bedoel. 😉

Dat doet me denken. De manier waarop ik mijn computer gebruik is juist mijn manier waarop ik gegevens die ik binnen krijg verwerk. Daarvoor is dit blog ook grotendeels bedoelt. Zodat ik zaken waar ik moeite mee heb op een bepaalde manier kan verwerken. Het is niet alsof dit besluit me in de koude kleren is gaan zitten. Ik vond het nogal stressvol.

Had ik al gezegd dat ik in April 2017 begonnen was met sparen voor deze computer? Om even aan te geven dat het totaal geen impulsieve beslissing is geweest en dat ik verwacht had dat ik een half jaar geleden al deze knopen al door had moeten gaan hakken? Ja, het zou goedkoper zijn geweest om twee computers te kopen. Als je al deze onderdelen los koopt ben je ook goedkoper uit, maar dan heb je geen macOS en ik wil dat graag!

Allemaal beslissingen nemen die je op de lange termijn last kan gaan brengen, omdat je nu iets verkeerds beslist. Gelukkig heb ik veel hulp gehad en heb ik er vertrouwen in dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Overigens, computers van Apple worden zelden goedkoper, wanneer er nieuwe modellen komen dan gaan de specificaties omhoog. De prijzen blijven daarbij gelijk. Het gebeurt wel eens dat de ‘upgrades’ goedkoper worden, maar ik heb bijvoorbeeld een andere soort SSD gekozen om in de machine te plaatsen en daarbij heb ik ook honderden euro’s bespaard.

Dit kan trouwens de laatste keer zijn dat ik een bijdrage typ voor mijn blog op deze iMac, want ik verwacht dat het apparaat vrijdag aanstaande geleverd wordt. Het bijbehorende geheugen wordt later vandaag al geleverd.

Ik blijf wel typen op het toetsenbord dat ik nu gebruik, want die ruil ik niet in. Ik heb geen behoefte aan een draadloos Bluetooth toetsenbord die niets meer kan dan het toetsenbord dat ik nu gebruik. Ik realiseerde me net dat dat toetsenbord gewoon USB 3.0 heeft en dat ik daar de USB-kabel van mijn iPhone ook gewoon in kan steken. Zo herinner je nog iets!

Mijn opstelling wordt dus steeds netter. Natuurlijk weet ik niet wat ik nog meer met mijn computer zou willen gaan doen in de toekomst. Misschien ga ik ooit video bewerken, maar als ik zie hoe weinig ik al met foto’s doe, lijkt me dat onwaarschijnlijk.

Ja, ik realiseer me dat ik hierdoor nog meer verbonden zal worden aan Apple. Dat is ergens wel raar, om mijn grootste uitgave ten deel te laten vallen aan ’s werelds rijkste multinational terwijl ik toch echt Geld Filosoof ben. Ik weet het niet, misschien is het de privacy, het gebruiksgemak, hoe het allemaal met elkaar werk of zo. Toch, blijft het een zeer kapitalistische multinational.

Ondanks dat zijn de stressniveau’s al wel gedaald. Er is sprake van berusting. Het zal in het begin nog wel spannend zijn, maar vooralsnog is er nu vooral sprake van voorpret. Het typen van dit stukje is gewoon even verwerken en herstellen, zodat ik weer verder kan gaan.

Ik heb deze week nog wel het een en ander te doen, want ik was al langer van plan om mijn computer een beetje digitaal af te stoffen. Stiekem heb ik een heleboel software en documenten op mijn computer staan die niets doen en ook niet meer gebruikt gaan worden, dus dat moet ik nog uitzoeken en/of verwijderen.

Het gaat nu echt gebeuren. Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in. Ik mag dan gelukkig zijn zonder computer. Ik ben waarschijnlijk gelukkiger met allebei: soms ben ik gelukkig zónder computer, soms ben ik gelukkig mét een computer. De afwisseling is het best. Het een sluit het ander niet uit.

De gevolgen van Gelukzaligheid [Quli]

De weg kwijt zijn, van het padje af, met je ziel onder je arm lopen, kortom:
Als je jezelf kwijt bent, dan twijfel je aan alles.

Gelukkig ben ik daar bekend mee. Dat wil overigens niet zeggen dat ik even helemaal aan de grond zat en dat ik iemand nodig had die me erdoorheen praatte. Iemand die op het juiste moment de juiste dingen weet te zeggen. Wat is er nu precies aan de hand dan?

Dat is een lang verhaal en wat nu volgt is op zichzelf al een samenvatting van hetgeen er voor gevallen is. Afgelopen zondag was een katalysator. Voor de ingewijden, dit had een soortgelijk effect als een verliefdheid. Vandaar ook de titel van dit stuk.

Meer dan de helft van mijn leven geleden begon ik Pokémon te spelen. Aangezien dat spel uitsluitend om het maken van keuzes gaat, is dat spel uitermate geschikt voor mij. Niet voor niets is mijn levensmotto ‘Keuzes maken de Mens’. Uiteraard was ik meteen verslaafd.

Het besluit om Pokémon te gaan spelen heeft veel impact gehad op mijn leven, niet in het laatst op mijn sociale leven. Vriendschappen werden verbroken en werden geschapen. De game vereniging waarvan ik al meer dan een decennium lid ben, heb ik gevonden door een evenement dat zij indertijd op wilden stellen voor Pokémon.

Kortom, het besluit om samen het spel te gaan spelen heeft mijn leven getekend. Al die jaren ben ik me er niet bewust van geweest dat er een gemeenschap van spelers bestond in Nederland die elkaar bevochten met Pokémon. Daar kwam ik afgelopen zondag dus achter. Ik heb me dan ook goed vermaakt die dag en mijn stemming was op de terugweg zo uitgelaten dat het me niet uitmaakte dat deze 6 uur duurde.

Waarom maakt me dit dan toch zo intens verdrietig? Waarom kan ik niet meer nagenieten van zo’n speciale dag? Waarom maak ik het mezelf zo lastig?

Dat komt doordat mijn zelfvertrouwen een boost heeft gekregen en op de een of andere manier laat mijn ego dit niet toe. Het kan en mag niet zo zijn dat ik me goed over mezelf voel en dat ik trots ben op wat ik bereikt heb, hoe klein dit ook mag zijn. Ik ‘moet weten’ dat zoiets vergankelijk is en dat ik dit alleen maar kon bereiken, omdat mijn vrienden een Pokémon team voor mij hebben gemaakt. Dat ik dit helemaal niet zelf bereikt heb en dat ik zo’n prestatie niet kan verlengen en dat ik niet het doorzettingsvermogen, de daadkracht of de passie heb om verder te gaan dan ik nu ben gegaan.

Dit is voor een groot gedeelte daadwerkelijk waar. Een van de spelers die ik ontmoet heb, heeft zo’n 400 uur in het laatste spel zitten, terwijl ik iets van 75 uur heb gespeeld. Om zo goed te kunnen worden als hij, dien ik simpelweg meer te spelen. De vraag die dan naar boven komt is: ben ik bereid om zoveel tijd in het spel te steken? Wil ik mijn leven aanpassen om de beste van Oisterwijk, van Nederland, van de wereld te worden?

Nee, dat wil ik niet. Mijn leven is me veel te comfortabel zoals het nu is. Het akelige alleen is dat ik dus door een droom die uitkwam, er een grotere droom uit elkaar is gespat. Dat is dus het pijnlijke. Die grove bewustwording dat ik toch niet bereid ben om mijn leven zó aan te passen om ervoor te gaan. Wat in essentie dus betekent dat ik laf ben. Of, aardiger geformuleerd, dat ik mezelf laf vind.

Ik vind namelijk dat je voor je dromen hoort te gaan en dit is mijn oudste droom. Het is veel groter en dieper dan mijn andere passies. Ik weet niet of het mijn roeping is. Ik wil alleen niet oud en gerimpeld zijn om er dan achter te komen dat het juist een week na mijn 32e verjaardag was dat ik ontdekte dat ik wel degelijk een deuk in een pakje boter kon slaan wat betreft de Pokémon metagame.

De Video Game Championships. De enige manier om er achter te komen of dat iets voor mij is, is om het te doen. Nu ik dat gedaan heb, weet ik dat ik het leuk vind en erg aangenaam vind. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik nu op een vork in de weg sta. Of ik blijf met mijn vrienden gezellig (casual) Pokémon spelen of ik ga er helemaal voor en ga regelmatig mee doen met toernooien zodat ik beter word en mezelf kan verbeteren.

De gevolgen van Gelukzaligheid zijn dan dus de consequenties die dit dilemma met zich mee brengt. Ik kan niet mijn gezapige leventje houden zoals het nu is en tegelijkertijd al mijn tijd, energie & geld steken in het bedenken, maken en gebruiken van mijn Pokémon team. Welke route ik ook neem, welke weg ik bewandel, wat ik ook doe – iets moet ‘geven’. Ik kan het niet allemaal hebben…

Hopelijk heb ik het mis en bestaat er een gulden middenweg waarbij ik zo nu en dan mee kan doen aan een toernooitje en toch mijn leven kan behouden zoals het nu is. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dat alleen zou betekenen dat ik dan voor de zoveelste keer iets halfslachtig doe. Dit alles doet mij namelijk denken aan hoe ik naar mezelf kijk en wat ik van mezelf vind.

Ik weet niet wat ik ben. Ik weet wel waar ik voor sta, maar verder dan filosoof kom ik amper als iemand mij vraagt wat mij mij maakt. Ik ben een Pokémaniac, een geld filosoof, een receptionist, een ICT-er, een vriend, een broer, een zoon. Een twijfelaar, een hippie, een denker, een speler. Ik ben aardig, ik kan goed luisteren, ik ben lief, ik wil vrede. Ik hou van muziek en van dansen, ik kan goed uitleggen, ik heb geduld, ik ben traag.

Wat maakt het dat zoiets ogenschijnlijk onbenulligs als een Pokémon toernooi zo veel bij mij los maakt? Waarom kan ik niet gewoon spelen en gelukkig zijn? Ben ik geboren om moeilijk te doen? Is dit alles onderdeel van de strijd die mij zo bijzonder maakt? Ga ik vinden wat ik zoek als ik een van de twee paden bewandel? Wat is het precies dat ik zoek? Wil ik erkenning? Wil ik een schouderklopje?

Als een man die bekend is met extremen, ken ik de gevaren die existentiële dilemma’s met zich meebrengen. Ik kan er in verzanden. Ik kan er in blijven hangen. Wat dat betreft zal het voornamelijk de angst zijn die mij verlamd. Het feit dat er altijd wel iets gebeurd, of ik nu kies of niet. Laat dat laatste nu net mijn levensmotto zijn.

Dus voordat het nog verder uit de hand loopt dan dat het al uit de hand is gelopen, wil ik graag weten waar ik nu tussen wil (moet?) kiezen. Wat zijn de consequenties van mijn onvrede met de huidige gang van zaken? Welke zinnen moet ik verzetten om te komen tot een oplossing die mijn huidige gedrag klaarblijkelijk heeft veroorzaakt? Wat is mijn probleem?

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op dinsdag 31-01-2017 21:38

Eerst moet je boos worden

Dit is een vervolg op:

“Denk je dat het mogelijk is om de wereld realistisch te zien en niet depressief te zijn?”

Aan het eind van dat stuk moest ik heel erg denken aan de film Network. Ik ben namelijk van mening dat het belangrijk is om boos te worden. Daar begint het mee.

Het is niet zozeer belangrijk dat je ergens tegen of voor bent, maar vooral opkomt voor jezelf. Boosheid is een krachtig iets. Het wordt te vaak als negatief beschouwd, terwijl het een van de weinige krachten is die verandering in gang kan zetten.

Verandering is nu net datgene wat we nodig hebben. Als we onszelf niet snel aanpassen, dan komt er verandering die wij niet willen. Verandering is namelijk de enige constante. Het is maar net hoe wij willen dat die verandering er uit komt te zien.

Vooralsnog is het zo dat we nog best veel invloed hebben op hoe die verandering er uit gaat zien, maar dan moeten we wel eisen dat er naar gehandeld wordt. De vraag of hierbij genoeg mensen bereid kunnen vinden om zich in te zetten voor deze positieve verandering is inderdaad maar de vraag.

Belangrijk daarbij is om een goed verhaal te hebben, want verhalen kunnen ons overleven. Ze vertellen later waar wij voor stonden, wat ons motiveerde en wat ons kracht gaf. In die context is het dan ook zeer belangrijk om mensen hoop te geven, want dat is hetgeen dat overblijft.

Alleen eerst… eerst moet je boos worden. Zonder boosheid geef je niet genoeg aan hoe belangrijk het voor je is. Natuurlijk kun je je boosheid niet zomaar oproepen. Het is een hele sterke emotie. Toch… bedenk eens wat er gebeurt als we niet gaan handelen en we blijven voortmodderen zoals we nu doen… zou je daar alleen al niet boos om willen worden?

Zoals in het filmpje wil ik hiermee vooral benadrukken dat het gaat om opkomen voor jezelf. Geef aan dat je de strijd durft aan te gaan. Beken kleur. Laat de wereld weten wat jij ervan vindt. Wanneer je dat gedaan hebt, kun je je gaan concentreren op de manier waarop je verandering wilt bewerkstelligen. Oplossingen zijn namelijk het probleem niet, het is maar welke kant je wilt dat we gaan.

Zolang er maar genoeg mensen zijn die op deze manier boos worden en dit delen met de wereld, is er nog tijd. Genoeg tijd om het tij te keren en onze verantwoordelijkheid te nemen.

Dus daarom zeg ik het nóg één keer:

Word boos

Een illusie armer en een goede vriendschap rijker

Dit is een vervolg op ‘Ga je mee dansen?’

Het is voorbij.

Dat was het natuurlijk al, maar ik was eigenwijs. Ik geloofde blijkbaar zelfs mijn eigen woorden niet. Ik had meer duidelijkheid nodig. Dat heeft ze gegeven.

Dat deed alleen meer pijn dan ik verwacht had. Ik had namelijk het idee dat ik mijn gevoelens voor haar wel een beetje een plek had gegeven. Dat was blijkbaar niet zo. Dat is nogal confronterend. Wat dat betreft lijkt het contact met haar ook erg veel op het contact dat ik in het begin kreeg met ‘de andere twee’.

Ergens is dat heel mooi. Dat weet ik. Alleen vraag ik me nu af of mijn hart het verschil wel ziet tussen een goede vriendschap en, zoals ik dat noem, vriendschap+. Want tja, ik wil niet zomaar een relatie. Ik wil een romantische relatie met als basis daarvan vriendschap. Om de een of andere reden vind ik dat niet veel gevraagd, maar blijkbaar is het dat wel. Ik weet het niet. Misschien doe ik nog steeds iets verkeerd…

Nee, ik denk toch van niet. Het is vooral dat ik het heel erg graag wil en dat ik me vast grijp aan elke strohalm die ik tegen kom. Dat ik niet wil toegeven, dat ik het niet wil loslaten. Dat ik de realiteit té pijnlijk vind en dat ik daarom liever in mijn illusie blijf leven. Cognitieve dissonantie in optima forma. Dus wat dat betreft doe ik wel iets verkeerd. Ik doe mezelf iets aan en dat is iets dat ik mezelf best wel kwalijk kan nemen.

Tegelijkertijd moet ik ook gewoon accepteren dat het zo is. Dát ik dat gedaan heb. Ik weet nog niet of het me lukt om er iets van te leren, want het is nu de derde keer dat mij zoiets in deze mate overkomt. Ik houd van haar, maar ik moet gewoon meer van mezelf houden. Dat ik haar aandacht niet anders interpreteer dan voor wat het is. Oprechte interesse in mijn persoon, zonder dat ze meer wil.

Misschien is het zo dat ik hier nog even mee worstel. Misschien is het ook zo dat het ‘bij de ander’ op zal vallen dat ik graag wil. Het kan zijn dat dit een struikelblok vormt. Alleen ga ik me dat niet te veel kwalijk nemen. Tenslotte is het heel gezond voor een man als hij wat hunkert naar wat liefde, nietwaar?

Mezelf anders presenteren vind ik alleen zo lastig. Er zijn zoveel facetten aan mij en mijn bestaan en hoe ik in het leven sta, dat ik het heel erg lastig vind om in sommige situaties mezelf voor te stellen. Ik weet namelijk nog altijd niet wat mij mij maakt. Ik hoef me niet anders te presenteren dan ik ben, want zolang ik eerlijk ben over wat aan mij gevraagd wordt, dan kom ik best goed over.

Laat ik daar mezelf nu maar aan houden. Dat mensen mij over het algemeen goed gezelschap vinden en dat ik niet veel moeite hoef te doen om hun vriendschap of liefde te krijgen, want zoals gezegd: meedoen is belangrijker dan winnen.

“Ga je mee dansen?”

Dit is een vervolg op ‘De dame van de dansvloer‘.

Ik wist niet dat het nog kon. Ik wist niet dat ik er nog ruimte voor had.

Jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven ontmoet. Ik noem haar nog wel eens zo, gekscherend, ook al hebben we nooit iets gehad. 4 jaar daarna heb ik iemand ontmoet waar het ook ontzettend mee klikte. Iemand die je gewoon begrijpt. Die twee delen een speciaal deel van mijn hart.

Ze moeten ruimte maken. Er is iemand die ook recht heeft op dat deel van mijn hart. Iemand die ook van dansen houdt, iemand die me aanvoelt, iemand die me wil begrijpen. Iemand die lekker gek met mij wil doen. Iemand die niet zomaar alles aanneemt, iemand die me uit mijn comfortzone laat stappen zonder dat ik er last van heb.

Iemand die me accepteert zoals ik ben en graag wil weten wat dat inhoudt.

Eerst was ik bang. Dat mijn wens dat het meer kon zijn dan het is, ons contact in de weg zou staan. Ik was namelijk verliefd op haar. Was? Ik ben het ergens nog steeds wel en het zal wel even duren voordat het helemaal weg is, maar een soortgelijk, aangrenzend, gevoel heb ik ook voor de twee eerder genoemde. Iets dat voorbij gaat aan een gewone vriendschap.

Is dat pretentieus? Misschien. Het is in ieder geval ambitieus. Ik wil graag onze band verdiepen. Vermoedelijk is daar voornamelijk tijd voor nodig. Het hoeft namelijk niet meer, meer te worden dan het nu al is. Het is nogal wat voor mij om tot dit inzicht te komen. Dat ik tevreden ben met de gang van zaken en dat ik niet wanhopig op zoek ben naar iets dat niet is.

Wanneer je me dit enkele jaren geleden verteld had dat ik zo’n emotionele gemoedstoestand zou bereiken, dan had ik je waarschijnlijk niet geloofd. ‘Zij die het weten, kunnen het niet uitleggen. Zij die het niet weten, kunnen het niet begrijpen.’ Die stelling is erg van toepassing nu.

Nee, helemaal snappen doe ik het ook nog niet, maar begrijpen des te meer. Het is niet alsof ik al die jaren geleden iets verkeerds gedaan heb. Ik wist gewoon niet beter. Tegelijkertijd zou het niet uitgemaakt hebben als ik toen wat anders had gedaan, want de liefde was niet, op die manier, wederzijds. Het is alleen wel zo dat ik mezelf dan een hoop lijden had kunnen besparen, maar men zegt wel eens dat je zonder pijn niet kunt groeien.

Nu staat ik er wat meer ambivalent in. Wat meer nonchalant als je wil. Het is niet dat het me niet interesseert, integendeel, maar ik snap beter waarom ze zeggen dat je het spel dient te spelen, maar zonder proberen te winnen, want het spel, op zich, is het doel.

Dus ja, ik ga graag mee dansen, want tenslotte is “Ga je mee dansen?” een hele andere soort vraag dan “Wil je met mij dansen?”.

Ik wist niet dat het nog kon, maar zij maakt het verschil.

De kracht van verhalen

Verhalen zijn er om verteld te worden. De manier waarop een verhaal verteld wordt, is bepalend hoe de boodschap van dat verhaal overkomt. De boodschapper is daaraan ondergeschikt. Sterker nog, bij veel verhalen is het niet eens duidelijk wie het als eerste vertelde.

Tegelijkertijd zijn er ook tal van verhalen die worden verteld door de mensen die ze ook zelf daadwerkelijk meegemaakt hebben. Helaas wil dat niet zeggen dat er dan beter naar deze verhalen geluisterd wordt. Daarom is het soms beter als verhalen worden omgezet in fictie, dat kan beter zijn voor de boodschap.

Het gevaar daaraan is alleen dat sommigen dan van mening zijn dat het dan enkel nog slechts vermaak is. We horen gedurende een dag tegenwoordig zoveel verhalen dat we sufweg niet de tijd hebben om aan elk verhaal evenveel aandacht te geven. Dat stemt mij treurig.

Reflecteren op een verhaal vind ik namelijk heel belangrijk. Wanneer je dit namelijk niet doet, boet het verhaal in kracht in. Misschien gaat de boodschap van het verhaal helemaal verloren of benadert het enkel je onderbewuste.

Qua fictie blijven mij sommige verhalen uit mijn jeugd mij erg bij. Het verhaal Lees dit niet! houdt me nog steeds bezig. In dat verhaal wordt er gesteld dat iets alleen echt gebeurd is als het verteld is en, juist in dit verhaal, omgekeerd: alleen als het verteld wordt, dan gebeurt het. Het verhaal stimuleert je zelfs om te stoppen met lezen, zodat het niet gebeurt!

De serie Griezelbus maakte mij bekend met het fenomeen ‘De Andere Werkelijkheid’. Deze AW zou bestaan naast onze eigen werkelijkheid en zo zijn eigen regels en wetten kennen en nooit echt worden gekend door ons.

Nog los van de discussie of dit nu lariekoek is of niet, is het een feit dat door dit soort verhaaltechnieken te gebruiken een verhaal extra sterk over kan komen. Of juist niet. Dat ligt aan de manier waarop de boodschap ontvangen wordt en vooral daar zit de uitdaging.

Hoe kun je een verhaal vertellen op zo’n manier dat je je boodschap kunt overbrengen op je beoogde publiek? Bovendien dien je ook nog eens te voorkomen dat men er niet vandoor gaat met de betekenis van je verhaal. Het is vrij lastig om je verhaal mooi, sterk & duidelijk te vertellen.

Toch blijven we het proberen, want een verhaal kan ons overleven. We mogen als mensen dan niet voor eeuwig leven, onze verhalen gelukkig wel.