Mijn verhaal

Mijn naam is Johan Zijlstra en in het dagelijkse leven worstel ik vooral met opstaan. Ik heb moeite met het maken van keuzes, in allerlei hoedanigheden. Hierdoor en doordat ik weinig automatiseer heb ik moeite gehad met zelfverzorging en heb ik nog steeds hulp bij van alles en nog wat.

Toen ik klein was vond ik het leuker om te kijken hoe anderen speelden dan om zelf te spelen. Mijn idealen waren er ook vroeg bij. Zo ben ik uit eigen beweging vegetariër geworden op mijn 8e. Een paar jaar geleden kwam ik er achter dat dit verklaarbaar is vanuit mijn ‘advocaat persoonlijkheid’.

Tijdens mijn schoolcarrière liep ik vanwege mijn ASS al tegen problemen aan. Een van de oplossingen was dat ik meer tijd kreeg, omdat ik zo langzaam schrijf. De bovenbouw van het VWO heb ik vreemd doorlopen. Eerst mocht ik over omdat ik van profiel wisselde en daarna omdat ik 2 jaar over mijn examenjaar zou doen.

Helaas geloofde ik amper in mezelf en werd ik depressief in mijn eerste examenjaar. Toen heb ik aan het eind van dat schooljaar het antidepressivum Seroxat voorgeschreven gekregen. Dit heeft mijn eerste manische episode veroorzaakt. Ik werd tegen mijn wil opgenomen.

Het heeft vervolgens jaren geduurd totdat ik een goede mix van medicatie kreeg waarmee mijn bipolaire stoornis behapbaar werd. Alleen Lithiumcarbonaat bleek niet afdoende, maar dat spul heeft wel intussen voor nogal wat huidproblemen gezorgd, iets waarvoor ik elke maand behandeld word. Ik ben overigens medicijntrouw.

Vaak werden mijn (hypo)manische episodes veroorzaakt door verliefdheden. Punten waarop mijn ratio en mijn emotie met elkaar in botsing kwamen zorgden ervoor dat ik uit balans raakte. Gelukkig helpt contragedrag. Dat je actief probeert te zijn tijdens een depressie en jezelf opsluit als je manisch bent. Vooral dat laatste ben ik erg goed in. Ik vermijd direct contact dan zo veel mogelijk, ik kom enkel buiten voor boodschappen en maak het mij gemakkelijk.

Mocht dat allemaal niet helpen dan heb ik een heel groot sociaal netwerk en krijg ik goede begeleiding, zowel van de RIBW als via mijn behandelaar van de GGZ. Een verviervoudiging van mijn Olanzapine is een goede stok tussen de deur. Dat mijn wahjong-uitkering zorgt voor een betrouwbaar inkomen en dat mijn zorg-indicatie ook al zo goed als vast staat, geeft mij veel rust.

Helaas zijn er ook zaken waar ik niet tevreden over ben. Door de manier waarop mijn leven verlopen is, zijn er veel zaken die ik gemist heb. Mijn puberteit heb ik min of meer overgeslagen. Ik heb nooit echt gestudeerd zoals mensen met mijn intelligentie meestal doen. Over het algemeen kan ik genieten van het leven en ben ik meestal gelukkig.

Toch is kijken naar de zaken die je wel kunt niet altijd even makkelijk. Het is leuk dat ik vrijwilligerswerk doe, maar dat doe ik ook grotendeels voor mezelf, omdat ik de structuur nodig heb. Echt voldoening haal ik er niet meer uit, dus ik ben aan het zoeken hoe ik nu mijn tijd het beste kan besteden.

Met mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen leek het mij onverstandig om een opleiding te gaan doen en bovendien weet ik nog steeds niet welke studie ik dan zou willen volgen. Of dit nu zelfstigma is of een zichzelf vervullende voorspelling laat ik even in het midden.

Mja, ooit geloofde ik ook niet dat ik op mezelf zou kunnen wonen en dat doe ik momenteel ook. Wat dat betreft weet ik ook niet waar het schip strandt. Tegelijkertijd zal ik nooit de witte vlag heisen.

Lang was ik bang voor mezelf en wat ik mij, mezelf en mijn omgeving aan kon doen.
Tegenwoordig ben ik nieuwsgierig naar wat ik de wereld allemaal nog te bieden zal hebben.

Het gevoel dat je leeft [Quli]

Wanneer voel je dat je leeft?

Het zijn die kleine momenten waarop je voelt dat je leeft, die het leven heel erg mooi maken. De momenten waarop je gelukkig bent, tevreden. De momenten waarop iets lukt, dat je iets bereikt hebt.

Vorig jaar augustus heb ik een Playstation 4 gekocht zodat ik dit jaar in staat zou zijn om ‘Straat Vechter Vijf’ te kunnen spelen. Ook al is er veel planning en testen aan vooraf gegaan en weet je nooit hoe goed zo’n spel bevalt, heb ik dat moment van extase gisteren bereikt terwijl ik in een gevecht verwikkeld was.

Het is tijden geleden dat ik mee heb gemaakt dat mijn handen zo warm werden. Dit komt omdat ik een Arcade Fight Stick gebruik waarbij ik mijn vingers volledig benut. Het is een erg aangenaam gevoel. Het spel is nog geen week uit en ik weet nu al dat al die tijd, moeite en geld die ik er in gestopt heb, de moeite waard waren.

Nu weet ik dat dit ook hetgeen was waar ik vanuit ben gegaan, maar het voelt zó goed als je beseft dat je voorspellingen zijn uitgekomen. Desalniettemin ben ik me er van bewust dat hier een hoge mate van zichzelf vervullende voorspelling aan vast zit, maar dat maakt het niet minder episch! Het mooie is ook dat ik nu zelfs speel met het karakter dat ik het meest interessant vond toen het spel nog niet uitgebracht was. Dat is echt heel erg prettig.

Wat leuk is om te melden over dat karakter is dat dit karakter heel snel is. Ik kan dus wel degelijk snel zijn als het er op aan komt, want met mijn reactievermogen is niets mis. Het is zelfs zo dat ik veel handelingen automatiseer! Dat betekent dat ik maar aan een actie hoef te denken en dat ik deze dan al heb uitgevoerd in het spel. Ik ben helemaal ingespeeld.

Dit alles weerhoudt mij er wel lichtelijk van om veel te spelen, want ik realiseer me goed dat de emotionele binding die ik met dit fictieve karakter ben aangegaan vrij groot is. Dat klinkt akeliger dan het is en door de jaren heen ben ik beter in staat geworden om om te gaan met een mogelijke verslaving. Lang geleden ben ik ooit verslaafd geweest aan Pokémon en dat spel kan ik nog steeds gewoon spelen.

Het verdient alleen wel een pas op de plaats en dat is de reden dat ik dit schrijf. Ik vind het prettig om alles wat bij mij naar boven komt te analyseren, zonder dat ik het hiermee teniet doe. Terwijl ik speel zal ik nog steeds enorm goed kunnen genieten en zal ik mij niet bezig houden met zaken waarover ik nu schrijf. Het gaat om gewaarwording. Om besef. Weten waar je mee bezig bent.

Ik speel niet om de beste te worden, maar ik speel wel alsof dat mijn doel is. Je dient veel op te geven om de beste te kunnen worden, veel meer dan ik ooit bereid zou zijn om daarvoor op te geven. Ik speel dus om te winnen en ik verwacht niet anders van mijn tegenstanders. Ik wil namelijk mezelf verbeteren en je kunt veel leren over jezelf door het spelen van zo’n spel.

Uiteindelijk gaat het namelijk om hoe je het benadert en wat dat betreft zit ik goed. Ik weet wanneer ik moet stoppen en hoe ik er in sta. Het is goed als je voelt dat je leeft. Het is alleen een ander als je je daardoor laat leiden en het steeds opzoekt. Daar pas ik voor. Dat betekent gelukkig niet dat ik niet kan genieten van de momenten die er (zullen) zijn.

Geniet met mate(n).

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zaterdag 20-02-2016 20:13