Tag: Telefoonnummer

Spooktelefoon

Een aantal maanden geleden kreeg ik mijn oude telefoon terug.
Een iPhone 5. Mijn eerste smartphone. Ik had hem aan mijn schoonzus gegeven en die heeft hem bijna 4 jaar gebruikt.

Toen ik ‘m nog in gebruik had, heb ik de accu eens laten vervangen. Ze heeft er netjes gebruik van gemaakt, want toen ik de telefoon terug kreeg hoefde de accu nog niet vervangen te worden. Dat is nu wel het geval. Wellicht door de manier waarop ik met het apparaat ben omgegaan. Het kan ook aan de leeftijd van de accu liggen. Bovendien was ie al bijna 6oo keer opgeladen.

Het is een beetje overdreven om te zeggen dat het beestje qua accuvermogen nadat ik het in gebruik had genomen snel achteruit ging. Het was eerst nog 85%. Inmiddels is het nog slechts 65% accuvermogen. Toch gaat het apparaat nog best een tijdje mee en kan ik er van alles mee doen.

Aangezien ik mijn ‘hoofdtelefoon’, een iPhone SE, heb voorzien van een LifeProof hoesje kan ik daar niet alles even makkelijk insteken. Sommige connecties zijn te dik en bij andere moet ik eerst iets er uit draaien, dan weer er in draaien en dan ‘hopen’ dat het werkt. Dat is niet fijn.

Dus het is ook wel eens fijn om een iPhone ‘kaal’ te kunnen gebruiken. Dat doe ik nu dus met die iPhone 5. Lightning kabel van mijn nuraphone past nu wél in mijn ’telefoon’. Ik zet het met haakjes, want bellen doe ik niet echt met de iPhone 5. Het is meer een iPod Touch waarmee ik kan SMS’en. Alleen een iPod Touch heeft ook iMessage, dus veel verschil is er niet.

Nee, er zit geen simkaart in en hij heeft geen eigen telefoonnummer. Dat is ook nergens voor nodig. Het fijne is dat ik nu overal bekabeld (met hele goede kwaliteit) en draadloos muziek kan luisteren met behulp van mijn nuraphone en van die iPhone 5. Voor mij is dat echt een upgrade.

In de toekomst wil ik nog meer met mijn ’tweede’ telefoon gaan doen. Alleen zal dat dan de iPhone SE worden, want ik ben er achter gekomen dat de iPhone 5 zó oud is dat hij nét geen Pandora kan installeren. Dat is wel jammer, want het is me gelukt om een Amerikaanse Apple ID aan te maken.

Met behulp van die Apple ID kan ik in de toekomst wél Pandora installeren. Alleen dan doe ik het dus op mijn iPhone SE. Waarom ik het nu niet op mijn telefoon zet? In theorie kan dat inderdaad. Alleen heb ik abonnementen lopen die gekoppeld zijn aan mijn Nederlandse Apple ID en die worden opgezegd als ik van ID zou wisselen. Dat wil ik graag voorkomen.

Gelukkig ben ik al aan het sparen voor mijn nieuwe telefoon. Welk model dat gaat worden is afhankelijk van wat Apple aan nieuwe modellen gaat introduceren. Ik ga er van uit dat er een model komt die goedkoper (minder duur?) gaat worden die gaat lijken op het model dat ik nu heb. Mocht dat model er niet komen, dan heb ik nog de gelegenheid om te wachten totdat er een ander model komt dat interessant voor mij is.

Afgelopen september heb ik namelijk de accu in mijn iPhone SE laten vervangen en die telefoon heb ik nu pas 109 keer opgeladen. Die kan dus nog wel een tijdje mee. Zowel als ‘hoofdtelefoon’ of als veredelde iPod Touch / ’tweede telefoon’. De opties staan wat dat betreft open.

De vraag blijft dan wat ik tegen die tijd dan ga doen met mijn iPhone 5, want dan heb ik nog weinig nood meer voor dat toestel. Alleen, een telefoon die je niet uit kunt zetten en die niet meer helemaal veilig te gebruiken is, zonder extra maatregelen, is natuurlijk ook niet alles.

Zoals je merkt, koester ik mijn apparaten. Vergeet alleen niet dat ik dit ook bij mensen doe. Alleen heb ik inmiddels geleerd dat apparaten die mij niet meer dienen gearchiveerd of ingeleverd dienen te worden. Bij mensen kun je dat slechter doen.

Dat wil niet zeggen dat ik mijn relaties nooit herdefinieer. Het gebeurt alleen zelden en enkel wanneer het goed voor mij is om anders tegen iemand aan te kijken. Soms draait iemand gewoon op een ander systeem dan jijzelf en dan kun je ze beter los laten, want dan valt er niets mee te beginnen.

Alleen is dat een onderwerp voor een andere blogbijdrage. Ik wil gewoon aangeven wat voor blijdschap oude apparaten mij soms geven. Het gaat er namelijk om wat je wil en hoe graag je dat wil. Dan kan er veel.

Waarom spooktelefoon? Gewoon, omdat de iPhone 5 nog steeds over gaat als ik met mijn iPhone SE al opgenomen heb. Soms schrikken mensen daarvan.

Land van Nooit [Quli]

Er was eens een tijd dat ik een echte Pokémaniac was en dat ik me niet eens interesseerde in het andere geslacht. Dit verhaal gaat over de vrouw die dat veranderde.

Op een dag in Mei 2008 kwam ik samen met wat vrienden bij een vriend aan. Die vriend had aangegeven dat er die avond ook nog een vriendin van hem zou zijn en of wij dat erg vonden. Dat was niet het geval. Uiteindelijk zijn mijn vrienden aan mijn tafel gaan zitten om Magic te spelen. Zij en ik speelden geen Magic, maar we deelden wel een andere hobby: Pokémon Die bewuste avond hebben wij, al Pokémon spelend, doorgebracht op de bank bij die vriend thuis.

Het was heel gezellig en we hebben ons vermaakt. We hebben gelachen en Pokémon (heen en weer) geruild. Iets met een Deoxys. Ik weet niet meer hoe de avond eindigde, maar we hebben geen telefoonnummers uitgewisseld en ik ben gewoon terug naar huis gefietst met mijn vrienden.

De volgende dag realiseerde ik mij dat ik haar wel erg leuk vond. Ik was verliefd. Ik vroeg aan onze gemeenschappelijke vriend of hij dat tegen haar kon zeggen en of hij mij in contact kon brengen met haar. Zo hebben we alsnog elkaars telefoonnummers gekregen. We hebben elkaar ook toegevoegd op Hyves en wisselden berichtjes uit. Na verloop van tijd heeft ze te kennen gegeven dat zij een relatie niet zag zitten vanwege mijn bipolaire stoornis. Ze had opgezocht dat sommige mensen die manisch-depressief zijn wel eens vreemd kunnen gaan tijdens een manie.

Mijn argumenten dat ik al jaren stabiel was (ik ben vanaf half 2004 tot eind 2009 stabiel geweest), mochten niet baten. Toen ik haar vroeg of het ooit iets kon worden, heeft ze ‘Nooit’, gezegd. Dat was erg prettig, want daardoor kon ik verder met mijn leven. Ondanks dit alles, hebben we contact gehouden. Dit contact was niet altijd even frequent of intensief, maar het was prettig dat ze in mijn leven was. We hebben elkaar veel verteld en lief en leed gedeeld.

Ik heb wel eens gezegd dat het voor historici en biografen nog wel eens lastig kan worden om te reconstrueren hoe mensen door de decennia heen contact met elkaar hebben gehouden en daar blijf ik bij, want het is geen doen om te achterhalen hoe vaak en wanneer en waarmee we contact hebben onderhouden. SMS, bellen, E-mail, Hyves, Skype, Facebook, WhatsApp. Voor het leeuwendeel moet ik dus alles uit herinnering doen, maar wat ik uit de correspondentie die er was wel af kon leiden, is dat we regelmatig meer dan 3 maanden geen contact hadden. Voor mijn gevoel zijn is er zelfs een jaar geweest waarin we geen contact hadden.

Hoe dan ook, ik ben van Facebook afgegaan eind 2014. Zij was de enige van mijn Facebook-vrienden die graag contact wilde blijven houden. Om dit aan te geven, maakte zij dit duidelijk aan de man die voor onze ontmoeting had gezorgd. Dit was eind februari 2015, maar er was dan ook het een en ander gebeurd in haar leven in de tussentijd. Het laatste dat ik op Facebook van haar had gelezen, was dat ze ging trouwen. Op het moment dat ik weer contact met haar kreeg, was ze vrijgezel met kind.

Ergens in 2015 hebben wij plannen gemaakt om naar de Efteling te gaan in 2016. We hebben het hier meerdere keren over gehad. Nog voordat de tijd aanbrak waarop het lekker weer werd, kwam zij met de site ‘Geek Love’ aanzetten. Via deze dating website voor geeks werd ik verliefd op een vrouw. Hier heb ik het met haar veel over gehad en ze gaf aan dat ze o.a. daarom in 2008 niet iets met mij wilde beginnen, omdat ik zo snel en zo heftig verliefd werd. Toen ik zo’n moeite had met die onbeantwoorde verliefdheid kreeg haar moeder kortingsbonnen, waardoor zij onverwacht in een hotel te zitten in Oisterwijk, met moeder en kind. Dit zal eind Mei zijn geweest. We hebben gezellig gewandeld om een ven in de Oisterwijkse bossen en zij heeft er voor gezorgd dat ik niet meer verliefd was op die vrouw van Geek Love, ook al heeft die vrouw nooit bewust ‘Nee’ gezegd.

Dit is best een overwinning geweest, zowel voor haar als voor mij. Ik heb mijn verliefdheden nooit zo in touw kunnen houden en werd altijd meteen hotel de botel met een koe op zolder. Dit heeft altijd veel druk op mijn ‘mogelijke’ relaties gezet en zij heeft me verteld dat ze, op afstand, er al langer voor heeft proberen te zorgen dat ik dit inzag. Hierdoor heb ik een boek gekocht ‘Verslaafd aan Liefde’, wat mij heeft geholpen met het omgaan met verliefdheden. Ook om het verschil te zien tussen een echte verliefdheid en een, wat zij noemt, ‘bevlieging’. Het is nogal een wezenlijk verschil om echt verliefd te zijn en verliefd te zijn op een idee dat je van iemand hebt. Vriendinnen van mij hebben dit verhaal kunnen bevestigen en ook mijn trainer die mij helpt bij dit soort ‘perikelen’ is erg blij dat ik dit heb kunnen leren.

Tegelijkertijd heeft deze overwinning ervoor gezorgd dat zij anders ging kijken naar mij. In eerste instantie gebeurde er niets, omdat ik op date ging met iemand die ik níet kende, maar daar is enkel een vriendschap uit voort gekomen. Daardoor ontstond een gesprek met haar tijdens het praten over Pokémon GO. Zij had de dag dat het officieel uitkwam een vriendinnen-avond en ik heb 6 1/2 uur Pokémon GO gespeeld. De volgende dag wisselden wij ervaringen uit. Tijdens dat gesprek vertelde ze dat er een 21-jarige jongeman een avontuurtje wilde met haar. Ze is net als ik 31 en zat daar niet op te wachten, maar daardoor zal ze wel na gedacht hebben over het een en ander, want ze stelde de vraag:

“Wat vind je eigenlijk van mij”

Waarop ik zei: “Veel.”

Daarmee was het startsein gegeven en diezelfde vraag stelde ze ook tijdens een telefoongesprek, waarop ik het andere antwoord herhaalde: “Je bent onder andere geweldig.”
Tijdens datzelfde WhatsApp gesprek gaf ze ook aan dat ze niet zo gediend was van een man die ook in de Pokémon GO WhatsApp groep zat die ik twee weken daarvoor had aangemaakt, waar veel bekenden van mij in zaten. Ik had alleen niet van iedereen het telefoonnummer, dus ik had aan een bekende van mij gevraagd die wel die nummers had om de rest toe te voegen, maar hij voegde ook die man toe, die ik niet kende.

De volgende dag, een maandag, heb ik haar een lange e-mail gestuurd met wat dat ‘Veel’ allemaal precies voor mij inhield. De volgende dag stuurde ze een e-mail terug en eindigde dit met ‘Uiteraard sta je vrij om te daten e.d. maar dan weet je iig wat er speelt.’
Ze had wel gevoelens voor mij, maar ze was er nog niet achter of dit meer dan vriendschap was. Hierdoor kwam het dat ik op donderdag 21 juli een gesprek had met een vrouw tijdens Ons Systeem. Vlak voordat ik moest vertrekken vroeg ik aan deze vrouw: “Zou je het leuk vinden als ik je een keer bel?”, waarop zij antwoordde: “Nee, dank je.”
Onderweg terug wilde ik dit aan haar vertelde, maar ze kon niet meer bellen, dus stuurde ik een lang WhatsApp bericht waarop zij reageerde met: “En natuurlijk vind ik het niet erg als je me verteld over wat je meemaakt 🙂 immers ben ik gewoon nog steeds dezelfde … hoor ^^”

Een paar dagen later, op 24 juli, krijg ik wat berichtjes van haar. Ze eindigt met: “Ik denk dat ik een keer met …. ga afspreken” waarbij op de puntjes de naam van ‘die man’ zou staan. Waarna ze ook nog eens aangeeft, dat het plannen van die man waren. Ik was nogal verbaasd, maar aangezien ik mocht daten, mag zij natuurlijk ook daten…
Alleen vertelde ik haar mijn gevoel dat ik het niet zo prettig vond en toen gaf ze aan:
“Mja ik zal je heel eerlijk zeggen dat wel even 2x moest lezen toen jij vertelde over dat andere meisje.. Het was immers net nadat ik je die e-mail had gestuurd.

En ik denk dat ik et ook eigenlijk niet had verwacht. En dat dat meer de reden was dat ik et 2x moest lezen.”

Later gaf ze tijdens het appen aan dat ze het lastig voelt en dat ze ‘die man’ niet verteld had over haar gevoel voor mij. Op 30 juli vertelt ze me dat ze ‘die man’ gezien had, maar pas nadat ik een gesprek begonnen was met haar. De openheid en eerlijkheid die we hadden begint nu te verdwijnen… Ik wil er met haar over praten, maar ik krijg geen gesprek meer voor mekaar. Ik praat er met zowat iedereen over die er voor open staat. Ik ga er van uit dat het nu voorbij is.
Op 5 augustus hebben we een telefoongesprek. Daarin geeft ze aan dat ‘die man’ agressief was en dat ze niet verder met hem gaat. De gesprekken komen terug, alhoewel het soms lang duurt voordat ze reageert, een keer zelfs een hele werkweek.
We besluiten dat we elkaar beter willen leren kennen en dat we weer gaan e-mailen. Ik stuur haar een e-mail over muziek, maar ik krijg daar geen reactie op. Ik wil ook ouderwets gaan chatten, via Skype bijvoorbeeld, maar dat komt ook niet van de grond.

Tijdens het avondeten bij mij thuis op 15 augustus vertel ik dat ik contact heb met haar en de huisgenoot die haar op Facebook heeft verteld dat ze een relatie heeft met ‘die man’. Diezelfde dag heb ik via Telegram een gesprek met een vriend van haar, een jongen die ook Pokémon GO speelt en later toegevoegd is aan de WhatsApp groep en die ik al best veel gesproken heb en hij bevestigt het verhaal van mijn huisgenoot. Daarop besluit ik om haar hiermee te confronteren. Nog diezelfde avond heb ik een WhatsApp-gesprek met haar. Ze ontkent niet, ze maakt geen excuses, ze zegt geen sorry, ze gaat alleen maar zielig doen. En praten over ‘die man’.

Ik gooi de rol van gekwetste geliefde al snel van mij af en trek mij terug in de rol van vriend. Een manier om mij te beschermen en ik vraag haar de volgende dag:
“Oké. Sterkte.
Laat je me weten wat je gevoel zegt als je het weet?
Tot dan.”

Ze reageert meteen met:
“Ja doe ik”

Op dat punt heb ik het ook écht gehad met haar. Ik was boos. Gekwetst. Op dat moment kon ik mij niet herinneren dat iemand me zo gekwetst had. In mijn gedachten gaf ik haar nog een kans. Als ze binnen een week zou reageren en kon vertellen wat haar gevoel zei en waarvoor ze koos en aangaf wat ze wilde van mij of hoe wij ons nog tot elkaar konden verhouden, dan zou ik haar nog een kans geven.

Een week gaat verder en ze reageert niet. Ook al is dat hetgeen dat ik verwacht had, ik had het natuurlijk niet gehoopt. Ik hoopte dat ze in zou zien wat ze gedaan had. IJdele hoop blijkbaar. Alleen begint het besef te zakken wat er gebeurt is. Wat ze gedaan heeft. De liefde die ik voelde voor haar zet zich om in haat. Ik proef wraakgevoelens. Een vriendin zegt me dat ik het tegen ‘die man’ moet zeggen. Ik heb zijn telefoonnummer, maar omdat ik weet dat hij agressief kan zijn heb ik het nog steeds niet gezegd. Alsof ik haar wil beschermen tegen hem. Ben ik echt te lief voor deze wereld?

Er gaat nog een halve week voorbij en weer geen reactie. Het begint zijn tol te eisen. Op een bewuste nacht dat ik van de stad naar mijn woonplaats fiets, krijg ik het heel erg lastig. Ook al was ik op tijd terug naar huis gegaan, ga ik niet op tijd slapen, want ik kan mijn gedachtes niet tot rust krijgen. De volgende dag viert mijn oudste schoonzus haar verjaardag bij mijn moeder thuis. Ik kom 4 uur te laat, onder andere omdat ik zo langzaam fiets dat hardlopers mij inhalen. Ik probeer mijn stemming nog te verbeteren door het spelen van Pokémon GO, maar dat lukt niet.

Het is net alsof dat spel me nog meer doet denken aan haar. Ze heeft natuurlijk van origine natuurlijk al een grote verbintenis met Pokémon, maar ik heb de WhatsApp groep opgericht voor haar, want ik speelde het spel nog niet. Zo’n beetje iedereen in die groep heeft namelijk niet gewacht op de officiële uitgiftedatum, terwijl ik dat wel deed. De WhatsApp groep wordt niet meer gebruikt en het spel speel ik al bijna een week niet meer. Ergens voel ik me beter daardoor, maar de redenen waarom ik gestopt ben met spelen, vind ik niet zo goed. Stoppen met een spel, omdat het je doet denken aan een verloren liefde? Een verloren vriendschap?

Ondanks dit alles, weet ik dat zij altijd veel voor mij zal betekenen, ondanks haar gedrag. Of we ooit nog vrienden zullen worden weet ik niet. Ik ben al blij dat de haatgevoelens voorbij lijken te zijn. Het is namelijk waar wat ze zeggen. Het neemt je over. Overgeven aan haat is heel kwalijk, wat dat betreft kun je beter gewoon boos of zelfs kwaad zijn. Op zich is het ergens wel een goede levensles, ik weet nu zeker dat ik toch echt wel grenzen heb en wat ik doe als die grenzen worden overschreden.

Na 2 1/2 week, op vrijdag 2 september, stuurde ze overigens nog wat berichtjes, maar dat is het melden bijna niet waard. Een stel berichtjes over haarzelf en daarna, toen ik niet meteen reageerde, ‘Ik mis je’. Ik heb overigens helemaal niet meer gereageerd.
De volgende dag, gisteren, stuurde ze:
[11:03, 3-9-2016] Zij: Geen reactie
[11:03, 3-9-2016] Zij: Snap ik wel 🙁

Op het moment van dit typen, ben ik nog steeds niet van plan om te reageren.
Dat heeft met allerlei factoren te maken. Ik wil eerst voor mezelf duidelijk hebben wat ik van haar wil. Ik wil geen geliefde meer zijn, maar voor vriendschap heeft ze mijn vertrouwen toch ook wel heel erg geschonden. Zal ik haar ooit uitleggen waarom ik nu niet reageer? Vast wel. Neem ik op als zij deze week belt? Nee… ze mag mijn voice-mail in spreken. Ze is vrij om mij te e-mailen, het is niet alsof ik haar helemaal ga blokkeren of iets dergelijks. Dat is nergens voor nodig.

Het voornaamste heb ik al gedaan door er over te typen. Tenslotte verwerk ik heel veel door het voor me te zien. Het te ordenen. 3 uur en 4 pagina’s later kan ik wel zeggen dat het gebeuren me wel wat minder doet. Alsof je een hoofdstuk afsluit.

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zondag 04-09-2016 17:38

De dame van de dansvloer

Zo’n 3 weken geleden, op 15 november 2018, ging ik samen met mijn beste vriend naar een concert van Metric, een van mijn favoriete bands. Hij vind de band ook leuk – het was een laat verjaardagscadeau. Na een voorspoedige reis en een aangenaam toeven in de Werfkring gingen we naar Tivoli, waar het concert plaats zou vinden in ruimte Ronda.

Niet alleen heb ik een mooi & fijn vest gescoord, een DVD van Money as Debt aan de band gegeven en naar hele mooie muziek geluisterd, ik heb ook contact gekregen met iemand. Na afloop van het concert dacht ik slim te zijn door snel naar de eerste verdieping te gaan om daar naar de WC te gaan. Terwijl ik dat deed, liep ik langs de dame die ik gezien had in de concertzaal.

Ze was mij opgevallen, omdat ze een van de weinige aanwezigen was die ik zag dansen en dat vind ik heel prettig in een vrouw. Ik ben doorgelopen, omdat ik onderweg was naar de WC, maar de WC’s op de eerste verdieping bleken juist heel druk. Ik besloot dus om terug naar de tweede te gaan. Ik liep dus weer langs de danseres die in een soort van hoekje stond. Ze keek niet mijn kant op, maar ik nam me voor dat als ze er straks, als ik naar de WC was geweest, nog steeds stond, om er aan te spreken.

Toen ik bij de WC aankwam, bleek ik helemaal niet te hoeven! Nadat ik mijn handen gewassen had, ben ik daarom terug gegaan. Ik weet nog steeds niet waarom ik dacht dat ik naar de WC moest. Misschien moest ik serieus wel in het begin, maar hoefde ik opeens niet meer door de omstandigheden. Ik snap het nog steeds niet. Afijn, ik ging de trap af en ze stond er nog steeds.

Ik stapte op haar af en vroeg: “Ben je aan het nagenieten van het concert?” Ze stond namelijk nog steeds te dansen. In eerste instantie verstond ze me niet, dus herhaalde ik mijn vraag. Ze zei iets in de trant van “Nee, ik ben op de muziek van de piano aan het dansen, dat is misschien nog wel mooier dan het concert.” om er dan aan toe te voegen: “Jij bent zeker wel een echte fan?” Dit zei ze vanwege mijn vest.

Het ijs was gebroken. We raakten aan de praat. Eerlijk gezegd weet ik alleen niet meer goed waar we het allemaal over gehad hebben… over muziek geloof ik. Ik had gezegd dat ik psy-trance leuk vond, terwijl dat muziek is die ik zelden tot nooit luister…

Na verloop van tijd zag ik mijn vriend lopen en realiseerde me dat het moment van ‘afscheid’ was aangebroken, omdat we naar het station moesten om de trein terug naar Oisterwijk te halen. We wilden sociale media uitwisselen, maar ik had geen Facebook en zij had geen Twitter, dus gaf ze mij haar telefoonnummer!

In de trein heb ik haar een SMS gestuurd, omdat ik mijn telefoonnummer helemaal niet aan haar gegeven had….ze gebruikte WhatsApp om een bericht terug te sturen. Aangezien het toen al midden in de nacht was en het een enerverende dag was geweest, heb ik toen besloten om maar niet meteen te reageren. Sterker nog, ik besloot op vrijdag om haar voornamelijk een fijn weekend te wensen en dat wenste zij mij zaterdag ook.

Vervolgens werd het dinsdag en zaten wij allebei vermoedelijk op WhatsApp Desktop en raakten we aan de praat. Ik denk dat ik toen ergens begonnen ben over Within Temptation. Ik wilde in de toekomst namelijk graag nog een keer met haar gaan dansen – of naast haar. Dat leek haar ook wel wat.

Donderdagavond hadden we weer contact en toen stelde ze voor om vrijdag, de dag erop, te gaan! Daar ben ik akkoord mee gegaan, maar dit veroorzaakte die ochtend wel heel veel zenuwen. Niet alleen omdat ik mijn gewone tas niet mee kon nemen, maar vooral omdat ik haar dan weer ‘in het echt’ zou spreken en dat ze iets met mij had afgesproken. Ze wilde mij serieus beter leren kennen.

Wordt vervolgd…