Gamen – Johan Zijlstra

Herstellen doe je zelf – bloemlezing

Tijdens de cursus ‘Herstellen doe je zelf’ die ik volgde was het de bedoeling dat ik een collage zou maken. Dat heb ik niet gedaan indertijd. Ze vroegen mij of ik op een andere manier iets kon delen over mijn herstel en ik wees ze op deze website.

Op dit blog staat het een en ander over herstel. Vooralsnog heb ik nooit de moeite genomen om te bekijken wat voor bruikbaars er tussen staat, maar ik ga kijken of ik leuke citaten kan vinden in mijn eigen werk.

Aangezien ik gebruik maak van Creative Commons dien ik wel te verwijzen naar mijn eigen werk, maar wees gerust, het meeste zal wel gewoon op dit blog staan. Uiteindelijk ook met linkjes. Daar gaan we:

Het zijn die kleine momenten waarop je voelt dat je leeft, die het leven heel erg mooi maken. De momenten waarop je gelukkig bent, tevreden. De momenten waarop iets lukt, dat je iets bereikt hebt.
uit: Het gevoel dat je leeft [Quli]

Leren van je eigen fouten is één ding, maar leren van de fouten van anderen is iets totaal anders. Voordat je zoiets überhaupt kunt doen, dien je je af te vragen waarom mensen de dingen doen die ze doen. Dat alleen al kan een dagtaak zijn en observeren is een methode om daar te komen.
uit: Interne Dialoog [Quli]

Reflecteren op een verhaal vind ik namelijk heel belangrijk. Wanneer je dit namelijk niet doet, boet het verhaal in kracht in. Misschien gaat de boodschap van het verhaal helemaal verloren of benadert het enkel je onderbewuste.
uit: De kracht van verhalen

Iemand die me accepteert zoals ik ben en graag wil weten wat dat inhoudt.
uit: “Ga je mee dansen?”

Laat ik daar mezelf nu maar aan houden. Dat mensen mij over het algemeen goed gezelschap vinden en dat ik niet veel moeite hoef te doen om hun vriendschap of liefde te krijgen, want zoals gezegd: meedoen is belangrijker dan winnen.
uit: Een illusie armer en een goede vriendschap rijker

Zoals in het filmpje wil ik hiermee vooral benadrukken dat het gaat om opkomen voor jezelf. Geef aan dat je de strijd durft aan te gaan. Beken kleur. Laat de wereld weten wat jij ervan vindt. Wanneer je dat gedaan hebt, kun je je gaan concentreren op de manier waarop je verandering wilt bewerkstelligen. Oplossingen zijn namelijk het probleem niet, het is maar welke kant je wilt dat we gaan.
uit: Eerst moet je boos worden

Ik weet niet wat ik ben. Ik weet wel waar ik voor sta, maar verder dan filosoof kom ik amper als iemand mij vraagt wat mij mij maakt. Ik ben een Pokémaniac, een geld filosoof, een receptionist, een ICT-er, een vriend, een broer, een zoon. Een twijfelaar, een hippie, een denker, een speler. Ik ben aardig, ik kan goed luisteren, ik ben lief, ik wil vrede. Ik hou van muziek en van dansen, ik kan goed uitleggen, ik heb geduld, ik ben traag.
uit: De gevolgen van Gelukzaligheid [Quli]

Niemand weet hoe het is om iemand anders te zijn, hoe graag ze dat ook zouden willen of hoeveel levenservaring ze ook hebben. Het is gewoon niet mogelijk – je kunt niet in iemands hoofd kijken. Helaas weerhoudt dat men er niet van om het te proberen.
&

Hierdoor leef ik, gelukkig zelden, in intense onzekerheid. Aangezien ik meer verlang van mezelf dan dat ik kan leveren. Ik ben niet lief voor mezelf. Dus in die zin zorg ik niet goed genoeg voor mezelf.
uit: Wat ben ik waard?

Deze citaten zijn natuurlijk vooral gekozen in het kader van herstel. Een paar andere citaten hebben het daarom niet gehaald. Ik vind het mooie citaten, dus over een tijdje (jaren?) ga ik dit nog eens doen.

Het Dynamaxing Experiment: een Pokémon theorie

Op vrijdag 15 november 2019 zullen er wereldwijd twee nieuwe Pokémon spellen uitgebracht worden met de titels Pokémon Sword & Pokémon Shield. Deze spellen zullen beschikken over een nieuwe mogelijkheid om een voordeel te krijgen in een gevecht. Dit heet Dynamaxing.

Hierbij wordt één van je Pokémon tijdens een gevecht voor 3 beurten ontzettend vergroot. Tevens wordt dit beestje veerkrachtiger en veranderen zijn of haar bewegingen. Op het moment van schrijven van deze blogbijdrage zijn er al wel wat mechanismes bekend over deze aanpassing van het spel, maar nog veel meer is nu nog onbekend.

Wat wél bekend is, is dat die twee nieuwe titels niet zullen beschikken over alle verschillende Pokémon. Hoeveel monstertjes er in de spellen voor zullen komen, is ook nog niet bekend, maar je kunt enkel Pokémon van oudere spellen overzetten die ‘van nature’ voorkomen in het Galar gebied.

De reden die hiervoor gegeven is, is dat het heel veel werk is om alle animaties over te zetten naar de Switch (en dan trouw te zijn aan de Pokémon), maar bovendien dat het niet zou werken met het gevechtssysteem. Junichi Masuda benadrukte dat ze alles gebalanceerd willen houden en dat elke Pokémon die voorkomt in de spellen een kans willen geven om te schitteren.

Als ik die gedachtegang hanteer en dan weer naar Dynamaxing kijk, dan zou het zo kunnen zijn dat ze dit willen gebruiken om het spel meer gebalanceerd te maken dan voorgaande spellen.

Naast de verschillende statistieken en bewegingen van Pokémon zijn er ook nog voorwerpen, speciale krachten en natuurlijk de voor- en nadelen van de verschillende (dubbel)types die zorgen voor de balans. Als je daar Dynamaxing aan toevoegt, dan kan dit zorgen voor allerlei variaties, zeker als het goed geïmplementeerd wordt.

Die implementatie zou namelijk variabel kunnen zijn. Op die manier zou niet elke Pokémon dezelfde ‘stimulans’ krijgen als ie dynamaxt. Zo’n stimulans kan afhankelijk zijn van het soort Pokémon dat je ervoor kiest om te laten dynamaxen.

Op die manier zouden bijvoorbeeld sterkere Pokémon een minder sterke stimulans krijgen dan bijvoorbeeld zwakkere Pokémon. Hierdoor kun je, naar gezien de situatie in het gevecht, makkelijker variëren tijdens een gevecht en ben je niet steeds genoodzaakt om dezelfde sterke Pokémon te dynamaxen.

Dit heeft een aantal voordelen tegenover Mega Pokémon & Z-moves vanuit een balansperspectief. Wanneer er tijdens gevechten van die technieken gebruikt werden, dan was het van te voren vaak goed in te schatten welke Pokémon er van die technieken gebruik zouden maken. Dat is met Dynamaxing veel minder, als mijn theorie klopt.

Dat zou verklaren waarom er een stuk minder Pokémon in de Galar Pokédex voorkomen, omdat voor elke soort Pokémon bekeken moet worden welke aanpassingen aan de statistieken, de bewegingen, de voorwerpen, de krachten en weet ik wat er nog meer nodig is om het spel in balans te houden.

Tenslotte hebben al die variabelen weer invloed op elkaar en je kunt ze dus niet in isolement bekijken. In die context is het dus belangrijk dat er uitvoerig gekeken wordt naar al die aspecten en is het verklaarbaar waarom er slechts een beperkte selectie aan soorten Pokémon zich (mogen) bevinden in de wereld van Pokémon Sword & Pokémon Shield.

Een voorbeeld. Zo zou een zwakkere Pokémon even sterk kunnen worden als een traditioneel sterkere Pokémon voor 3 beurten. Dat betekent alleen niet dat een traditioneel sterkere Pokémon ook zoveel sterker wordt bij het dynamaxen als dat die traditioneel zwakkere Pokémon sterker zou worden. Dat zou dan afhankelijk zijn van hoe sterk of zwak, die Pokémon al is.

Dat betekent dat er niet alleen naar de rauwe statistieken, krachten of bewegingen van die Pokémon gekeken wordt, maar ook goed naar het potentieel – en of dat dan niet te sterk zou worden. Aangezien je dat bij Pokémon moet bekijken in het totaalplaatje, gaat daar veel werk in zitten.

Helaas kwam ik er tijdens het schrijven van deze blogbijdrage achter dat Dynamaxing qua statistieken alleen de incasseringspunten (HP) met 50 % verhoogt, waar een vriend me attent op maakte. Dan kan het nog steeds zijn dat de bewegingen variabel / verschillend zijn qua sterkte per soort Pokémon.

Alleen zijn de verschillen dan minder divers en minder specifiek per soort Pokémon. Het kan wel zijn dat het assortiment bewegingen waar een specifieke Pokémon soort / familie over beschikt dan nog verschil gaat maken voor de soort Max bewegingen waarover dynamaxte wezens beschikken.

Die bewegingen worden namelijk bepaald door de bewegingen die de Pokémon kennen voordat ze dynamaxen. Bewegingen die je statistieken verhogen worden bijvoorbeeld Max Guard. Het wordt dus nóg belangrijker om te letten op welke 4 bewegingen je mee wilt geven aan je teamleden.

Al met al gaat er een hoop veranderen voor het competitieve aspect van Pokémon in de achtste generatie. Het zal een stuk dynamischer worden.

Gelukkig zonder computer

Afgelopen weekend heb ik met vrienden een weekend doorgebracht bij een van die vrienden en dat weekend heb ik mijn computer niet gebruikt en ik was gelukkig. Misschien wel handig om er bij te vertellen dat er tijdens dat samenkomen wél heel veel gebruik gemaakt is van (draagbare) spelcomputers. Het heet zelfs een ‘SNES-weekend’. Alleen vind ik dat toch anders, want het is veel socialer. En gezelliger, dat vooral.

Hier wil ik mee aangeven dat ik wel degelijk goed zonder mijn computer kan en dat ik dat apparaat strikt genomen niet nodig heb. Wanneer je dat verbindt met het feit dat ik geld uit geven vrij lastig vindt, zal het je wellicht verbazen dat ik een nieuwe gekocht heb. Het is niet alsof mijn computer stuk is. Soms denk ik dat hij langzaam aan het stuk gaan is, maar dat blijkt wel mee te vallen. Het beestje is wel al ruim 6 jaar oud.

Dat betekent dat de hardware verouderd is en deze hardware was al niet geweldig om mee te beginnen, want een iMac is toch een ‘laptop op pootjes’ die standaard geleverd wordt met specificaties die niet zo geschikt zijn voor het gamen. Nu, daar heb ik met mijn nieuwe exemplaar wat aangedaan.

Mijn iMac 2019 heeft een goede grafische kaart, een grote SSD van 1000 GB en ook extra RAM geheugen dat er nog met de hand ingestoken gaat worden. Het bleek namelijk dat dit later nog aangepast kan worden, dus hoef ik niet meteen hoog in te stappen met het geheugen en ‘bespaar’ ik dus op de initiële kosten van de machine. In totaal zal ik zo’n 24 GB RAM geheugen hebben, dus daar kan ik even mee vooruit!

Dat is ook de bedoeling, want ik wil er minstens 6 jaar mee doen. Liever langer, maar de snelheid waarmee de grafische kaart verouderd is van te voren lastig te zeggen. Misschien kan ik sommige spellen niet spelen over een paar jaar. Nu ben ik niet van plan om heel veel spellen te gaan spelen op mijn computer, want ik speel sowieso weinig. Het is fijn om de optie te hebben en de mogelijkheid om met behulp van Windows nu meer spellen te gaan spelen is ook aanwezig.

Er werd mij op een forum gevraagd waarvoor ik het apparaat ging gebruiken om daarop de specificaties aan te passen. Ja… dat was en is dus een lastige vraag, want ik was gewend dat ik enkel spellen kon spelen die uitkwamen voor macOS. Tegelijkertijd is het ook niet dat ik het apparaat nu opeens vaker ga gebruiken om te gamen, omdat het kán.

Ik heb mijn iMac voornamelijk om muziek te luisteren, te browsen, te e-mailen, iets op te zoeken, nieuws(brieven) te lezen, te discussiëren op fora en gebruik te maken van sociaal netwerken. Oh ja, en chatten, dat doe ik ook. Als ik zo naar mijn Dock kijk dan heb ik daar al 6 chat-apps staan die ik dagelijks tot wekelijks gebruik.

Hierdoor heb ik vaak tal van programma’s open staan. Daarvoor gaat het extra RAM geheugen heel fijn zijn. Dan hoef ik niet meer programma’s te sluiten of me in te houden met tabbladen bij Firefox – alhoewel dat ergens wel een goede gewoonte is, om die te beperken. Je kunt overigens tegenwoordig makkelijker wisselen naar een tabblad die je open hebt staan door ‘% + een trefwoord’ (van dat tabblad) als input te geven in de adresbalk. Erg fijn.

Al met al ben ik vrij tevreden met mijn aankoop en dat mag ook wel, want het wordt mijn grootste aankoop ooit. Er is me dus wel het een en ander aan gelegen dat het goed voor elkaar komt. Veel mensen zouden het een dure aankoop vinden. Ik vind het ook wel prijzig, maar duur kan ik nog niet zeggen. Tenslotte gebruik ik zo’n apparaat dus ook best veel en misschien ga ik het apparaat ook vaker of langer gebruiken.

Nee, ergens is dat geen doel op zich, dus het zou ook fijn zijn als ik het tegelijkertijd vooral op een andere manier zou kunnen gebruiken. Op een manier dat er een venster op de wereld voor mij open gaat, als je begrijpt wat ik bedoel. 😉

Dat doet me denken. De manier waarop ik mijn computer gebruik is juist mijn manier waarop ik gegevens die ik binnen krijg verwerk. Daarvoor is dit blog ook grotendeels bedoelt. Zodat ik zaken waar ik moeite mee heb op een bepaalde manier kan verwerken. Het is niet alsof dit besluit me in de koude kleren is gaan zitten. Ik vond het nogal stressvol.

Had ik al gezegd dat ik in April 2017 begonnen was met sparen voor deze computer? Om even aan te geven dat het totaal geen impulsieve beslissing is geweest en dat ik verwacht had dat ik een half jaar geleden al deze knopen al door had moeten gaan hakken? Ja, het zou goedkoper zijn geweest om twee computers te kopen. Als je al deze onderdelen los koopt ben je ook goedkoper uit, maar dan heb je geen macOS en ik wil dat graag!

Allemaal beslissingen nemen die je op de lange termijn last kan gaan brengen, omdat je nu iets verkeerds beslist. Gelukkig heb ik veel hulp gehad en heb ik er vertrouwen in dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Overigens, computers van Apple worden zelden goedkoper, wanneer er nieuwe modellen komen dan gaan de specificaties omhoog. De prijzen blijven daarbij gelijk. Het gebeurt wel eens dat de ‘upgrades’ goedkoper worden, maar ik heb bijvoorbeeld een andere soort SSD gekozen om in de machine te plaatsen en daarbij heb ik ook honderden euro’s bespaard.

Dit kan trouwens de laatste keer zijn dat ik een bijdrage typ voor mijn blog op deze iMac, want ik verwacht dat het apparaat vrijdag aanstaande geleverd wordt. Het bijbehorende geheugen wordt later vandaag al geleverd.

Ik blijf wel typen op het toetsenbord dat ik nu gebruik, want die ruil ik niet in. Ik heb geen behoefte aan een draadloos Bluetooth toetsenbord die niets meer kan dan het toetsenbord dat ik nu gebruik. Ik realiseerde me net dat dat toetsenbord gewoon USB 3.0 heeft en dat ik daar de USB-kabel van mijn iPhone ook gewoon in kan steken. Zo herinner je nog iets!

Mijn opstelling wordt dus steeds netter. Natuurlijk weet ik niet wat ik nog meer met mijn computer zou willen gaan doen in de toekomst. Misschien ga ik ooit video bewerken, maar als ik zie hoe weinig ik al met foto’s doe, lijkt me dat onwaarschijnlijk.

Ja, ik realiseer me dat ik hierdoor nog meer verbonden zal worden aan Apple. Dat is ergens wel raar, om mijn grootste uitgave ten deel te laten vallen aan ’s werelds rijkste multinational terwijl ik toch echt Geld Filosoof ben. Ik weet het niet, misschien is het de privacy, het gebruiksgemak, hoe het allemaal met elkaar werk of zo. Toch, blijft het een zeer kapitalistische multinational.

Ondanks dat zijn de stressniveau’s al wel gedaald. Er is sprake van berusting. Het zal in het begin nog wel spannend zijn, maar vooralsnog is er nu vooral sprake van voorpret. Het typen van dit stukje is gewoon even verwerken en herstellen, zodat ik weer verder kan gaan.

Ik heb deze week nog wel het een en ander te doen, want ik was al langer van plan om mijn computer een beetje digitaal af te stoffen. Stiekem heb ik een heleboel software en documenten op mijn computer staan die niets doen en ook niet meer gebruikt gaan worden, dus dat moet ik nog uitzoeken en/of verwijderen.

Het gaat nu echt gebeuren. Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in. Ik mag dan gelukkig zijn zonder computer. Ik ben waarschijnlijk gelukkiger met allebei: soms ben ik gelukkig zónder computer, soms ben ik gelukkig mét een computer. De afwisseling is het best. Het een sluit het ander niet uit.

De gevolgen van Gelukzaligheid [Quli]

De weg kwijt zijn, van het padje af, met je ziel onder je arm lopen, kortom:
Als je jezelf kwijt bent, dan twijfel je aan alles.

Gelukkig ben ik daar bekend mee. Dat wil overigens niet zeggen dat ik even helemaal aan de grond zat en dat ik iemand nodig had die me erdoorheen praatte. Iemand die op het juiste moment de juiste dingen weet te zeggen. Wat is er nu precies aan de hand dan?

Dat is een lang verhaal en wat nu volgt is op zichzelf al een samenvatting van hetgeen er voor gevallen is. Afgelopen zondag was een katalysator. Voor de ingewijden, dit had een soortgelijk effect als een verliefdheid. Vandaar ook de titel van dit stuk.

Meer dan de helft van mijn leven geleden begon ik Pokémon te spelen. Aangezien dat spel uitsluitend om het maken van keuzes gaat, is dat spel uitermate geschikt voor mij. Niet voor niets is mijn levensmotto ‘Keuzes maken de Mens’. Uiteraard was ik meteen verslaafd.

Het besluit om Pokémon te gaan spelen heeft veel impact gehad op mijn leven, niet in het laatst op mijn sociale leven. Vriendschappen werden verbroken en werden geschapen. De game vereniging waarvan ik al meer dan een decennium lid ben, heb ik gevonden door een evenement dat zij indertijd op wilden stellen voor Pokémon.

Kortom, het besluit om samen het spel te gaan spelen heeft mijn leven getekend. Al die jaren ben ik me er niet bewust van geweest dat er een gemeenschap van spelers bestond in Nederland die elkaar bevochten met Pokémon. Daar kwam ik afgelopen zondag dus achter. Ik heb me dan ook goed vermaakt die dag en mijn stemming was op de terugweg zo uitgelaten dat het me niet uitmaakte dat deze 6 uur duurde.

Waarom maakt me dit dan toch zo intens verdrietig? Waarom kan ik niet meer nagenieten van zo’n speciale dag? Waarom maak ik het mezelf zo lastig?

Dat komt doordat mijn zelfvertrouwen een boost heeft gekregen en op de een of andere manier laat mijn ego dit niet toe. Het kan en mag niet zo zijn dat ik me goed over mezelf voel en dat ik trots ben op wat ik bereikt heb, hoe klein dit ook mag zijn. Ik ‘moet weten’ dat zoiets vergankelijk is en dat ik dit alleen maar kon bereiken, omdat mijn vrienden een Pokémon team voor mij hebben gemaakt. Dat ik dit helemaal niet zelf bereikt heb en dat ik zo’n prestatie niet kan verlengen en dat ik niet het doorzettingsvermogen, de daadkracht of de passie heb om verder te gaan dan ik nu ben gegaan.

Dit is voor een groot gedeelte daadwerkelijk waar. Een van de spelers die ik ontmoet heb, heeft zo’n 400 uur in het laatste spel zitten, terwijl ik iets van 75 uur heb gespeeld. Om zo goed te kunnen worden als hij, dien ik simpelweg meer te spelen. De vraag die dan naar boven komt is: ben ik bereid om zoveel tijd in het spel te steken? Wil ik mijn leven aanpassen om de beste van Oisterwijk, van Nederland, van de wereld te worden?

Nee, dat wil ik niet. Mijn leven is me veel te comfortabel zoals het nu is. Het akelige alleen is dat ik dus door een droom die uitkwam, er een grotere droom uit elkaar is gespat. Dat is dus het pijnlijke. Die grove bewustwording dat ik toch niet bereid ben om mijn leven zó aan te passen om ervoor te gaan. Wat in essentie dus betekent dat ik laf ben. Of, aardiger geformuleerd, dat ik mezelf laf vind.

Ik vind namelijk dat je voor je dromen hoort te gaan en dit is mijn oudste droom. Het is veel groter en dieper dan mijn andere passies. Ik weet niet of het mijn roeping is. Ik wil alleen niet oud en gerimpeld zijn om er dan achter te komen dat het juist een week na mijn 32e verjaardag was dat ik ontdekte dat ik wel degelijk een deuk in een pakje boter kon slaan wat betreft de Pokémon metagame.

De Video Game Championships. De enige manier om er achter te komen of dat iets voor mij is, is om het te doen. Nu ik dat gedaan heb, weet ik dat ik het leuk vind en erg aangenaam vind. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik nu op een vork in de weg sta. Of ik blijf met mijn vrienden gezellig (casual) Pokémon spelen of ik ga er helemaal voor en ga regelmatig mee doen met toernooien zodat ik beter word en mezelf kan verbeteren.

De gevolgen van Gelukzaligheid zijn dan dus de consequenties die dit dilemma met zich mee brengt. Ik kan niet mijn gezapige leventje houden zoals het nu is en tegelijkertijd al mijn tijd, energie & geld steken in het bedenken, maken en gebruiken van mijn Pokémon team. Welke route ik ook neem, welke weg ik bewandel, wat ik ook doe – iets moet ‘geven’. Ik kan het niet allemaal hebben…

Hopelijk heb ik het mis en bestaat er een gulden middenweg waarbij ik zo nu en dan mee kan doen aan een toernooitje en toch mijn leven kan behouden zoals het nu is. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dat alleen zou betekenen dat ik dan voor de zoveelste keer iets halfslachtig doe. Dit alles doet mij namelijk denken aan hoe ik naar mezelf kijk en wat ik van mezelf vind.

Ik weet niet wat ik ben. Ik weet wel waar ik voor sta, maar verder dan filosoof kom ik amper als iemand mij vraagt wat mij mij maakt. Ik ben een Pokémaniac, een geld filosoof, een receptionist, een ICT-er, een vriend, een broer, een zoon. Een twijfelaar, een hippie, een denker, een speler. Ik ben aardig, ik kan goed luisteren, ik ben lief, ik wil vrede. Ik hou van muziek en van dansen, ik kan goed uitleggen, ik heb geduld, ik ben traag.

Wat maakt het dat zoiets ogenschijnlijk onbenulligs als een Pokémon toernooi zo veel bij mij los maakt? Waarom kan ik niet gewoon spelen en gelukkig zijn? Ben ik geboren om moeilijk te doen? Is dit alles onderdeel van de strijd die mij zo bijzonder maakt? Ga ik vinden wat ik zoek als ik een van de twee paden bewandel? Wat is het precies dat ik zoek? Wil ik erkenning? Wil ik een schouderklopje?

Als een man die bekend is met extremen, ken ik de gevaren die existentiële dilemma’s met zich meebrengen. Ik kan er in verzanden. Ik kan er in blijven hangen. Wat dat betreft zal het voornamelijk de angst zijn die mij verlamd. Het feit dat er altijd wel iets gebeurd, of ik nu kies of niet. Laat dat laatste nu net mijn levensmotto zijn.

Dus voordat het nog verder uit de hand loopt dan dat het al uit de hand is gelopen, wil ik graag weten waar ik nu tussen wil (moet?) kiezen. Wat zijn de consequenties van mijn onvrede met de huidige gang van zaken? Welke zinnen moet ik verzetten om te komen tot een oplossing die mijn huidige gedrag klaarblijkelijk heeft veroorzaakt? Wat is mijn probleem?

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op dinsdag 31-01-2017 21:38

Land van Nooit [Quli]

Er was eens een tijd dat ik een echte Pokémaniac was en dat ik me niet eens interesseerde in het andere geslacht. Dit verhaal gaat over de vrouw die dat veranderde.

Op een dag in Mei 2008 kwam ik samen met wat vrienden bij een vriend aan. Die vriend had aangegeven dat er die avond ook nog een vriendin van hem zou zijn en of wij dat erg vonden. Dat was niet het geval. Uiteindelijk zijn mijn vrienden aan mijn tafel gaan zitten om Magic te spelen. Zij en ik speelden geen Magic, maar we deelden wel een andere hobby: Pokémon Die bewuste avond hebben wij, al Pokémon spelend, doorgebracht op de bank bij die vriend thuis.

Het was heel gezellig en we hebben ons vermaakt. We hebben gelachen en Pokémon (heen en weer) geruild. Iets met een Deoxys. Ik weet niet meer hoe de avond eindigde, maar we hebben geen telefoonnummers uitgewisseld en ik ben gewoon terug naar huis gefietst met mijn vrienden.

De volgende dag realiseerde ik mij dat ik haar wel erg leuk vond. Ik was verliefd. Ik vroeg aan onze gemeenschappelijke vriend of hij dat tegen haar kon zeggen en of hij mij in contact kon brengen met haar. Zo hebben we alsnog elkaars telefoonnummers gekregen. We hebben elkaar ook toegevoegd op Hyves en wisselden berichtjes uit. Na verloop van tijd heeft ze te kennen gegeven dat zij een relatie niet zag zitten vanwege mijn bipolaire stoornis. Ze had opgezocht dat sommige mensen die manisch-depressief zijn wel eens vreemd kunnen gaan tijdens een manie.

Mijn argumenten dat ik al jaren stabiel was (ik ben vanaf half 2004 tot eind 2009 stabiel geweest), mochten niet baten. Toen ik haar vroeg of het ooit iets kon worden, heeft ze ‘Nooit’, gezegd. Dat was erg prettig, want daardoor kon ik verder met mijn leven. Ondanks dit alles, hebben we contact gehouden. Dit contact was niet altijd even frequent of intensief, maar het was prettig dat ze in mijn leven was. We hebben elkaar veel verteld en lief en leed gedeeld.

Ik heb wel eens gezegd dat het voor historici en biografen nog wel eens lastig kan worden om te reconstrueren hoe mensen door de decennia heen contact met elkaar hebben gehouden en daar blijf ik bij, want het is geen doen om te achterhalen hoe vaak en wanneer en waarmee we contact hebben onderhouden. SMS, bellen, E-mail, Hyves, Skype, Facebook, WhatsApp. Voor het leeuwendeel moet ik dus alles uit herinnering doen, maar wat ik uit de correspondentie die er was wel af kon leiden, is dat we regelmatig meer dan 3 maanden geen contact hadden. Voor mijn gevoel zijn is er zelfs een jaar geweest waarin we geen contact hadden.

Hoe dan ook, ik ben van Facebook afgegaan eind 2014. Zij was de enige van mijn Facebook-vrienden die graag contact wilde blijven houden. Om dit aan te geven, maakte zij dit duidelijk aan de man die voor onze ontmoeting had gezorgd. Dit was eind februari 2015, maar er was dan ook het een en ander gebeurd in haar leven in de tussentijd. Het laatste dat ik op Facebook van haar had gelezen, was dat ze ging trouwen. Op het moment dat ik weer contact met haar kreeg, was ze vrijgezel met kind.

Ergens in 2015 hebben wij plannen gemaakt om naar de Efteling te gaan in 2016. We hebben het hier meerdere keren over gehad. Nog voordat de tijd aanbrak waarop het lekker weer werd, kwam zij met de site ‘Geek Love’ aanzetten. Via deze dating website voor geeks werd ik verliefd op een vrouw. Hier heb ik het met haar veel over gehad en ze gaf aan dat ze o.a. daarom in 2008 niet iets met mij wilde beginnen, omdat ik zo snel en zo heftig verliefd werd. Toen ik zo’n moeite had met die onbeantwoorde verliefdheid kreeg haar moeder kortingsbonnen, waardoor zij onverwacht in een hotel te zitten in Oisterwijk, met moeder en kind. Dit zal eind Mei zijn geweest. We hebben gezellig gewandeld om een ven in de Oisterwijkse bossen en zij heeft er voor gezorgd dat ik niet meer verliefd was op die vrouw van Geek Love, ook al heeft die vrouw nooit bewust ‘Nee’ gezegd.

Dit is best een overwinning geweest, zowel voor haar als voor mij. Ik heb mijn verliefdheden nooit zo in touw kunnen houden en werd altijd meteen hotel de botel met een koe op zolder. Dit heeft altijd veel druk op mijn ‘mogelijke’ relaties gezet en zij heeft me verteld dat ze, op afstand, er al langer voor heeft proberen te zorgen dat ik dit inzag. Hierdoor heb ik een boek gekocht ‘Verslaafd aan Liefde’, wat mij heeft geholpen met het omgaan met verliefdheden. Ook om het verschil te zien tussen een echte verliefdheid en een, wat zij noemt, ‘bevlieging’. Het is nogal een wezenlijk verschil om echt verliefd te zijn en verliefd te zijn op een idee dat je van iemand hebt. Vriendinnen van mij hebben dit verhaal kunnen bevestigen en ook mijn trainer die mij helpt bij dit soort ‘perikelen’ is erg blij dat ik dit heb kunnen leren.

Tegelijkertijd heeft deze overwinning ervoor gezorgd dat zij anders ging kijken naar mij. In eerste instantie gebeurde er niets, omdat ik op date ging met iemand die ik níet kende, maar daar is enkel een vriendschap uit voort gekomen. Daardoor ontstond een gesprek met haar tijdens het praten over Pokémon GO. Zij had de dag dat het officieel uitkwam een vriendinnen-avond en ik heb 6 1/2 uur Pokémon GO gespeeld. De volgende dag wisselden wij ervaringen uit. Tijdens dat gesprek vertelde ze dat er een 21-jarige jongeman een avontuurtje wilde met haar. Ze is net als ik 31 en zat daar niet op te wachten, maar daardoor zal ze wel na gedacht hebben over het een en ander, want ze stelde de vraag:

“Wat vind je eigenlijk van mij”

Waarop ik zei: “Veel.”

Daarmee was het startsein gegeven en diezelfde vraag stelde ze ook tijdens een telefoongesprek, waarop ik het andere antwoord herhaalde: “Je bent onder andere geweldig.”
Tijdens datzelfde WhatsApp gesprek gaf ze ook aan dat ze niet zo gediend was van een man die ook in de Pokémon GO WhatsApp groep zat die ik twee weken daarvoor had aangemaakt, waar veel bekenden van mij in zaten. Ik had alleen niet van iedereen het telefoonnummer, dus ik had aan een bekende van mij gevraagd die wel die nummers had om de rest toe te voegen, maar hij voegde ook die man toe, die ik niet kende.

De volgende dag, een maandag, heb ik haar een lange e-mail gestuurd met wat dat ‘Veel’ allemaal precies voor mij inhield. De volgende dag stuurde ze een e-mail terug en eindigde dit met ‘Uiteraard sta je vrij om te daten e.d. maar dan weet je iig wat er speelt.’
Ze had wel gevoelens voor mij, maar ze was er nog niet achter of dit meer dan vriendschap was. Hierdoor kwam het dat ik op donderdag 21 juli een gesprek had met een vrouw tijdens Ons Systeem. Vlak voordat ik moest vertrekken vroeg ik aan deze vrouw: “Zou je het leuk vinden als ik je een keer bel?”, waarop zij antwoordde: “Nee, dank je.”
Onderweg terug wilde ik dit aan haar vertelde, maar ze kon niet meer bellen, dus stuurde ik een lang WhatsApp bericht waarop zij reageerde met: “En natuurlijk vind ik het niet erg als je me verteld over wat je meemaakt 🙂 immers ben ik gewoon nog steeds dezelfde … hoor ^^”

Een paar dagen later, op 24 juli, krijg ik wat berichtjes van haar. Ze eindigt met: “Ik denk dat ik een keer met …. ga afspreken” waarbij op de puntjes de naam van ‘die man’ zou staan. Waarna ze ook nog eens aangeeft, dat het plannen van die man waren. Ik was nogal verbaasd, maar aangezien ik mocht daten, mag zij natuurlijk ook daten…
Alleen vertelde ik haar mijn gevoel dat ik het niet zo prettig vond en toen gaf ze aan: “Mja ik zal je heel eerlijk zeggen dat wel even 2x moest lezen toen jij vertelde over dat andere meisje.. Het was immers net nadat ik je die e-mail had gestuurd.

En ik denk dat ik et ook eigenlijk niet had verwacht. En dat dat meer de reden was dat ik et 2x moest lezen.”

Later gaf ze tijdens het appen aan dat ze het lastig voelt en dat ze ‘die man’ niet verteld had over haar gevoel voor mij. Op 30 juli vertelt ze me dat ze ‘die man’ gezien had, maar pas nadat ik een gesprek begonnen was met haar. De openheid en eerlijkheid die we hadden begint nu te verdwijnen… Ik wil er met haar over praten, maar ik krijg geen gesprek meer voor mekaar. Ik praat er met zowat iedereen over die er voor open staat. Ik ga er van uit dat het nu voorbij is.
Op 5 augustus hebben we een telefoongesprek. Daarin geeft ze aan dat ‘die man’ agressief was en dat ze niet verder met hem gaat. De gesprekken komen terug, alhoewel het soms lang duurt voordat ze reageert, een keer zelfs een hele werkweek.
We besluiten dat we elkaar beter willen leren kennen en dat we weer gaan e-mailen. Ik stuur haar een e-mail over muziek, maar ik krijg daar geen reactie op. Ik wil ook ouderwets gaan chatten, via Skype bijvoorbeeld, maar dat komt ook niet van de grond.

Tijdens het avondeten bij mij thuis op 15 augustus vertel ik dat ik contact heb met haar en de huisgenoot die haar op Facebook heeft verteld dat ze een relatie heeft met ‘die man’. Diezelfde dag heb ik via Telegram een gesprek met een vriend van haar, een jongen die ook Pokémon GO speelt en later toegevoegd is aan de WhatsApp groep en die ik al best veel gesproken heb en hij bevestigt het verhaal van mijn huisgenoot. Daarop besluit ik om haar hiermee te confronteren. Nog diezelfde avond heb ik een WhatsApp-gesprek met haar. Ze ontkent niet, ze maakt geen excuses, ze zegt geen sorry, ze gaat alleen maar zielig doen. En praten over ‘die man’.

Ik gooi de rol van gekwetste geliefde al snel van mij af en trek mij terug in de rol van vriend. Een manier om mij te beschermen en ik vraag haar de volgende dag:
“Oké. Sterkte.
Laat je me weten wat je gevoel zegt als je het weet?
Tot dan.”

Ze reageert meteen met:
“Ja doe ik”

Op dat punt heb ik het ook écht gehad met haar. Ik was boos. Gekwetst. Op dat moment kon ik mij niet herinneren dat iemand me zo gekwetst had. In mijn gedachten gaf ik haar nog een kans. Als ze binnen een week zou reageren en kon vertellen wat haar gevoel zei en waarvoor ze koos en aangaf wat ze wilde van mij of hoe wij ons nog tot elkaar konden verhouden, dan zou ik haar nog een kans geven.

Een week gaat verder en ze reageert niet. Ook al is dat hetgeen dat ik verwacht had, ik had het natuurlijk niet gehoopt. Ik hoopte dat ze in zou zien wat ze gedaan had. IJdele hoop blijkbaar. Alleen begint het besef te zakken wat er gebeurt is. Wat ze gedaan heeft. De liefde die ik voelde voor haar zet zich om in haat. Ik proef wraakgevoelens. Een vriendin zegt me dat ik het tegen ‘die man’ moet zeggen. Ik heb zijn telefoonnummer, maar omdat ik weet dat hij agressief kan zijn heb ik het nog steeds niet gezegd. Alsof ik haar wil beschermen tegen hem. Ben ik echt te lief voor deze wereld?

Er gaat nog een halve week voorbij en weer geen reactie. Het begint zijn tol te eisen. Op een bewuste nacht dat ik van de stad naar mijn woonplaats fiets, krijg ik het heel erg lastig. Ook al was ik op tijd terug naar huis gegaan, ga ik niet op tijd slapen, want ik kan mijn gedachtes niet tot rust krijgen. De volgende dag viert mijn oudste schoonzus haar verjaardag bij mijn moeder thuis. Ik kom 4 uur te laat, onder andere omdat ik zo langzaam fiets dat hardlopers mij inhalen. Ik probeer mijn stemming nog te verbeteren door het spelen van Pokémon GO, maar dat lukt niet.

Het is net alsof dat spel me nog meer doet denken aan haar. Ze heeft natuurlijk van origine natuurlijk al een grote verbintenis met Pokémon, maar ik heb de WhatsApp groep opgericht voor haar, want ik speelde het spel nog niet. Zo’n beetje iedereen in die groep heeft namelijk niet gewacht op de officiële uitgiftedatum, terwijl ik dat wel deed. De WhatsApp groep wordt niet meer gebruikt en het spel speel ik al bijna een week niet meer. Ergens voel ik me beter daardoor, maar de redenen waarom ik gestopt ben met spelen, vind ik niet zo goed. Stoppen met een spel, omdat het je doet denken aan een verloren liefde? Een verloren vriendschap?

Ondanks dit alles, weet ik dat zij altijd veel voor mij zal betekenen, ondanks haar gedrag. Of we ooit nog vrienden zullen worden weet ik niet. Ik ben al blij dat de haatgevoelens voorbij lijken te zijn. Het is namelijk waar wat ze zeggen. Het neemt je over. Overgeven aan haat is heel kwalijk, wat dat betreft kun je beter gewoon boos of zelfs kwaad zijn. Op zich is het ergens wel een goede levensles, ik weet nu zeker dat ik toch echt wel grenzen heb en wat ik doe als die grenzen worden overschreden.

Na 2 1/2 week, op vrijdag 2 september, stuurde ze overigens nog wat berichtjes, maar dat is het melden bijna niet waard. Een stel berichtjes over haarzelf en daarna, toen ik niet meteen reageerde, ‘Ik mis je’. Ik heb overigens helemaal niet meer gereageerd.
De volgende dag, gisteren, stuurde ze:
[11:03, 3-9-2016] Zij: Geen reactie
[11:03, 3-9-2016] Zij: Snap ik wel 🙁

Op het moment van dit typen, ben ik nog steeds niet van plan om te reageren.
Dat heeft met allerlei factoren te maken. Ik wil eerst voor mezelf duidelijk hebben wat ik van haar wil. Ik wil geen geliefde meer zijn, maar voor vriendschap heeft ze mijn vertrouwen toch ook wel heel erg geschonden. Zal ik haar ooit uitleggen waarom ik nu niet reageer? Vast wel. Neem ik op als zij deze week belt? Nee… ze mag mijn voice-mail in spreken. Ze is vrij om mij te e-mailen, het is niet alsof ik haar helemaal ga blokkeren of iets dergelijks. Dat is nergens voor nodig.

Het voornaamste heb ik al gedaan door er over te typen. Tenslotte verwerk ik heel veel door het voor me te zien. Het te ordenen. 3 uur en 4 pagina’s later kan ik wel zeggen dat het gebeuren me wel wat minder doet. Alsof je een hoofdstuk afsluit.

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zondag 04-09-2016 17:38

Het gevoel dat je leeft [Quli]

Wanneer voel je dat je leeft?

Het zijn die kleine momenten waarop je voelt dat je leeft, die het leven heel erg mooi maken. De momenten waarop je gelukkig bent, tevreden. De momenten waarop iets lukt, dat je iets bereikt hebt.

Vorig jaar augustus heb ik een Playstation 4 gekocht zodat ik dit jaar in staat zou zijn om ‘Straat Vechter Vijf’ te kunnen spelen. Ook al is er veel planning en testen aan vooraf gegaan en weet je nooit hoe goed zo’n spel bevalt, heb ik dat moment van extase gisteren bereikt terwijl ik in een gevecht verwikkeld was.

Het is tijden geleden dat ik mee heb gemaakt dat mijn handen zo warm werden. Dit komt omdat ik een Arcade Fight Stick gebruik waarbij ik mijn vingers volledig benut. Het is een erg aangenaam gevoel. Het spel is nog geen week uit en ik weet nu al dat al die tijd, moeite en geld die ik er in gestopt heb, de moeite waard waren.

Nu weet ik dat dit ook hetgeen was waar ik vanuit ben gegaan, maar het voelt zó goed als je beseft dat je voorspellingen zijn uitgekomen. Desalniettemin ben ik me er van bewust dat hier een hoge mate van zichzelf vervullende voorspelling aan vast zit, maar dat maakt het niet minder episch! Het mooie is ook dat ik nu zelfs speel met het karakter dat ik het meest interessant vond toen het spel nog niet uitgebracht was. Dat is echt heel erg prettig.

Wat leuk is om te melden over dat karakter is dat dit karakter heel snel is. Ik kan dus wel degelijk snel zijn als het er op aan komt, want met mijn reactievermogen is niets mis. Het is zelfs zo dat ik veel handelingen automatiseer! Dat betekent dat ik maar aan een actie hoef te denken en dat ik deze dan al heb uitgevoerd in het spel. Ik ben helemaal ingespeeld.

Dit alles weerhoudt mij er wel lichtelijk van om veel te spelen, want ik realiseer me goed dat de emotionele binding die ik met dit fictieve karakter ben aangegaan vrij groot is. Dat klinkt akeliger dan het is en door de jaren heen ben ik beter in staat geworden om om te gaan met een mogelijke verslaving. Lang geleden ben ik ooit verslaafd geweest aan Pokémon en dat spel kan ik nog steeds gewoon spelen.

Het verdient alleen wel een pas op de plaats en dat is de reden dat ik dit schrijf. Ik vind het prettig om alles wat bij mij naar boven komt te analyseren, zonder dat ik het hiermee teniet doe. Terwijl ik speel zal ik nog steeds enorm goed kunnen genieten en zal ik mij niet bezig houden met zaken waarover ik nu schrijf. Het gaat om gewaarwording. Om besef. Weten waar je mee bezig bent.

Ik speel niet om de beste te worden, maar ik speel wel alsof dat mijn doel is. Je dient veel op te geven om de beste te kunnen worden, veel meer dan ik ooit bereid zou zijn om daarvoor op te geven. Ik speel dus om te winnen en ik verwacht niet anders van mijn tegenstanders. Ik wil namelijk mezelf verbeteren en je kunt veel leren over jezelf door het spelen van zo’n spel.

Uiteindelijk gaat het namelijk om hoe je het benadert en wat dat betreft zit ik goed. Ik weet wanneer ik moet stoppen en hoe ik er in sta. Het is goed als je voelt dat je leeft. Het is alleen een ander als je je daardoor laat leiden en het steeds opzoekt. Daar pas ik voor. Dat betekent gelukkig niet dat ik niet kan genieten van de momenten die er (zullen) zijn.

Geniet met mate(n).

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zaterdag 20-02-2016 20:13

Telefoonhoesje

Afgelopen dinsdag kwam ik er achter dat mijn telefoonhoesje niet meer waterdicht was. Dat is op zich geen grote ramp, maar ik hou ervan dat mijn dingen, mijn apparatuur, mijn gebruiksvoorwerpen werken op de manier zoals ik dat wil. Gelukkig is dat vaak ook op de manier waarvoor ze ontworpen zijn.

Ik neem dit soort zaken heel serieus. Ik heb de bewuste watertest dan ook 3x uitgevoerd om te controleren of mijn telefoonhoesje *echt* niet meer waterdicht bleek te zijn, zodat het niet zomaar in onbruik zou raken. Ik hou er dan ook niet van om gebruiksvoorwerpen te bezitten die ik niet gebruik. Mijn verhouding met mijn hobby ‘gamen’ is dan ook een haat-liefde verhouding. Ik vind het heel leuk om te gamen, maar ik maak er zelden tijd voor vrij, waardoor veel mijn game apparatuur stof verzamelen. Gelukkig kan je sommige van die apparaten ook voor zaken zoals Netflix gebruiken, dan worden ze nog een beetje gebruikt.

Kortom, het is niet vreemd dat het me dwars zat dat mijn hoesje niet meer waterdicht was, want ik wil gewoon zo lang mogelijk kunnen doen met mijn telefoon en in de best mogelijke toestand. Het is niet dat ik zwem met mijn telefoon of ga dansen in de regen met het toestel in mijn hand, dat dan weer niet. Alleen een ongeluk zit in een klein hoekje en mijn telefoon is niet waterdicht van zichzelf. Sowieso ben ik enorm risico-avers.

Doorgaan met het gebruik van het kapotte hoesje is voor mij niet echt een optie en het telefoonhoesje in kwestie heeft mijn telefoon meer dan 2 jaar beschermd. Het jammere in deze is dat ik ergens wel een beetje van plan was om mijn telefoon in het najaar te vervangen, mits de nieuwe modellen van Apple aantrekkelijk waren. Gelukkig betwijfel ik dat en vind ik het dus geen ramp om nog wat langer met mijn iPhone SE te doen.

Het is alleen wel zo dat dit inmiddels het oudste model is dat nog verkocht wordt, wat er voor zorgt dat sommige telefoonhoesjes niet meer gemaakt, dan wel niet meer verkocht worden. Dat geldt dus voor het hoesje dat stuk ging, de nüüd van Lifeproof. Voorheen heb ik ook wel het andere model gehad, maar ik vond de nüüd beter dan de Fre. Vond.

Dat komt dus omdat ik geen nüüd meer kon vinden. Ik heb een paar uur op mijn telefoon doorgebracht, maar ik kon het niet vinden. Na een tijdje begon ik door te krijgen dat ik mijn slaap aan het opofferen was voor een telefoonhoesje… daarom ben ik tegen middernacht uit bed gekomen om een Fre te kopen, om te voorkomen dat ik maar dóór bleef gaan met het zoeken naar een nüüd. Ja, ik vind het ook te belachelijk voor woorden.

Over het algemeen is mijn zelfbeheersing vrij goed, uitstekend zelfs, maar mijn zelfkennis is haast nog hoger en ik wist dus dat als ik hier aan toe zou geven dat ik tot diep in de nacht door zou gaan met het zoeken naar een webshop die nog wél dat ene hoesje verkocht! Absurd. Dus ik ben heel blij dat ik toen gestopt ben met zoeken en gezien had dat de Fre ergens voor 10 euro goedkoper verkocht werd en toen heb ik die maar snel gekocht.

Toen ik het hoesje afgelopen donderdagmiddag aantrof in mijn brievenbus, ben ik ook vrijwel meteen aan de slag gegaan, ondanks een afspraak die ik had! Het nieuwe Fre hoesje bleek waterdicht te zijn en ik gebruik het sinds die middag.

Het viel me al snel op dat dit telefoonhoesje een stuk beter was dan de Fre hoesjes die ik zelf indertijd gebruikt had. Voordat ik mijn nüüd heb gekocht, heb ik al zo’n 4 Fre gehad. Lifeproof biedt namelijk een jaar garantie op de hoesjes en daar heb ik meerdere malen gebruik van gemaakt. Dit was pas de eerste keer dat ik een nieuw hoesje heb gekocht, omdat het nodig was, hiervoor heb ik nieuwe gehad of weggegeven bij mijn eerste smartphone.

Helaas gaat deze vlieger niet op voor al mijn andere apparaten. Zo heb ik mijn eerste computer nog steeds in mijn bezit. Laatst heb ik deze op Marktplaats gezet om te kijken of ik nog een liefhebber kan vinden, maar aangezien ik geen foto’s heb van het apparaat, werkt dat niet zo goed. Ik zal het apparaat toch echt uit z’n doos moeten halen en fotograferen voordat er mensen op gaan bieden.

Het nieuwe hoesje is dunner dan de nüüd, er zit wél een schermbeschermer op en de achterkant ziet er anders uit. Het apparaat is nu beter in gebruik, omdat ik het beter kan bedienen. Doordat de schermbeschermer nu over de volledige voorkant van de iPhone zit, hebben er tot dusver ook nog geen olievlekken opgetreden. Daar ben ik heel blij mee, want dit was mijn grootste ergernis aan de Fre.

Al met al ben ik dus heel blij met deze ontwikkeling. Ik voel me veilig en beschermd tijdens het gebruik van mijn telefoon. In de toekomst ga ik ook andere apparaten vervangen, zoals mijn tweede computer. Ik gebruik dat apparaat nu al meer dan 5 1/2 jaar. De voornaamste reden dat ik nog geen nieuwe heb, is dat ik wil wachten totdat de nieuwe modellen er zijn.