Het gevoel dat je leeft [Quli]

Wanneer voel je dat je leeft?

Het zijn die kleine momenten waarop je voelt dat je leeft, die het leven heel erg mooi maken. De momenten waarop je gelukkig bent, tevreden. De momenten waarop iets lukt, dat je iets bereikt hebt.

Vorig jaar augustus heb ik een Playstation 4 gekocht zodat ik dit jaar in staat zou zijn om ‘Straat Vechter Vijf’ te kunnen spelen. Ook al is er veel planning en testen aan vooraf gegaan en weet je nooit hoe goed zo’n spel bevalt, heb ik dat moment van extase gisteren bereikt terwijl ik in een gevecht verwikkeld was.

Het is tijden geleden dat ik mee heb gemaakt dat mijn handen zo warm werden. Dit komt omdat ik een Arcade Fight Stick gebruik waarbij ik mijn vingers volledig benut. Het is een erg aangenaam gevoel. Het spel is nog geen week uit en ik weet nu al dat al die tijd, moeite en geld die ik er in gestopt heb, de moeite waard waren.

Nu weet ik dat dit ook hetgeen was waar ik vanuit ben gegaan, maar het voelt zó goed als je beseft dat je voorspellingen zijn uitgekomen. Desalniettemin ben ik me er van bewust dat hier een hoge mate van zichzelf vervullende voorspelling aan vast zit, maar dat maakt het niet minder episch! Het mooie is ook dat ik nu zelfs speel met het karakter dat ik het meest interessant vond toen het spel nog niet uitgebracht was. Dat is echt heel erg prettig.

Wat leuk is om te melden over dat karakter is dat dit karakter heel snel is. Ik kan dus wel degelijk snel zijn als het er op aan komt, want met mijn reactievermogen is niets mis. Het is zelfs zo dat ik veel handelingen automatiseer! Dat betekent dat ik maar aan een actie hoef te denken en dat ik deze dan al heb uitgevoerd in het spel. Ik ben helemaal ingespeeld.

Dit alles weerhoudt mij er wel lichtelijk van om veel te spelen, want ik realiseer me goed dat de emotionele binding die ik met dit fictieve karakter ben aangegaan vrij groot is. Dat klinkt akeliger dan het is en door de jaren heen ben ik beter in staat geworden om om te gaan met een mogelijke verslaving. Lang geleden ben ik ooit verslaafd geweest aan Pokémon en dat spel kan ik nog steeds gewoon spelen.

Het verdient alleen wel een pas op de plaats en dat is de reden dat ik dit schrijf. Ik vind het prettig om alles wat bij mij naar boven komt te analyseren, zonder dat ik het hiermee teniet doe. Terwijl ik speel zal ik nog steeds enorm goed kunnen genieten en zal ik mij niet bezig houden met zaken waarover ik nu schrijf. Het gaat om gewaarwording. Om besef. Weten waar je mee bezig bent.

Ik speel niet om de beste te worden, maar ik speel wel alsof dat mijn doel is. Je dient veel op te geven om de beste te kunnen worden, veel meer dan ik ooit bereid zou zijn om daarvoor op te geven. Ik speel dus om te winnen en ik verwacht niet anders van mijn tegenstanders. Ik wil namelijk mezelf verbeteren en je kunt veel leren over jezelf door het spelen van zo’n spel.

Uiteindelijk gaat het namelijk om hoe je het benadert en wat dat betreft zit ik goed. Ik weet wanneer ik moet stoppen en hoe ik er in sta. Het is goed als je voelt dat je leeft. Het is alleen een ander als je je daardoor laat leiden en het steeds opzoekt. Daar pas ik voor. Dat betekent gelukkig niet dat ik niet kan genieten van de momenten die er (zullen) zijn.

Geniet met mate(n).

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zaterdag 20-02-2016 20:13