“Ga je mee dansen?”

Dit is een vervolg op ‘De dame van de dansvloer‘.

Ik wist niet dat het nog kon. Ik wist niet dat ik er nog ruimte voor had.

Jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven ontmoet. Ik noem haar nog wel eens zo, gekscherend, ook al hebben we nooit iets gehad. 4 jaar daarna heb ik iemand ontmoet waar het ook ontzettend mee klikte. Iemand die je gewoon begrijpt. Die twee delen een speciaal deel van mijn hart.

Ze moeten ruimte maken. Er is iemand die ook recht heeft op dat deel van mijn hart. Iemand die ook van dansen houdt, iemand die me aanvoelt, iemand die me wil begrijpen. Iemand die lekker gek met mij wil doen. Iemand die niet zomaar alles aanneemt, iemand die me uit mijn comfortzone laat stappen zonder dat ik er last van heb.

Iemand die me accepteert zoals ik ben en graag wil weten wat dat inhoudt.

Eerst was ik bang. Dat mijn wens dat het meer kon zijn dan het is, ons contact in de weg zou staan. Ik was namelijk verliefd op haar. Was? Ik ben het ergens nog steeds wel en het zal wel even duren voordat het helemaal weg is, maar een soortgelijk, aangrenzend, gevoel heb ik ook voor de twee eerder genoemde. Iets dat voorbij gaat aan een gewone vriendschap.

Is dat pretentieus? Misschien. Het is in ieder geval ambitieus. Ik wil graag onze band verdiepen. Vermoedelijk is daar voornamelijk tijd voor nodig. Het hoeft namelijk niet meer, meer te worden dan het nu al is. Het is nogal wat voor mij om tot dit inzicht te komen. Dat ik tevreden ben met de gang van zaken en dat ik niet wanhopig op zoek ben naar iets dat niet is.

Wanneer je me dit enkele jaren geleden verteld had dat ik zo’n emotionele gemoedstoestand zou bereiken, dan had ik je waarschijnlijk niet geloofd. ‘Zij die het weten, kunnen het niet uitleggen. Zij die het niet weten, kunnen het niet begrijpen.’ Die stelling is erg van toepassing nu.

Nee, helemaal snappen doe ik het ook nog niet, maar begrijpen des te meer. Het is niet alsof ik al die jaren geleden iets verkeerds gedaan heb. Ik wist gewoon niet beter. Tegelijkertijd zou het niet uitgemaakt hebben als ik toen wat anders had gedaan, want de liefde was niet, op die manier, wederzijds. Het is alleen wel zo dat ik mezelf dan een hoop lijden had kunnen besparen, maar men zegt wel eens dat je zonder pijn niet kunt groeien.

Nu staat ik er wat meer ambivalent in. Wat meer nonchalant als je wil. Het is niet dat het me niet interesseert, integendeel, maar ik snap beter waarom ze zeggen dat je het spel dient te spelen, maar zonder proberen te winnen, want het spel, op zich, is het doel.

Dus ja, ik ga graag mee dansen, want tenslotte is “Ga je mee dansen?” een hele andere soort vraag dan “Wil je met mij dansen?”.

Ik wist niet dat het nog kon, maar zij maakt het verschil.

De dame van de dansvloer

Zo’n 3 weken geleden, op 15 november 2018, ging ik samen met mijn beste vriend naar een concert van Metric, een van mijn favoriete bands. Hij vind de band ook leuk – het was een laat verjaardagscadeau. Na een voorspoedige reis en een aangenaam toeven in de Werfkring gingen we naar Tivoli, waar het concert plaats zou vinden in ruimte Ronda.

Niet alleen heb ik een mooi & fijn vest gescoord, een DVD van Money as Debt aan de band gegeven en naar hele mooie muziek geluisterd, ik heb ook contact gekregen met iemand. Na afloop van het concert dacht ik slim te zijn door snel naar de eerste verdieping te gaan om daar naar de WC te gaan. Terwijl ik dat deed, liep ik langs de dame die ik gezien had in de concertzaal.

Ze was mij opgevallen, omdat ze een van de weinige aanwezigen was die ik zag dansen en dat vind ik heel prettig in een vrouw. Ik ben doorgelopen, omdat ik onderweg was naar de WC, maar de WC’s op de eerste verdieping bleken juist heel druk. Ik besloot dus om terug naar de tweede te gaan. Ik liep dus weer langs de danseres die in een soort van hoekje stond. Ze keek niet mijn kant op, maar ik nam me voor dat als ze er straks, als ik naar de WC was geweest, nog steeds stond, om er aan te spreken.

Toen ik bij de WC aankwam, bleek ik helemaal niet te hoeven! Nadat ik mijn handen gewassen had, ben ik daarom terug gegaan. Ik weet nog steeds niet waarom ik dacht dat ik naar de WC moest. Misschien moest ik serieus wel in het begin, maar hoefde ik opeens niet meer door de omstandigheden. Ik snap het nog steeds niet. Afijn, ik ging de trap af en ze stond er nog steeds.

Ik stapte op haar af en vroeg: “Ben je aan het nagenieten van het concert?” Ze stond namelijk nog steeds te dansen. In eerste instantie verstond ze me niet, dus herhaalde ik mijn vraag. Ze zei iets in de trant van “Nee, ik ben op de muziek van de piano aan het dansen, dat is misschien nog wel mooier dan het concert.” om er dan aan toe te voegen: “Jij bent zeker wel een echte fan?” Dit zei ze vanwege mijn vest.

Het ijs was gebroken. We raakten aan de praat. Eerlijk gezegd weet ik alleen niet meer goed waar we het allemaal over gehad hebben… over muziek geloof ik. Ik had gezegd dat ik psy-trance leuk vond, terwijl dat muziek is die ik zelden tot nooit luister…

Na verloop van tijd zag ik mijn vriend lopen en realiseerde me dat het moment van ‘afscheid’ was aangebroken, omdat we naar het station moesten om de trein terug naar Oisterwijk te halen. We wilden sociale media uitwisselen, maar ik had geen Facebook en zij had geen Twitter, dus gaf ze mij haar telefoonnummer!

In de trein heb ik haar een SMS gestuurd, omdat ik mijn telefoonnummer helemaal niet aan haar gegeven had….ze gebruikte WhatsApp om een bericht terug te sturen. Aangezien het toen al midden in de nacht was en het een enerverende dag was geweest, heb ik toen besloten om maar niet meteen te reageren. Sterker nog, ik besloot op vrijdag om haar voornamelijk een fijn weekend te wensen en dat wenste zij mij zaterdag ook.

Vervolgens werd het dinsdag en zaten wij allebei vermoedelijk op WhatsApp Desktop en raakten we aan de praat. Ik denk dat ik toen ergens begonnen ben over Within Temptation. Ik wilde in de toekomst namelijk graag nog een keer met haar gaan dansen – of naast haar. Dat leek haar ook wel wat.

Donderdagavond hadden we weer contact en toen stelde ze voor om vrijdag, de dag erop, te gaan! Daar ben ik akkoord mee gegaan, maar dit veroorzaakte die ochtend wel heel veel zenuwen. Niet alleen omdat ik mijn gewone tas niet mee kon nemen, maar vooral omdat ik haar dan weer ‘in het echt’ zou spreken en dat ze iets met mij had afgesproken. Ze wilde mij serieus beter leren kennen.

Wordt vervolgd…