“Ga je mee dansen?”

Dit is een vervolg op ‘De dame van de dansvloer‘.

Ik wist niet dat het nog kon. Ik wist niet dat ik er nog ruimte voor had.

Jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven ontmoet. Ik noem haar nog wel eens zo, gekscherend, ook al hebben we nooit iets gehad. 4 jaar daarna heb ik iemand ontmoet waar het ook ontzettend mee klikte. Iemand die je gewoon begrijpt. Die twee delen een speciaal deel van mijn hart.

Ze moeten ruimte maken. Er is iemand die ook recht heeft op dat deel van mijn hart. Iemand die ook van dansen houdt, iemand die me aanvoelt, iemand die me wil begrijpen. Iemand die lekker gek met mij wil doen. Iemand die niet zomaar alles aanneemt, iemand die me uit mijn comfortzone laat stappen zonder dat ik er last van heb.

Iemand die me accepteert zoals ik ben en graag wil weten wat dat inhoudt.

Eerst was ik bang. Dat mijn wens dat het meer kon zijn dan het is, ons contact in de weg zou staan. Ik was namelijk verliefd op haar. Was? Ik ben het ergens nog steeds wel en het zal wel even duren voordat het helemaal weg is, maar een soortgelijk, aangrenzend, gevoel heb ik ook voor de twee eerder genoemde. Iets dat voorbij gaat aan een gewone vriendschap.

Is dat pretentieus? Misschien. Het is in ieder geval ambitieus. Ik wil graag onze band verdiepen. Vermoedelijk is daar voornamelijk tijd voor nodig. Het hoeft namelijk niet meer, meer te worden dan het nu al is. Het is nogal wat voor mij om tot dit inzicht te komen. Dat ik tevreden ben met de gang van zaken en dat ik niet wanhopig op zoek ben naar iets dat niet is.

Wanneer je me dit enkele jaren geleden verteld had dat ik zo’n emotionele gemoedstoestand zou bereiken, dan had ik je waarschijnlijk niet geloofd. ‘Zij die het weten, kunnen het niet uitleggen. Zij die het niet weten, kunnen het niet begrijpen.’ Die stelling is erg van toepassing nu.

Nee, helemaal snappen doe ik het ook nog niet, maar begrijpen des te meer. Het is niet alsof ik al die jaren geleden iets verkeerds gedaan heb. Ik wist gewoon niet beter. Tegelijkertijd zou het niet uitgemaakt hebben als ik toen wat anders had gedaan, want de liefde was niet, op die manier, wederzijds. Het is alleen wel zo dat ik mezelf dan een hoop lijden had kunnen besparen, maar men zegt wel eens dat je zonder pijn niet kunt groeien.

Nu staat ik er wat meer ambivalent in. Wat meer nonchalant als je wil. Het is niet dat het me niet interesseert, integendeel, maar ik snap beter waarom ze zeggen dat je het spel dient te spelen, maar zonder proberen te winnen, want het spel, op zich, is het doel.

Dus ja, ik ga graag mee dansen, want tenslotte is “Ga je mee dansen?” een hele andere soort vraag dan “Wil je met mij dansen?”.

Ik wist niet dat het nog kon, maar zij maakt het verschil.