Tag: Pijn

Een illusie armer en een goede vriendschap rijker

Dit is een vervolg op ‘Ga je mee dansen?’

Het is voorbij.

Dat was het natuurlijk al, maar ik was eigenwijs. Ik geloofde blijkbaar zelfs mijn eigen woorden niet. Ik had meer duidelijkheid nodig. Dat heeft ze gegeven.

Dat deed alleen meer pijn dan ik verwacht had. Ik had namelijk het idee dat ik mijn gevoelens voor haar wel een beetje een plek had gegeven. Dat was blijkbaar niet zo. Dat is nogal confronterend. Wat dat betreft lijkt het contact met haar ook erg veel op het contact dat ik in het begin kreeg met ‘de andere twee’.

Ergens is dat heel mooi. Dat weet ik. Alleen vraag ik me nu af of mijn hart het verschil wel ziet tussen een goede vriendschap en, zoals ik dat noem, vriendschap+. Want tja, ik wil niet zomaar een relatie. Ik wil een romantische relatie met als basis daarvan vriendschap. Om de een of andere reden vind ik dat niet veel gevraagd, maar blijkbaar is het dat wel. Ik weet het niet. Misschien doe ik nog steeds iets verkeerd…

Nee, ik denk toch van niet. Het is vooral dat ik het heel erg graag wil en dat ik me vast grijp aan elke strohalm die ik tegen kom. Dat ik niet wil toegeven, dat ik het niet wil loslaten. Dat ik de realiteit té pijnlijk vind en dat ik daarom liever in mijn illusie blijf leven. Cognitieve dissonantie in optima forma. Dus wat dat betreft doe ik wel iets verkeerd. Ik doe mezelf iets aan en dat is iets dat ik mezelf best wel kwalijk kan nemen.

Tegelijkertijd moet ik ook gewoon accepteren dat het zo is. Dát ik dat gedaan heb. Ik weet nog niet of het me lukt om er iets van te leren, want het is nu de derde keer dat mij zoiets in deze mate overkomt. Ik houd van haar, maar ik moet gewoon meer van mezelf houden. Dat ik haar aandacht niet anders interpreteer dan voor wat het is. Oprechte interesse in mijn persoon, zonder dat ze meer wil.

Misschien is het zo dat ik hier nog even mee worstel. Misschien is het ook zo dat het ‘bij de ander’ op zal vallen dat ik graag wil. Het kan zijn dat dit een struikelblok vormt. Alleen ga ik me dat niet te veel kwalijk nemen. Tenslotte is het heel gezond voor een man als hij wat hunkert naar wat liefde, nietwaar?

Mezelf anders presenteren vind ik alleen zo lastig. Er zijn zoveel facetten aan mij en mijn bestaan en hoe ik in het leven sta, dat ik het heel erg lastig vind om in sommige situaties mezelf voor te stellen. Ik weet namelijk nog altijd niet wat mij mij maakt. Ik hoef me niet anders te presenteren dan ik ben, want zolang ik eerlijk ben over wat aan mij gevraagd wordt, dan kom ik best goed over.

Laat ik daar mezelf nu maar aan houden. Dat mensen mij over het algemeen goed gezelschap vinden en dat ik niet veel moeite hoef te doen om hun vriendschap of liefde te krijgen, want zoals gezegd: meedoen is belangrijker dan winnen.

“Ga je mee dansen?”

Dit is een vervolg op ‘De dame van de dansvloer‘.

Ik wist niet dat het nog kon. Ik wist niet dat ik er nog ruimte voor had.

Jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven ontmoet. Ik noem haar nog wel eens zo, gekscherend, ook al hebben we nooit iets gehad. 4 jaar daarna heb ik iemand ontmoet waar het ook ontzettend mee klikte. Iemand die je gewoon begrijpt. Die twee delen een speciaal deel van mijn hart.

Ze moeten ruimte maken. Er is iemand die ook recht heeft op dat deel van mijn hart. Iemand die ook van dansen houdt, iemand die me aanvoelt, iemand die me wil begrijpen. Iemand die lekker gek met mij wil doen. Iemand die niet zomaar alles aanneemt, iemand die me uit mijn comfortzone laat stappen zonder dat ik er last van heb.

Iemand die me accepteert zoals ik ben en graag wil weten wat dat inhoudt.

Eerst was ik bang. Dat mijn wens dat het meer kon zijn dan het is, ons contact in de weg zou staan. Ik was namelijk verliefd op haar. Was? Ik ben het ergens nog steeds wel en het zal wel even duren voordat het helemaal weg is, maar een soortgelijk, aangrenzend, gevoel heb ik ook voor de twee eerder genoemde. Iets dat voorbij gaat aan een gewone vriendschap.

Is dat pretentieus? Misschien. Het is in ieder geval ambitieus. Ik wil graag onze band verdiepen. Vermoedelijk is daar voornamelijk tijd voor nodig. Het hoeft namelijk niet meer, meer te worden dan het nu al is. Het is nogal wat voor mij om tot dit inzicht te komen. Dat ik tevreden ben met de gang van zaken en dat ik niet wanhopig op zoek ben naar iets dat niet is.

Wanneer je me dit enkele jaren geleden verteld had dat ik zo’n emotionele gemoedstoestand zou bereiken, dan had ik je waarschijnlijk niet geloofd. ‘Zij die het weten, kunnen het niet uitleggen. Zij die het niet weten, kunnen het niet begrijpen.’ Die stelling is erg van toepassing nu.

Nee, helemaal snappen doe ik het ook nog niet, maar begrijpen des te meer. Het is niet alsof ik al die jaren geleden iets verkeerds gedaan heb. Ik wist gewoon niet beter. Tegelijkertijd zou het niet uitgemaakt hebben als ik toen wat anders had gedaan, want de liefde was niet, op die manier, wederzijds. Het is alleen wel zo dat ik mezelf dan een hoop lijden had kunnen besparen, maar men zegt wel eens dat je zonder pijn niet kunt groeien.

Nu staat ik er wat meer ambivalent in. Wat meer nonchalant als je wil. Het is niet dat het me niet interesseert, integendeel, maar ik snap beter waarom ze zeggen dat je het spel dient te spelen, maar zonder proberen te winnen, want het spel, op zich, is het doel.

Dus ja, ik ga graag mee dansen, want tenslotte is “Ga je mee dansen?” een hele andere soort vraag dan “Wil je met mij dansen?”.

Ik wist niet dat het nog kon, maar zij maakt het verschil.