Categorie: Analyseren

Persoonlijke financiële stresstest

Afgelopen maand heb ik gekeken hoe ik er financieel voorstond door een test te doen. Ik wilde weten of mijn maandelijkse uitgaven pasten bij mijn inkomen.

Natuurlijk had ik kunnen berekenen hoeveel ik in de maand daarvoor uitgegeven had en hoeveel inkomen ik die maand had. Daar was ik aan de ene kant te lui voor en tegelijkertijd vond ik dat ook te makkelijk.

Als ik dat gedaan had, dan zou ik namelijk inderdaad weten of ik ’te veel’ of ’te weinig’ uitgaf. Je zult je afvragen waarom ik dat al niet wist. Nu wist ik globaal wel hoe ik ongeveer uit zou moeten komen. Het is alleen anders als je dit ervaart dan als je dit berekent.

Laat ik duidelijk zijn: ik maak me geen zorgen om mijn financiën. Mijn buffer is groot genoeg om meerdere grote uitgaven én onverwacht grote uitgaven op te kunnen vangen. Bovendien spaar ik ook gewoon wekelijks een bedrag. Daarnaast is mijn inkomen ook super stabiel. De vraag was dan ook meer of mijn spaargedrag niet een vorm van ‘broekzak – vestzak’ was.

Het is namelijk meer dan eens voorgekomen dat ik een bedrag van een van mijn andere IBAN (Ik heb er 12 van de 25, ja ik vind het zelf ook veel) bij bunq naar mijn ‘bunqrekening’ heb overgeboekt. Dus had ik mij voorgenomen om dat deze maand niet te doen, want anders zou de test nergens op slaan, nietwaar?

Toen mijn zorgtoeslag binnenkwam heb ik al het andere geld dat daarvoor al op die bunqrekening stond overgeboekt naar een andere IBAN. Vervolgens ben ik mijn leven gaan leven zoals ik dat gewoonlijk doe. Ik heb me er vooral voor gewaakt dat ik mijn standaard uitgaven bleef doen.

Zo ben ik gewoon boodschappen blijven doen bij de natuurvoedingswinkel Solidare, heb ik niets veranderd aan mijn abonnementen & donaties en heb ik ook nog luxe uitgaven gedaan. Ook bleef ik sparen.

Het viel me vooral op hoe terughoudend ik werd met het uitgeven van geld aan zaken die ik dus niet elke maand koop… Nu was ik me er van bewust dat er, gedurende het jaar, best wel maanden zijn met incidentele uitgaven… wat het ook lastig maakte.

Tel daarbij op dat mijn inkomen niet in zijn geheel op één dag op mijn bunqrekening gestort wordt. Bovendien spaar ik wekelijks in plaats van maandelijks. Dat alles maakt het niet bepaald overzichtelijk – hoewel je dat natuurlijk wel kunt schatten. Ik wilde het alleen niet berekenen.

Ik voelde me bij tijd en wijle ook echt arm – terwijl ik dat dus níet ben. Het idee dat je ‘het eind van de maand’ niet gaat halen is akelig. Terwijl ik natuurlijk op zo’n beetje elk moment geld van mijn andere rekeningen kon halen. Er kon mij niets wezenlijks overkomen, maar het idee alleen al is verontrustend.

Tegen het einde van de maand werd het ook echt moeilijk. Er kwamen twee uitgaven aan die ik echt graag wilde doen. De een was een jaarlijkse incidentele luxe uitgave die ik zonder de test zó gedaan zou hebben. De andere was het kopen van concertkaartjes voor een van mijn favoriete artiesten – Marina.

Bovendien waren beiden tijdgebonden. Die jaarlijkse uitgave deed ik gewoonlijk omdat het in die periode in de aanbieding was. Wanneer ik die uitgave dus níet deed en ik zou dat abonnement later nodig blijken te hebben dan zou ik meer geld kwijt zijn dan als ik het geld nu uit zou geven. Het ironische is natuurlijk dat je nu zult zien dat ik het pas over een jaar of zo nodig ga hebben. Het voelde alleen niet goed – ik zou tegen mijn principes in moeten gaan.

Dus heb ik vals gespeeld. Ik heb dat abonnement dat in de aanbieding was met korting gekocht met behulp van een andere IBAN. Een ander potje als je wilt. Gewoon omdat ik bang was dat als ik het van de bunqrekening zou betalen dat ik het dan niet ‘zou halen’ of dat ik ‘iets zou missen’.

Bij het kopen van de concertkaartjes werd ik er nog meer mee geconfronteerd dat ik niet zou slagen voor mijn eigen test. Het is niet dat ik de beslissing moeilijker vond. Die uitgave niet doen, daar zou ik echt spijt van hebben. Het is alleen wel jammer dat ik hierdoor niet slaagde in mijn opzet.

Daar moet ik wel bij zeggen dat als ik één van de uitgaven niet gedaan zou hebben dat ik dan het einde van de maand gehaald zou hebben – maar niet allebei. Het is zelfs zo dat ik de concertkaartjes een minuut ná de transactie wél had kunnen kopen vanaf mijn bunqrekening – maar dat had dan weer niet gekund als ik het abonnement van die rekening had betaald.

Hieruit moet ik concluderen dat ik niet in staat ben geweest om ‘gewoon’ te kunnen leven van het geld dat mijn bunqrekening bereikt in een maand tijd. Ik zat er alleen wel heel dichtbij. Ik vind het ook niet erg dat ik het niet gehaald heb. Ik ben er wel een stuk wijzer van geworden.

Zo weet ik nu dat ik het kán halen als ik dat wil. Ik ben best in staat om te snijden in sommige uitgaven. De vraag is vooral óf ik dat wil en hoe structureel mijn tekort per jaar (gemiddeld per maand) is. Zo zou ik bijvoorbeeld mijn vakantiegeld (die ik ook weggesluisd had) kunnen gebruiken om de tekorten op te vangen, want ik ga toch niet graag op vakantie.

Iemand suggereerde dat ik deze test elke maand van het jaar zou moeten houden om te bekijken of ik echt kan leven met mijn inkomen, maar dát ga ik dus liever wél berekenen. Het idee daarachter is dat je tijdens zo’n test als deze uitgaven gaat uitstellen. Deze test ervoer ik echter als zeer oncomfortabel en ga ik dan ook niet verlengen als het niet hoeft.

Wat betreft de vraag of er sprake is van ‘broekzak – vestzak’:

Daar is inderdaad sprake van. Alleen heb ik in de afgelopen maand meer gespaard dan dat ik aan het einde van de maand ’tekort’ (via andere IBAN had uitgegeven) kwam. Ik ben dus in zekere zin geld aan het ‘rondpompen’.

Wederom heb ik dit nog niet gecorrigeerd naar een gemiddelde per maand of heb ik het vakantiegeld hierin meegerekend. Het verschil is ook nog eens dusdanig klein dat ik er niet van wakker lig. Tenslotte heb ik al aangegeven dat ik kan snijden in mijn uitgaven als dat nodig blijkt te zijn.

Sterker nog, ik heb gemerkt dat ik met de uitgaven die ik doe best wel tevreden ben. Ik heb nergens gedacht van:

“Waarom geef ik daar eigenlijk geld aan uit?”

Johan Zijlstra

Op vakantie. Waarom (niet)?

Veel mensen gaan graag op vakantie.

Daar zijn allerlei redenen voor. Mensen willen nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe mensen ontmoeten, landen & gebieden verkennen. Er zijn ook mensen die op vakantie gaan om de sleur te doorbreken of omdat ze ergens geweest willen zijn. Dat kan dan van alles zijn.

Voor mij ligt dat anders.

Ik ben wel graag ‘op’ vakantie, alleen al het gedoe er omheen vind ik niets. Ik vind het niet fijn om een vakantieplek uit te zoeken. Ik vind het niet leuk om al die microkeuzes te moeten maken waar je vaak tegenaan loopt als je een vakantie aan het plannen bent.

Neem bijvoorbeeld het inpakken van tassen. Dat vind ik echt geen leuke activiteit. Nog los van het feit dat je nooit weet wat voor weer het op vakantie nu gaat worden, kan het altijd zijn dat je zaken vergeet. Dus heb ik de neiging om veel mee te nemen en dan sleur ik weer van alles en nog wat mee op vakantie.

Het is overigens niet dat ik niet kan genieten van op vakantie zijn. Als ik er eenmaal ben, dan kan ik het een ander los laten. Alleen ben ik meer een dagjesmens. Ik vind het fijn om thuis te komen en thuis te zijn. Waar dat allemaal mee te maken zal hebben, dat weet ik niet.

Voor een deel zou het verklaart kunnen worden door het feit dat ik ambivert ben. Ik vind het zowel leuk om onder de mensen te zijn als dat ik thuis achter mijn computer rustig muziek zit te luisteren, zoals ik nu doe tijdens het schrijven van dit verhaal.

Een andere reden dat ik liever niet op vakantie ga, is dat ik erg gehecht ben aan mijn structuur en mijn rituelen. De zaken die ik doe, thuis, op de manieren dat ik het graag doe. Op de tijden die ik het graag doe, met de mensen waarbij ik dat graag doe.

Voor kortere periodes, een paar dagen, maak ik nog wel uitzondering. Dan kan ik het geheel overzien. Alleen meer dan 3, 4 dagen? Nee, dan ga ik krampachtig oplossingen verzinnen om thuis na te bootsen, zodat ik niet achter ga lopen met zaken zoals mijn e-mail. Het is niet dat ik nu dagelijks zo veel e-mails verstuur, maar ik wil wel graag mijn nieuwsbrieven goed tot me kunnen nemen.

Nu kún je dat ook allemaal op vakantie gaan doen. Alleen… waarom ga je dan op vakantie? Je gaat toch op vakantie niet allemaal zaken doen die je thuis ook kunt doen? Dan kun je net zo goed gewoon thuis blijven!

Ja, ik weet ook dat vakanties gebruikt worden om ‘langere weekenden’ te hebben. Dat spreekt me ook wel meer aan. Alleen, daar hoef je toch ook niet voor op vakantie te zijn? Genieten van gezelschap kan ook thuis. Ik zie de noodzaak niet om dat op een andere locatie te doen. Je kunt toch ook gewoon afspreken dat je elkaar elke dag treft?

Wellicht is dat niet heel praktisch, dat snap ik ook wel. Alleen het is ook niet praktisch als je mij meeneemt voor zeg 5 dagen, want dan ga ik allerlei zaken missen van mijn appartementje en niet alleen mijn computer! Ik zal zelfs mijn rare douchekop missen, omdat ik van dat ding ten minste weet hoe ie werkt.

Je zou kunnen zeggen dat ik veel beren op de weg zie. Daar zou je gelijk in hebben. Alleen wil dat niet zeggen dat ik daar dan niet opeens geen last meer van heb als ik met je op vakantie ga. Meegaan betekent dat ik het een en ander op moet offeren. Dat ik iets niet kan doen op de manier dat ik dat graag wil. Terwijl ik soms niet goed weet wat ik daar voor terug ga krijgen.

Tenslotte weet je niet hoe zo’n vakantie gaat van te voren. Ik sta graag in verbinding, dat klopt. Alleen dan wel op mijn manier. Ik ga graag op bezoek bij vrienden en ontvang ze graag.

Het is alleen geen doen om alles op vakantie te simuleren alsof ik thuis ben. Iemands laptop lenen is gewoon niet hetzelfde als op mijn computer thuis zitten.

Misschien heb ik verkeerde verwachtingen van een vakantie. Dat zou kunnen. Alleen zijn het wel mijn verwachtingen. Het zou kunnen dat het juist goed is voor mij om een keer op vakantie te gaan. Alleen zie ik zelf niet in waarom dat het geval zou zijn.

Ik ben vaak genoeg op vakantie geweest. Nee, niet met iedereen. Alleen sommige mensen weten niet hoe het is om langere tijd met mij door te brengen op een manier die niet lijkt op mijn thuissituatie.

Daarnaast is het ook zo dat ik voorlopig niet eens op vakantie zou kunnen al wilde ik het graag. Naast dat mijn medicatie onder toezicht is, dien ik ook elke dag extra handelingen te verrichten voor mijn gezondheid. Dat zijn tijdelijke maatregelen die een wat meer permanenter karakter hebben gekregen door de maanden / jaren heen.

Het komt er dus op neer dat ik wel op vakantie mee zou kunnen, maar dat je er mij geen plezier mee doet. Ik vind het juist fijn dat ik wisselend gezelschap heb en dat ik mij terug kan trekken, mocht dat nodig zijn.

Hoog stabiel

Al 12 weken gebruik ik 20 mg Olanzapine. Het idee was dat dit tijdelijk zou zijn. Helaas is dat dus niet het geval gebleken.

Die Olanzapine is een antipsychoticum. Deze zorgt ervoor dat mijn ontremming niet verder ontregeld. Als ik last begin te krijgen van de dempende werking, dan kan ik afbouwen naar mijn standaard dosering van 5 mg.

Op zich is het fijn spul. Sinds ik Olanzapine gebruik, ben ik niet meer opgenomen geweest. We hebben ons wel vergist in de dosering toen we het laatst verhoogden. We hadden het meteen naar 20 moeten verhogen en niet eerst naar 10. Hierdoor ben ik hypomaan geworden en liep het bijna uit de hand.

Momenteel heb ik enorm veel controle over mijn leven. Dat komt omdat ik nog steeds ontremd ben én stabiel. Dat noem ik ‘Hoog stabiel’. Ik ervaar dat als zeer prettig.

Opstaan gaat prima. Ik kan de zaken doen die ik wil. Ik maak me minder zorgen. Ik ben flexibeler. Ik loop minder vast. Ik voel me goed, terwijl ik de zekerheid heb dat dit niet té wordt. Dat vind ik erg prettig.

Ergens zou ik willen dat het zo bleef. Dat is alleen niet realistisch. Op een gegeven moment dan zal de ontremming verzwakken en zal ik versuft worden door de dempende werking van de Olanzapine.

Alleen weet niemand wanneer dat zal gaan gebeuren. Aangezien ik al 12 weken in deze toestand ben, kan het nog best een tijdje duren voordat ik helemaal hersteld ben.

Bovendien kan ik niet al te veel op mijn hooivork nemen, want ik dien me er bewust van te zijn dat mijn beoordelingsvermogen enigszins vertroebeld is doordat ik dus nog steeds ontremd ben.

Toch vind ik het een geschenk, deze situatie.
Als je me ooit verteld had dat ik dit zou zeggen dan had ik je niet gelooft.

Wat zal ik in de tussentijd doen?
Ik ga me vermaken, ik ga me verdiepen, ik ga spelen, ik ga lezen, ik ga schrijven, ik ga leven.

Mocht je me tegen komen en me vragen hoe het gaat dan zal ik zeggen:

Gezien de omstandigheden gaat het goed.
Ik ben hoog stabiel.

Een gemeenschappelijke vijand

De Mensheid is bij elkaar gekomen om een virus uitbraak te bestrijden. We zitten allemaal in het schip. We kunnen allemaal aangestoken worden. Velen van ons zitten in isolatie.

Sinds ik bekend ben met deze situatie doet het me denken aan iets waar ik ooit om hem gevraagd. Dat was een gemeenschappelijke vijand. Dat is namelijk hetgeen we nodig hebben om meer tot elkaar te komen.

Laat het duidelijk zijn, ik heb niet om de huidige situatie gevraagd! Alleen ben ik wel van mening dat het handig is om gebruik te maken van de situatie om veranderingen door te voeren ten behoeve van ons bestaan op Aarde.

Er valt namelijk nogal wat af te dingen aan ons bestaan op Aarde. Als ik alle problemen op gaan noemen die enkel en alleen al ontstaan zijn door onze manier van omgaan met geld dan ben ik al een tijdje bezig. Natuurlijk zijn er ook problemen die niet direct door (onze omgang met) geld worden veroorzaakt. Alleen is het dan wel vaak zo dat die problemen minder nijpend zouden zijn als geld in zichzelf geen probleem zou zijn.

Het ‘leuke’ van deze crisis is dan ook dat geld op zichzelf geen probleem meer lijkt te zijn. Er wordt alles op alles gezet om onze volksgezondheid te behouden. Mooi om mee te maken dat er tóch iets boven de economie gaat.

Laten we onszelf daaraan herinneren als we volgend jaar verkiezingen hebben. In een tijden van crisis is er geld. Spontaan. Alsof het aan een boom groeit.

Het ironische is dan ook wel dat geld daadwerkelijk, door ons mensen, geschapen wordt. In tegenstelling tot het vuur, dat natuurlijk is en het wiel, dat we hebben afgekeken van de natuur, is geld zo kunstmatig als iets.

Natuurlijk wil dat niet zeggen dat het daardoor geen effect meer heeft. Het punt is dat het enkel effect heeft als wij willen dat het effect heeft. Geld is een sociaal construct. Wij bepalen zelf wat er mee doen. Dat geldt ook voor de manier waarop geld ontstaat. Het is tenslotte onze schepping.

Laten we met elkaar afspreken dat geld ons niet meer in de weg gaat zitten. We gaan het verhaal achter geld herschrijven. Hoe gaan we dat doen?

Simpelweg door aan te geven wat we willen. We gaan aangeven wat we willen bereiken en bedenken daarná wat we daarvoor nodig hebben. Als dat geld is dan maken we daar geld voor. Heeft dat geld zijn functie gehad en is het niet meer nuttig? Dan halen we het weer uit het systeem.

In plaats van dat we belastingen gaan betalen om geld te verzamelen gaan we belastingen heffen om geld uit het systeem te halen dat overbodig is geworden.

Geld wordt dan in omloop gebracht indien we dat nuttig achten. Geld is er dan ‘om er te zijn’ zoals de oorspronkelijke betekenis van ‘fiat geld’ betekent ‘laat het er zijn’.

Natuurlijk is het dan heel belangrijk om te bepalen hoe er geld in omloop wordt gebracht en wie dat gaat doen en onder welke omstandigheden en in welke context. Daarvoor hebben we een vierde of vijfde macht nodig. Een monetaire autoriteit die uitsluitend over (de samenstelling van) de geldhoeveelheid gaat die in omloop is in een economie.

Waarom dienen we hiervoor een gemeenschappelijke vijand te hebben? Nou, eigenlijk hebben we die helemaal niet nodig. Dat is uitsluitend om ons er op te wijzen dat we samen met onze medemens de wens kunnen uitspreken dat we een andere samenleving willen hebben.

Dát is uiteindelijk waar politiek over gaat. De strijd tussen ideeën. Welk idee werkt het beste voor zo veel mogelijk mensen? Hoe voorkom je dat een kleine minderheid het verpest voor de rest?

Het is stuitend om te zien hoeveel er kapot wordt gemaakt in de naam van een idee. Bedenk dan ook dat er een hoop kan worden gemaakt in de naam van een idee. Hopen liggen alleen op straat. Het is aan ons om te handelen naar onze ideeën en ons opnieuw gaan verbeelden hoe mooi het leven kan zijn op Aarde.

Spooktelefoon

Een aantal maanden geleden kreeg ik mijn oude telefoon terug.
Een iPhone 5. Mijn eerste smartphone. Ik had hem aan mijn schoonzus gegeven en die heeft hem bijna 4 jaar gebruikt.

Toen ik ‘m nog in gebruik had, heb ik de accu eens laten vervangen. Ze heeft er netjes gebruik van gemaakt, want toen ik de telefoon terug kreeg hoefde de accu nog niet vervangen te worden. Dat is nu wel het geval. Wellicht door de manier waarop ik met het apparaat ben omgegaan. Het kan ook aan de leeftijd van de accu liggen. Bovendien was ie al bijna 6oo keer opgeladen.

Het is een beetje overdreven om te zeggen dat het beestje qua accuvermogen nadat ik het in gebruik had genomen snel achteruit ging. Het was eerst nog 85%. Inmiddels is het nog slechts 65% accuvermogen. Toch gaat het apparaat nog best een tijdje mee en kan ik er van alles mee doen.

Aangezien ik mijn ‘hoofdtelefoon’, een iPhone SE, heb voorzien van een LifeProof hoesje kan ik daar niet alles even makkelijk insteken. Sommige connecties zijn te dik en bij andere moet ik eerst iets er uit draaien, dan weer er in draaien en dan ‘hopen’ dat het werkt. Dat is niet fijn.

Dus het is ook wel eens fijn om een iPhone ‘kaal’ te kunnen gebruiken. Dat doe ik nu dus met die iPhone 5. Lightning kabel van mijn nuraphone past nu wél in mijn ’telefoon’. Ik zet het met haakjes, want bellen doe ik niet echt met de iPhone 5. Het is meer een iPod Touch waarmee ik kan SMS’en. Alleen een iPod Touch heeft ook iMessage, dus veel verschil is er niet.

Nee, er zit geen simkaart in en hij heeft geen eigen telefoonnummer. Dat is ook nergens voor nodig. Het fijne is dat ik nu overal bekabeld (met hele goede kwaliteit) en draadloos muziek kan luisteren met behulp van mijn nuraphone en van die iPhone 5. Voor mij is dat echt een upgrade.

In de toekomst wil ik nog meer met mijn ’tweede’ telefoon gaan doen. Alleen zal dat dan de iPhone SE worden, want ik ben er achter gekomen dat de iPhone 5 zó oud is dat hij nét geen Pandora kan installeren. Dat is wel jammer, want het is me gelukt om een Amerikaanse Apple ID aan te maken.

Met behulp van die Apple ID kan ik in de toekomst wél Pandora installeren. Alleen dan doe ik het dus op mijn iPhone SE. Waarom ik het nu niet op mijn telefoon zet? In theorie kan dat inderdaad. Alleen heb ik abonnementen lopen die gekoppeld zijn aan mijn Nederlandse Apple ID en die worden opgezegd als ik van ID zou wisselen. Dat wil ik graag voorkomen.

Gelukkig ben ik al aan het sparen voor mijn nieuwe telefoon. Welk model dat gaat worden is afhankelijk van wat Apple aan nieuwe modellen gaat introduceren. Ik ga er van uit dat er een model komt die goedkoper (minder duur?) gaat worden die gaat lijken op het model dat ik nu heb. Mocht dat model er niet komen, dan heb ik nog de gelegenheid om te wachten totdat er een ander model komt dat interessant voor mij is.

Afgelopen september heb ik namelijk de accu in mijn iPhone SE laten vervangen en die telefoon heb ik nu pas 109 keer opgeladen. Die kan dus nog wel een tijdje mee. Zowel als ‘hoofdtelefoon’ of als veredelde iPod Touch / ’tweede telefoon’. De opties staan wat dat betreft open.

De vraag blijft dan wat ik tegen die tijd dan ga doen met mijn iPhone 5, want dan heb ik nog weinig nood meer voor dat toestel. Alleen, een telefoon die je niet uit kunt zetten en die niet meer helemaal veilig te gebruiken is, zonder extra maatregelen, is natuurlijk ook niet alles.

Zoals je merkt, koester ik mijn apparaten. Vergeet alleen niet dat ik dit ook bij mensen doe. Alleen heb ik inmiddels geleerd dat apparaten die mij niet meer dienen gearchiveerd of ingeleverd dienen te worden. Bij mensen kun je dat slechter doen.

Dat wil niet zeggen dat ik mijn relaties nooit herdefinieer. Het gebeurt alleen zelden en enkel wanneer het goed voor mij is om anders tegen iemand aan te kijken. Soms draait iemand gewoon op een ander systeem dan jijzelf en dan kun je ze beter los laten, want dan valt er niets mee te beginnen.

Alleen is dat een onderwerp voor een andere blogbijdrage. Ik wil gewoon aangeven wat voor blijdschap oude apparaten mij soms geven. Het gaat er namelijk om wat je wil en hoe graag je dat wil. Dan kan er veel.

Waarom spooktelefoon? Gewoon, omdat de iPhone 5 nog steeds over gaat als ik met mijn iPhone SE al opgenomen heb. Soms schrikken mensen daarvan.

Spelen met levens

Spelenderwijs leren wij.

Alleen we worden geacht te stoppen met spelen als we volwassen worden. Dat is zo’n beetje de grootste leugen die er ooit is verspreid. Daar zijn we achter gekomen en er zijn dikke pillen over geschreven zoals ‘De Meeste Mensen Deugen’.

Nu ga ik je hier niet vertellen wat je moet doen. Dan moet je helemaal zelf weten. Wat ik wel ga doen is vertellen wat ik ga doen. Spelen met levens, net zoals onze ‘machthebbers’ hebben gedaan. Alleen doe ik dat voorlopig nog vanuit de duisternis.

Waarom?

Omdat ik het zat ben. Ik ben het zat dat we doen alsof we onze levens niet zelf besturen. Doen alsof we bestuurd moeten worden. Worden is een koppel werkwoord, net zoals lijken. Het vreemde van die laatste is dat het ook dode lichamen betekent als het een zelfstandig naamwoord betreft.

Een beetje zoals ‘sneuvelen’ sterven betekent als het soldaten betreft. Alleen wordt het ook gezegd als er een koffiekopje stuk gaat. De context bepaalt alles.

Verder ben ik van mening dat het meest magische aan mensen onze woorden zijn. Eén woord kan het verschil betekenen tussen leven en dood. Wees daarom voorzichtig met hoe je taal gebruikt.

Zorg goed voor jezelf, zodat je goed kunt zorgen voor anderen. Niet alleen omdat zij dan weer goed voor jou kunnen zorgen. Gewoon, omdat het je prettig laat voelen.

Er is geen reden voor paniek en we dienen ook niet bang te zijn. Dat is nergens voor nodig. Alleen wil ik wel vertellen dat het zonde zou zijn als we deze crisis zouden verspillen door er zonder aanpassingen aan onze systemen uit te komen. Dan hebben we de potentie van deze crisis verspilt.

Zoals je wellicht weet, ben ik tegen verspilling. Nu weet ik ook wel dat niet alles een doel hoeft te hebben terwijl ik zeker weet dat dat op zichzelf dan weer wel een doel dient!

Ik ga geen excuses maken voor wat ik ga doen of al heb gedaan. Sorry wil ik nog wel zeggen en het spijt me dat het zo moet gaan zoals het gaat. Blijkbaar is er geen andere weg meer.

Daar had ik je bijna hé? Er is altijd een andere weg. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, alleen die weg wil je nu echt niet meer bewandelen, of wel dan? Soms is een keuze makkelijker dan je denkt, zeker als ie voor je genomen wordt.

Dat is het altijd al geweest. Daar is niets nieuws aan. Bovendien geen nieuws is goed nieuws & goed nieuws is geen nieuws. Dat hebben de media al wel bewezen. Vraag me niet waarom dat zo is, dat is een verhaal apart.

Lees je nog steeds mijn boodschap? Wil je weten wat er nog meer komt? Er valt echt niet zo veel meer te vertellen hoor. De strijd die gaat komen gaat bepalen hoe de Mensheid er uit gaat komen. Komen we tezamen of houden we op te bestaan?

Spiritueel gezien kun je er genoeg boeken (Tora, Bijbel, Koran) over raadplegen. Niet dat ze de toekomst voorspellen, dat is niet de boodschap. Het gaat er om dat mensen weten dat ze een keuze hebben. Keuzes maken de Mens.

Wat wil ik bereiken met dit schrijven? Dat mensen gaan nadenken over de toekomst. Juist nu. Dat mensen beginnen te begrijpen dat wij de hoeders van Moeder Aarde zijn.

De donkere dagen die gaan komen zullen mensen alleen verbazen als ze niet snappen waarvoor het dient. Als je dacht dat alles wel goed leek te gaan dan had je geen flauw idee hoe ernstig de situatie van Moeder Aarde was.

Als een echt kind van Moeder Aarde moet ik haar behoeden voor de plaag die de Mensheid is geworden. Niet omdat ik iets tegen mensen heb, gewoon omdat het blijkbaar zo gaat.

Gelukkig kan een ander mensbeeld ons al helpen. Als we zouden accepteren dat mensen wel degelijk verantwoording kunnen nemen voor hun daden dan kan het allemaal nog goed komen.

Helaas is dat niet in het voordeel van de minderheid die de lakens uitdeelt. Althans, dat begin ik te begrijpen. Zij zullen van alles doen om ervoor te zorgen dat mensen niet zien dat ze naakt zijn.

Herstellen doe je zelf – bloemlezing

Tijdens de cursus ‘Herstellen doe je zelf’ die ik volgde was het de bedoeling dat ik een collage zou maken. Dat heb ik niet gedaan indertijd. Ze vroegen mij of ik op een andere manier iets kon delen over mijn herstel en ik wees ze op deze website.

Op dit blog staat het een en ander over herstel. Vooralsnog heb ik nooit de moeite genomen om te bekijken wat voor bruikbaars er tussen staat, maar ik ga kijken of ik leuke citaten kan vinden in mijn eigen werk.

Aangezien ik gebruik maak van Creative Commons dien ik wel te verwijzen naar mijn eigen werk, maar wees gerust, het meeste zal wel gewoon op dit blog staan. Uiteindelijk ook met linkjes. Daar gaan we:

Het zijn die kleine momenten waarop je voelt dat je leeft, die het leven heel erg mooi maken. De momenten waarop je gelukkig bent, tevreden. De momenten waarop iets lukt, dat je iets bereikt hebt.

uit: Het gevoel dat je leeft [Quli]

Leren van je eigen fouten is één ding, maar leren van de fouten van anderen is iets totaal anders. Voordat je zoiets überhaupt kunt doen, dien je je af te vragen waarom mensen de dingen doen die ze doen. Dat alleen al kan een dagtaak zijn en observeren is een methode om daar te komen.

uit: Interne Dialoog [Quli]

Reflecteren op een verhaal vind ik namelijk heel belangrijk. Wanneer je dit namelijk niet doet, boet het verhaal in kracht in. Misschien gaat de boodschap van het verhaal helemaal verloren of benadert het enkel je onderbewuste.

uit: De kracht van verhalen

Iemand die me accepteert zoals ik ben en graag wil weten wat dat inhoudt.

uit: “Ga je mee dansen?”

Laat ik daar mezelf nu maar aan houden. Dat mensen mij over het algemeen goed gezelschap vinden en dat ik niet veel moeite hoef te doen om hun vriendschap of liefde te krijgen, want zoals gezegd: meedoen is belangrijker dan winnen.

uit: Een illusie armer en een goede vriendschap rijker

Zoals in het filmpje wil ik hiermee vooral benadrukken dat het gaat om opkomen voor jezelf. Geef aan dat je de strijd durft aan te gaan. Beken kleur. Laat de wereld weten wat jij ervan vindt. Wanneer je dat gedaan hebt, kun je je gaan concentreren op de manier waarop je verandering wilt bewerkstelligen. Oplossingen zijn namelijk het probleem niet, het is maar welke kant je wilt dat we gaan.

uit: Eerst moet je boos worden

Ik weet niet wat ik ben. Ik weet wel waar ik voor sta, maar verder dan filosoof kom ik amper als iemand mij vraagt wat mij mij maakt. Ik ben een Pokémaniac, een geld filosoof, een receptionist, een ICT-er, een vriend, een broer, een zoon. Een twijfelaar, een hippie, een denker, een speler. Ik ben aardig, ik kan goed luisteren, ik ben lief, ik wil vrede. Ik hou van muziek en van dansen, ik kan goed uitleggen, ik heb geduld, ik ben traag.

uit: De gevolgen van Gelukzaligheid [Quli]

Niemand weet hoe het is om iemand anders te zijn, hoe graag ze dat ook zouden willen of hoeveel levenservaring ze ook hebben. Het is gewoon niet mogelijk – je kunt niet in iemands hoofd kijken. Helaas weerhoudt dat men er niet van om het te proberen.

&

Hierdoor leef ik, gelukkig zelden, in intense onzekerheid. Aangezien ik meer verlang van mezelf dan dat ik kan leveren. Ik ben niet lief voor mezelf. Dus in die zin zorg ik niet goed genoeg voor mezelf.

uit: Wat ben ik waard?

Deze citaten zijn natuurlijk vooral gekozen in het kader van herstel. Een paar andere citaten hebben het daarom niet gehaald. Ik vind het mooie citaten, dus over een tijdje (jaren?) ga ik dit nog eens doen.

Wat ben ik waard?

Altijd als ik mezelf verlies en verdrink in zelfmedelijden vraag ik mij af wat ik waard ben. Tot op zekere hoogte doe ik dat om mezelf te kwellen. De voornaamste reden is echter dat ik het antwoord niet weet.

Dat is pijnlijker dan het kwellen in zulke mate dat ik daar echt aan onderdoor kan gaan. Qua losse omschrijvingen kom ik er overigens best ver hoor, wat ik waard ben. Alleen neem ik daar geen genoegen mee. Het kan zijn dat ik streng ben voor mezelf en dat ik mijn idealen omlaag zou moeten schroeven.

Het is alleen wel zo dat die idealen mij maken tot wat ik ben. Veel meer dan dat ik bijvoorbeeld gemberkleurig haar heb. In wezen ben ik nog steeds op zoek naar mezelf. De eerder genoemde idealen schetsen namelijk slechts een kader, ik ben zelf verantwoordelijk voor het invullen daarvan.

Niemand weet hoe het is om iemand anders te zijn, hoe graag ze dat ook zouden willen of hoeveel levenservaring ze ook hebben. Het is gewoon niet mogelijk – je kunt niet in iemands hoofd kijken. Helaas weerhoudt dat men er niet van om het te proberen.

Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die genoegen nemen met een benadering zonder dat ze daadwerkelijk weten hoe iemand is en zonder aannames te doen hoe die persoon in een bepaalde situatie zou reageren.

Alleen… wat nu als je jezelf niet snapt? Als je keuzes maakt waarvan je later niet weet waarom je precies die stap hebt genomen? Terwijl je over het algemeen niet impulsief bent en alles kunt onderbouwen?

Natuurlijk snappen wel meer mensen zichzelf niet. Bovendien vertonen wel meer mensen tegengesteld gedrag op zo’n manier dat het lijkt dat ze last hebben van een interne paradox. Ons onvoorspelbare karakter is wellicht juist datgene dat ons menselijk maakt, maar dat is een ander onderwerp.

Zou ik mezelf beter kunnen waarderen als ik mezelf beter zou snappen? In grote lijnen snap ik wel de dingen die ik doe op kleine schaal, maar als ik naar het grotere geheel moet kijken dan vind ik mezelf vrij terughoudend. Ik weet wel wat ik wil bereiken, maar ik stel me heel afhankelijk op. Alsof ik dus niet weet wat ik wil.

Kort gezegd komt het er op neer dat ik, nog altijd, bang ben om mezelf te zijn. Dat is vrij gek, want in zekere zin ben ik daar best goed in – in mezelf zijn. Dat lijkt alleen dus heel afhankelijk te zijn van de context. Dat is alleen ook niet bepaald iets nieuws. Dat geldt voor iedereen.

Mezelf presenteren is waar het vaak op stuk loopt. Ik ben dan bang voor de reactie van de ander, waardoor ik mezelf dus afwijs voordat ik überhaupt de ander een kans heb gegeven om mij te kunnen beoordelen. Daarmee veroordeel ik mezelf dus.

Hierdoor leef ik, gelukkig zelden, in intense onzekerheid. Aangezien ik meer verlang van mezelf dan dat ik kan leveren. Ik ben niet lief voor mezelf. Dus in die zin zorg ik niet goed genoeg voor mezelf.

Het zijn vaak kleine luxe problemen waardoor dit soort zaken naar de oppervlakte komen. Die dienen dan als katalysator. Ik vind namelijk dat luxe problemen geen echte problemen zijn. Dat ik mij aanstel. Terwijl luxe problemen ook problemen zijn. Weliswaar in een andere schaal, maar toch.

Het is dan ook niet zo alsof ik geen echte problemen ken en alsof ik me niet bezig houd met wereldproblematiek. Het is alleen pas wanneer mijn eigen kleine systemen bedreigd worden dat ik slechter begin te functioneren. Soms lijkt het dan alsof ik enkel uit systemen besta. Dat een herstart van mezelf voldoende zou zijn om mij weer op ‘het juiste pad’ te krijgen!

Zo is het natuurlijk niet, maar mijn systemen herprogrammeren kost me wel ontzettend veel tijd, energie en moeite. Zelden geld gelukkig, dus dat scheelt weer, maar soms zou ik willen dat het me enkel geld kostte – zoveel moeite kost het me!

Ik ben ook bang om die moeite te doen. Ik zie er echt tegenop. Liever behoud ik de systemen die ik gebruik dan dat ik ze aanpas of tijdelijk uitschakel. Die systemen geven mij namelijk zekerheid, houvast. Als die systemen niet meer toereikend zijn, dan neem ik graag de tijd om die systemen aan te passen, zodat ik er weer op kan bouwen. Wanneer ik die tijd niet toebedeeld krijg, dan loop ik vast.

In welke mate bepalen die systemen wie ik ben of wat ik waard ben? Er is natuurlijk een bepaalde wisselwerking tussen mijzelf en mijn systemen. Dat is zeker zo, maar veel van die systemen zijn gebaseerd op de waardes die ik koester. Alleen dien ik wel zo flexibel te zijn dat ik situaties voorrang geef op de systemen die ik gebruik.

Ironisch genoeg komt het ook voor dat ik me té flexibel opstel waardoor ik me niet houd aan de systemen die ik voor mezelf heb opgesteld. Alleen heeft dit vaak enkel effect op wat ik doe in mijn eentje in mijn vrije tijd op mijn appartement, waardoor het effect soms pas later tot uiting komt door middel van onbeantwoorde e-mails. Ik wil dan vaak alsnog doen wat eerst niet lukte.

Ik vind het dan ook moeilijk om zaken die niet gelukt zijn te laten voor wat ze zijn. Ik wil ze dan alsnog doen, terwijl ik weet dat ik moet snijden. Ik ben altijd bang dat ik iemand tekort doe door iets dat ik niet gedaan heb. Ja, dat kan ik ook zelf zijn, dus ergens bestaat er wel een mate van eigen waarde, maar dat is vaak indirect.

Het zou zelfs zo kunnen zijn dat wat ik voor mezelf doe dat ik dat minder waardeer dan wat een ander voor mij doet. Ergens klinkt dat heel natuurlijk, maar niet als ik de activiteiten die ik voor mezelf doe maar voor lief neem.

Sommigen zeggen dat je uiteindelijk alleen bent op de wereld. Dat je alleen komt & alleen gaat. Hoewel dat natuurlijk in zekere zin klopt, ben ik het met de strekking daarvan geheel oneens. Je bent hier voor anderen. De wijze waarop ik mij hier toe verhoud is niet altijd duidelijk, want ik lijk er niet altijd naar te handelen.

Ik wil namelijk meer zijn dan een goed persoon. Ik wil de wereld beter achterlaten dan dat ik hem gevonden heb. Het gaat mij er niet om een voetnoot te worden in geschiedenisboeken of om ‘aan de goede kant van de geschiedenis’ te staan. Ik wil ook niet iedereen overtuigen van mijn beweegredenen, maar het zou fijn zijn als ik iemand vond die snapte waarom ik dit allemaal zo belangrijk vond en mij waardeerde.

Het lijkt er namelijk op dat ik mijzelf die waardering niet kan geven, hoe nobel mijn doelen ook mogen zijn, op zichzelf zijn ze niet genoeg. Alsof er zonder die externe aandacht geen groei meer zit in mij. Natuurlijk realiseer ik me dat dit dermate wanhopig overkomt dat het lijkt alsof ik op elke oprechte aandacht reageer met affectie, maar dat is niet erg, want dat is namelijk zo.

Gelukkig is mijn mensenkennis wel van dusdanige aard dat ik weet wanneer iemand interesse in mij heeft. Helaas kan dat geregeld niet gezegd worden voor de mate waarin iemand interesse in mij heeft. Ook al is die positief, nog kan dat wel eens zó verkeerd gaan, dat ik er helemaal ontregeld door raak.

Een gevoel van eigenwaarde. Mezelf waarderen. Houden van Johan. Als ik mezelf meer zou willen ontwikkelen dan is dat het voornaamste wat ik moet doen. Alleen, hoe doe je dat?

Speeddaten is intens & divers

Laatst ben ik voor het eerst gaan speeddaten. Een van mijn beste vrienden had zich opgegeven en ik wilde hem nog spreken naar aanleiding van zijn vakantie in Japan, dus heb ik me opgegeven om in de randstad aan zo’n evenement mee te gaan doen.

Dat heb ik geweten. Bij minstens 10 gesprekken ben ik meer dan een minuut kwijt geraakt aan uitleggen waarom ik juist dáár aan het speeddaten was. Dus laat ik daar mee beginnen. De voornaamste reden was dat hij ging en dat ik een keer met hem mee zou gaan, maar eerlijk gezegd heeft het ook wel wat veiligs.

Tenslotte is de kans natuurlijk gering dat ik de vrouwen van mijn speeddates elders nog een keer tegen ga komen, zeker als je geen matches had zoals ik! Aangezien ik daar van uit ging, vind ik dat niet erg, wel jammer, maar juist begrijpelijk. Zo zal ik vast niet enkel op mijn locatie afgewezen zijn, maar gezien de reacties die ik kreeg zal het wel meegespeeld hebben.

Er waren rond de 24 vrouwen en ik heb met allemaal een gesprek gevoerd in een tijdbestek van zo’n 2 1/2 uur, inclusief pauzes. Bij sommige organisaties krijg je nog meer gesprekken of nog minder tijd en ik vind vooral 4 minuten erg kort. Alleen begrijp ik dat sommige mensen elkaar ook gewoon niets te vertellen hebben, dan kan het inderdaad lang zijn.

Dat gezegd hebbende, ik heb interessante gesprekken gehad, leuke, bizarre, vage & spannende. In het begin was ik heel zenuwachtig. Daarna werd ik het moe om steeds dezelfde verhalen te vertellen en was ik ook erg vermoeid. Het is gewoon heel intens.

Alle vooroordelen die ik had met betrekking tot speeddaten zijn wel gesneuveld. Het is zo divers. Het is lastig om tegen iemand te vertellen hoe speeddaten is, want ieders ervaring zal anders zijn, omdat er vaak mensen zullen zijn die er ook voor het eerst zullen komen & iedereen staat anders open voor contact.

Eerlijk gezegd had ik er wel moeite mee. Hoe leuk ik het ook vond, ik was ook blij dat het voorbij was. Alleen had ik wel een naar gevoel aan het eind van de avond, maar gelukkig was ik niet alleen gegaan en kon ik nakletsen met een van mijn beste vrienden.

Het is me ook opgevallen dat ik me soms wat raar gedroeg. Alsof ik niet bij zinnen was. Ik was al ontzettend zenuwachtig en wat melig voordat het daadwerkelijk begon, maar bij tijd en wijle was dat erg. Ik heb belachelijke vragen gesteld, zoals vragen naar iemands accent of hoe lang iemand al een bril had. Soms kreeg ik zelfs het advies om betere vragen te stellen…

Veel zaken die ik me voorgenomen had om te vertellen heb ik niet verteld. Vragen die ik verwacht had, werden niet gesteld. Ik had mijn Serpent-shirt aan en daar kreeg ik welgeteld 2 vragen over, ook wel bijzonder. Soms had ik het idee dat ik meteen afgeserveerd werd voordat ik überhaupt zat & dat ze mij maar lieten praten om de tijd te laten verlopen.

Soms was ik degene die de vragen stelde, soms werden er vragen aan mij gesteld. Het is zelfs zo geweest dat er vrouwen waren die mij hele goede feedback gaven. Zo weet ik dus nu zeker dat ik op zich wel goed in staat ben tot het voeren van gesprekken met vrouwen, maar dat zó veel gesprekken mij echt opbreken. Na een tijdje ben ik gewoon niet meer representatief.

Natuurlijk is zo’n evenement nooit representatief voor welke deelnemer dan ook en gaat zoiets puur om de eerste indruk die iemand van jou krijgt & zij van jou. Toch wil ik wel een lans breken voor speeddaten. Ik vind het leuker & interessanter dan online daten. Het is efficiënter en vaak ook zelfs goedkoper. Bovendien heb ik het idee dat ik er als persoon ook door gegroeid ben.

De organisatie, About Love, kan ik ook van harte aanbevelen. Persoonlijk had ik wel moeite met het feit dat iemands naam aan het begin van de date steeds op moest schrijven, maar ik weet zo snel ook niet hoe dat beter geregeld kan worden en voor de meesten zal dit ook geen probleem vormen – niet iedereen is zo slecht in fysiek schrijven als ik.

Ze hebben een keurige website waar je ook makkelijk aan kan geven met wie je wil matchen, je kunt je makkelijk opgeven voor het speeddaten, de informatie is adequaat en mocht je meer willen weten, dan kun je ze gewoon e-mailen en dan krijg je meer gegevens – zonder dat ze de anderen er mee lastig vallen.

Natuurlijk was mijn dit mijn eerste ervaring en de eerste organisatie bij wie ik aan speeddaten heb gedaan, dus heb ik geen vergelijkingsmateriaal, maar ik weet niet hoe ze het beter hadden kunnen organiseren. De locatie had wel zo zijn problemen, maar ze waren voor het eerst weer daar, na de verbouwing.

Aangezien ik nu een vrijkaartje heb, zit ik me al te bedenken naar welk evenement van ze ik nu naar toe wil – alleen zitten ze niet meer in Eindhoven, dus nu weet ik niet waar ik naar toe ga, want dan kan ik weer uit gaan leggen waarom ik zover weg aan het speeddaten ben…

Het Dynamaxing Experiment: een Pokémon theorie

Op vrijdag 15 november 2019 zullen er wereldwijd twee nieuwe Pokémon spellen uitgebracht worden met de titels Pokémon Sword & Pokémon Shield. Deze spellen zullen beschikken over een nieuwe mogelijkheid om een voordeel te krijgen in een gevecht. Dit heet Dynamaxing.

Hierbij wordt één van je Pokémon tijdens een gevecht voor 3 beurten ontzettend vergroot. Tevens wordt dit beestje veerkrachtiger en veranderen zijn of haar bewegingen. Op het moment van schrijven van deze blogbijdrage zijn er al wel wat mechanismes bekend over deze aanpassing van het spel, maar nog veel meer is nu nog onbekend.

Wat wél bekend is, is dat die twee nieuwe titels niet zullen beschikken over alle verschillende Pokémon. Hoeveel monstertjes er in de spellen voor zullen komen, is ook nog niet bekend, maar je kunt enkel Pokémon van oudere spellen overzetten die ‘van nature’ voorkomen in het Galar gebied.

De reden die hiervoor gegeven is, is dat het heel veel werk is om alle animaties over te zetten naar de Switch (en dan trouw te zijn aan de Pokémon), maar bovendien dat het niet zou werken met het gevechtssysteem. Junichi Masuda benadrukte dat ze alles gebalanceerd willen houden en dat elke Pokémon die voorkomt in de spellen een kans willen geven om te schitteren.

Als ik die gedachtegang hanteer en dan weer naar Dynamaxing kijk, dan zou het zo kunnen zijn dat ze dit willen gebruiken om het spel meer gebalanceerd te maken dan voorgaande spellen.

Naast de verschillende statistieken en bewegingen van Pokémon zijn er ook nog voorwerpen, speciale krachten en natuurlijk de voor- en nadelen van de verschillende (dubbel)types die zorgen voor de balans. Als je daar Dynamaxing aan toevoegt, dan kan dit zorgen voor allerlei variaties, zeker als het goed geïmplementeerd wordt.

Die implementatie zou namelijk variabel kunnen zijn. Op die manier zou niet elke Pokémon dezelfde ‘stimulans’ krijgen als ie dynamaxt. Zo’n stimulans kan afhankelijk zijn van het soort Pokémon dat je ervoor kiest om te laten dynamaxen.

Op die manier zouden bijvoorbeeld sterkere Pokémon een minder sterke stimulans krijgen dan bijvoorbeeld zwakkere Pokémon. Hierdoor kun je, naar gezien de situatie in het gevecht, makkelijker variëren tijdens een gevecht en ben je niet steeds genoodzaakt om dezelfde sterke Pokémon te dynamaxen.

Dit heeft een aantal voordelen tegenover Mega Pokémon & Z-moves vanuit een balansperspectief. Wanneer er tijdens gevechten van die technieken gebruikt werden, dan was het van te voren vaak goed in te schatten welke Pokémon er van die technieken gebruik zouden maken. Dat is met Dynamaxing veel minder, als mijn theorie klopt.

Dat zou verklaren waarom er een stuk minder Pokémon in de Galar Pokédex voorkomen, omdat voor elke soort Pokémon bekeken moet worden welke aanpassingen aan de statistieken, de bewegingen, de voorwerpen, de krachten en weet ik wat er nog meer nodig is om het spel in balans te houden.

Tenslotte hebben al die variabelen weer invloed op elkaar en je kunt ze dus niet in isolement bekijken. In die context is het dus belangrijk dat er uitvoerig gekeken wordt naar al die aspecten en is het verklaarbaar waarom er slechts een beperkte selectie aan soorten Pokémon zich (mogen) bevinden in de wereld van Pokémon Sword & Pokémon Shield.

Een voorbeeld. Zo zou een zwakkere Pokémon even sterk kunnen worden als een traditioneel sterkere Pokémon voor 3 beurten. Dat betekent alleen niet dat een traditioneel sterkere Pokémon ook zoveel sterker wordt bij het dynamaxen als dat die traditioneel zwakkere Pokémon sterker zou worden. Dat zou dan afhankelijk zijn van hoe sterk of zwak, die Pokémon al is.

Dat betekent dat er niet alleen naar de rauwe statistieken, krachten of bewegingen van die Pokémon gekeken wordt, maar ook goed naar het potentieel – en of dat dan niet te sterk zou worden. Aangezien je dat bij Pokémon moet bekijken in het totaalplaatje, gaat daar veel werk in zitten.

Helaas kwam ik er tijdens het schrijven van deze blogbijdrage achter dat Dynamaxing qua statistieken alleen de incasseringspunten (HP) met 50 % verhoogt, waar een vriend me attent op maakte. Dan kan het nog steeds zijn dat de bewegingen variabel / verschillend zijn qua sterkte per soort Pokémon.

Alleen zijn de verschillen dan minder divers en minder specifiek per soort Pokémon. Het kan wel zijn dat het assortiment bewegingen waar een specifieke Pokémon soort / familie over beschikt dan nog verschil gaat maken voor de soort Max bewegingen waarover dynamaxte wezens beschikken.

Die bewegingen worden namelijk bepaald door de bewegingen die de Pokémon kennen voordat ze dynamaxen. Bewegingen die je statistieken verhogen worden bijvoorbeeld Max Guard. Het wordt dus nóg belangrijker om te letten op welke 4 bewegingen je mee wilt geven aan je teamleden.

Al met al gaat er een hoop veranderen voor het competitieve aspect van Pokémon in de achtste generatie. Het zal een stuk dynamischer worden.