“Ga je mee dansen?”

Dit is een vervolg op ‘De dame van de dansvloer‘.

Ik wist niet dat het nog kon. Ik wist niet dat ik er nog ruimte voor had.

Jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven ontmoet. Ik noem haar nog wel eens zo, gekscherend, ook al hebben we nooit iets gehad. 4 jaar daarna heb ik iemand ontmoet waar het ook ontzettend mee klikte. Iemand die je gewoon begrijpt. Die twee delen een speciaal deel van mijn hart.

Ze moeten ruimte maken. Er is iemand die ook recht heeft op dat deel van mijn hart. Iemand die ook van dansen houdt, iemand die me aanvoelt, iemand die me wil begrijpen. Iemand die lekker gek met mij wil doen. Iemand die niet zomaar alles aanneemt, iemand die me uit mijn comfortzone laat stappen zonder dat ik er last van heb.

Iemand die me accepteert zoals ik ben en graag wil weten wat dat inhoudt.

Eerst was ik bang. Dat mijn wens dat het meer kon zijn dan het is, ons contact in de weg zou staan. Ik was namelijk verliefd op haar. Was? Ik ben het ergens nog steeds wel en het zal wel even duren voordat het helemaal weg is, maar een soortgelijk, aangrenzend, gevoel heb ik ook voor de twee eerder genoemde. Iets dat voorbij gaat aan een gewone vriendschap.

Is dat pretentieus? Misschien. Het is in ieder geval ambitieus. Ik wil graag onze band verdiepen. Vermoedelijk is daar voornamelijk tijd voor nodig. Het hoeft namelijk niet meer, meer te worden dan het nu al is. Het is nogal wat voor mij om tot dit inzicht te komen. Dat ik tevreden ben met de gang van zaken en dat ik niet wanhopig op zoek ben naar iets dat niet is.

Wanneer je me dit enkele jaren geleden verteld had dat ik zo’n emotionele gemoedstoestand zou bereiken, dan had ik je waarschijnlijk niet geloofd. ‘Zij die het weten, kunnen het niet uitleggen. Zij die het niet weten, kunnen het niet begrijpen.’ Die stelling is erg van toepassing nu.

Nee, helemaal snappen doe ik het ook nog niet, maar begrijpen des te meer. Het is niet alsof ik al die jaren geleden iets verkeerds gedaan heb. Ik wist gewoon niet beter. Tegelijkertijd zou het niet uitgemaakt hebben als ik toen wat anders had gedaan, want de liefde was niet, op die manier, wederzijds. Het is alleen wel zo dat ik mezelf dan een hoop lijden had kunnen besparen, maar men zegt wel eens dat je zonder pijn niet kunt groeien.

Nu staat ik er wat meer ambivalent in. Wat meer nonchalant als je wil. Het is niet dat het me niet interesseert, integendeel, maar ik snap beter waarom ze zeggen dat je het spel dient te spelen, maar zonder proberen te winnen, want het spel, op zich, is het doel.

Dus ja, ik ga graag mee dansen, want tenslotte is “Ga je mee dansen?” een hele andere soort vraag dan “Wil je met mij dansen?”.

Ik wist niet dat het nog kon, maar zij maakt het verschil.

De kracht van verhalen

Verhalen zijn er om verteld te worden. De manier waarop een verhaal verteld wordt, is bepalend hoe de boodschap van dat verhaal overkomt. De boodschapper is daaraan ondergeschikt. Sterker nog, bij veel verhalen is het niet eens duidelijk wie het als eerste vertelde.

Tegelijkertijd zijn er ook tal van verhalen die worden verteld door de mensen die ze ook zelf daadwerkelijk meegemaakt hebben. Helaas wil dat niet zeggen dat er dan beter naar deze verhalen geluisterd wordt. Daarom is het soms beter als verhalen worden omgezet in fictie, dat kan beter zijn voor de boodschap.

Het gevaar daaraan is alleen dat sommigen dan van mening zijn dat het dan enkel nog slechts vermaak is. We horen gedurende een dag tegenwoordig zoveel verhalen dat we sufweg niet de tijd hebben om aan elk verhaal evenveel aandacht te geven. Dat stemt mij treurig.

Reflecteren op een verhaal vind ik namelijk heel belangrijk. Wanneer je dit namelijk niet doet, boet het verhaal in kracht in. Misschien gaat de boodschap van het verhaal helemaal verloren of benadert het enkel je onderbewuste.

Qua fictie blijven mij sommige verhalen uit mijn jeugd mij erg bij. Het verhaal Lees dit niet! houdt me nog steeds bezig. In dat verhaal wordt er gesteld dat iets alleen echt gebeurd is als het verteld is en, juist in dit verhaal, omgekeerd: alleen als het verteld wordt, dan gebeurt het. Het verhaal stimuleert je zelfs om te stoppen met lezen, zodat het niet gebeurt!

De serie Griezelbus maakte mij bekend met het fenomeen ‘De Andere Werkelijkheid’. Deze AW zou bestaan naast onze eigen werkelijkheid en zo zijn eigen regels en wetten kennen en nooit echt worden gekend door ons.

Nog los van de discussie of dit nu lariekoek is of niet, is het een feit dat door dit soort verhaaltechnieken te gebruiken een verhaal extra sterk over kan komen. Of juist niet. Dat ligt aan de manier waarop de boodschap ontvangen wordt en vooral daar zit de uitdaging.

Hoe kun je een verhaal vertellen op zo’n manier dat je je boodschap kunt overbrengen op je beoogde publiek? Bovendien dien je ook nog eens te voorkomen dat men er niet vandoor gaat met de betekenis van je verhaal. Het is vrij lastig om je verhaal mooi, sterk & duidelijk te vertellen.

Toch blijven we het proberen, want een verhaal kan ons overleven. We mogen als mensen dan niet voor eeuwig leven, onze verhalen gelukkig wel.

Land van Nooit [Quli]

Er was eens een tijd dat ik een echte Pokémaniac was en dat ik me niet eens interesseerde in het andere geslacht. Dit verhaal gaat over de vrouw die dat veranderde.

Op een dag in Mei 2008 kwam ik samen met wat vrienden bij een vriend aan. Die vriend had aangegeven dat er die avond ook nog een vriendin van hem zou zijn en of wij dat erg vonden. Dat was niet het geval. Uiteindelijk zijn mijn vrienden aan mijn tafel gaan zitten om Magic te spelen. Zij en ik speelden geen Magic, maar we deelden wel een andere hobby: Pokémon Die bewuste avond hebben wij, al Pokémon spelend, doorgebracht op de bank bij die vriend thuis.

Het was heel gezellig en we hebben ons vermaakt. We hebben gelachen en Pokémon (heen en weer) geruild. Iets met een Deoxys. Ik weet niet meer hoe de avond eindigde, maar we hebben geen telefoonnummers uitgewisseld en ik ben gewoon terug naar huis gefietst met mijn vrienden.

De volgende dag realiseerde ik mij dat ik haar wel erg leuk vond. Ik was verliefd. Ik vroeg aan onze gemeenschappelijke vriend of hij dat tegen haar kon zeggen en of hij mij in contact kon brengen met haar. Zo hebben we alsnog elkaars telefoonnummers gekregen. We hebben elkaar ook toegevoegd op Hyves en wisselden berichtjes uit. Na verloop van tijd heeft ze te kennen gegeven dat zij een relatie niet zag zitten vanwege mijn bipolaire stoornis. Ze had opgezocht dat sommige mensen die manisch-depressief zijn wel eens vreemd kunnen gaan tijdens een manie.

Mijn argumenten dat ik al jaren stabiel was (ik ben vanaf half 2004 tot eind 2009 stabiel geweest), mochten niet baten. Toen ik haar vroeg of het ooit iets kon worden, heeft ze ‘Nooit’, gezegd. Dat was erg prettig, want daardoor kon ik verder met mijn leven. Ondanks dit alles, hebben we contact gehouden. Dit contact was niet altijd even frequent of intensief, maar het was prettig dat ze in mijn leven was. We hebben elkaar veel verteld en lief en leed gedeeld.

Ik heb wel eens gezegd dat het voor historici en biografen nog wel eens lastig kan worden om te reconstrueren hoe mensen door de decennia heen contact met elkaar hebben gehouden en daar blijf ik bij, want het is geen doen om te achterhalen hoe vaak en wanneer en waarmee we contact hebben onderhouden. SMS, bellen, E-mail, Hyves, Skype, Facebook, WhatsApp. Voor het leeuwendeel moet ik dus alles uit herinnering doen, maar wat ik uit de correspondentie die er was wel af kon leiden, is dat we regelmatig meer dan 3 maanden geen contact hadden. Voor mijn gevoel zijn is er zelfs een jaar geweest waarin we geen contact hadden.

Hoe dan ook, ik ben van Facebook afgegaan eind 2014. Zij was de enige van mijn Facebook-vrienden die graag contact wilde blijven houden. Om dit aan te geven, maakte zij dit duidelijk aan de man die voor onze ontmoeting had gezorgd. Dit was eind februari 2015, maar er was dan ook het een en ander gebeurd in haar leven in de tussentijd. Het laatste dat ik op Facebook van haar had gelezen, was dat ze ging trouwen. Op het moment dat ik weer contact met haar kreeg, was ze vrijgezel met kind.

Ergens in 2015 hebben wij plannen gemaakt om naar de Efteling te gaan in 2016. We hebben het hier meerdere keren over gehad. Nog voordat de tijd aanbrak waarop het lekker weer werd, kwam zij met de site ‘Geek Love’ aanzetten. Via deze dating website voor geeks werd ik verliefd op een vrouw. Hier heb ik het met haar veel over gehad en ze gaf aan dat ze o.a. daarom in 2008 niet iets met mij wilde beginnen, omdat ik zo snel en zo heftig verliefd werd. Toen ik zo’n moeite had met die onbeantwoorde verliefdheid kreeg haar moeder kortingsbonnen, waardoor zij onverwacht in een hotel te zitten in Oisterwijk, met moeder en kind. Dit zal eind Mei zijn geweest. We hebben gezellig gewandeld om een ven in de Oisterwijkse bossen en zij heeft er voor gezorgd dat ik niet meer verliefd was op die vrouw van Geek Love, ook al heeft die vrouw nooit bewust ‘Nee’ gezegd.

Dit is best een overwinning geweest, zowel voor haar als voor mij. Ik heb mijn verliefdheden nooit zo in touw kunnen houden en werd altijd meteen hotel de botel met een koe op zolder. Dit heeft altijd veel druk op mijn ‘mogelijke’ relaties gezet en zij heeft me verteld dat ze, op afstand, er al langer voor heeft proberen te zorgen dat ik dit inzag. Hierdoor heb ik een boek gekocht ‘Verslaafd aan Liefde’, wat mij heeft geholpen met het omgaan met verliefdheden. Ook om het verschil te zien tussen een echte verliefdheid en een, wat zij noemt, ‘bevlieging’. Het is nogal een wezenlijk verschil om echt verliefd te zijn en verliefd te zijn op een idee dat je van iemand hebt. Vriendinnen van mij hebben dit verhaal kunnen bevestigen en ook mijn trainer die mij helpt bij dit soort ‘perikelen’ is erg blij dat ik dit heb kunnen leren.

Tegelijkertijd heeft deze overwinning ervoor gezorgd dat zij anders ging kijken naar mij. In eerste instantie gebeurde er niets, omdat ik op date ging met iemand die ik níet kende, maar daar is enkel een vriendschap uit voort gekomen. Daardoor ontstond een gesprek met haar tijdens het praten over Pokémon GO. Zij had de dag dat het officieel uitkwam een vriendinnen-avond en ik heb 6 1/2 uur Pokémon GO gespeeld. De volgende dag wisselden wij ervaringen uit. Tijdens dat gesprek vertelde ze dat er een 21-jarige jongeman een avontuurtje wilde met haar. Ze is net als ik 31 en zat daar niet op te wachten, maar daardoor zal ze wel na gedacht hebben over het een en ander, want ze stelde de vraag:

“Wat vind je eigenlijk van mij”

Waarop ik zei: “Veel.”

Daarmee was het startsein gegeven en diezelfde vraag stelde ze ook tijdens een telefoongesprek, waarop ik het andere antwoord herhaalde: “Je bent onder andere geweldig.”
Tijdens datzelfde WhatsApp gesprek gaf ze ook aan dat ze niet zo gediend was van een man die ook in de Pokémon GO WhatsApp groep zat die ik twee weken daarvoor had aangemaakt, waar veel bekenden van mij in zaten. Ik had alleen niet van iedereen het telefoonnummer, dus ik had aan een bekende van mij gevraagd die wel die nummers had om de rest toe te voegen, maar hij voegde ook die man toe, die ik niet kende.

De volgende dag, een maandag, heb ik haar een lange e-mail gestuurd met wat dat ‘Veel’ allemaal precies voor mij inhield. De volgende dag stuurde ze een e-mail terug en eindigde dit met ‘Uiteraard sta je vrij om te daten e.d. maar dan weet je iig wat er speelt.’
Ze had wel gevoelens voor mij, maar ze was er nog niet achter of dit meer dan vriendschap was. Hierdoor kwam het dat ik op donderdag 21 juli een gesprek had met een vrouw tijdens Ons Systeem. Vlak voordat ik moest vertrekken vroeg ik aan deze vrouw: “Zou je het leuk vinden als ik je een keer bel?”, waarop zij antwoordde: “Nee, dank je.”
Onderweg terug wilde ik dit aan haar vertelde, maar ze kon niet meer bellen, dus stuurde ik een lang WhatsApp bericht waarop zij reageerde met: “En natuurlijk vind ik het niet erg als je me verteld over wat je meemaakt 🙂 immers ben ik gewoon nog steeds dezelfde … hoor ^^”

Een paar dagen later, op 24 juli, krijg ik wat berichtjes van haar. Ze eindigt met: “Ik denk dat ik een keer met …. ga afspreken” waarbij op de puntjes de naam van ‘die man’ zou staan. Waarna ze ook nog eens aangeeft, dat het plannen van die man waren. Ik was nogal verbaasd, maar aangezien ik mocht daten, mag zij natuurlijk ook daten…
Alleen vertelde ik haar mijn gevoel dat ik het niet zo prettig vond en toen gaf ze aan:
“Mja ik zal je heel eerlijk zeggen dat wel even 2x moest lezen toen jij vertelde over dat andere meisje.. Het was immers net nadat ik je die e-mail had gestuurd.

En ik denk dat ik et ook eigenlijk niet had verwacht. En dat dat meer de reden was dat ik et 2x moest lezen.”

Later gaf ze tijdens het appen aan dat ze het lastig voelt en dat ze ‘die man’ niet verteld had over haar gevoel voor mij. Op 30 juli vertelt ze me dat ze ‘die man’ gezien had, maar pas nadat ik een gesprek begonnen was met haar. De openheid en eerlijkheid die we hadden begint nu te verdwijnen… Ik wil er met haar over praten, maar ik krijg geen gesprek meer voor mekaar. Ik praat er met zowat iedereen over die er voor open staat. Ik ga er van uit dat het nu voorbij is.
Op 5 augustus hebben we een telefoongesprek. Daarin geeft ze aan dat ‘die man’ agressief was en dat ze niet verder met hem gaat. De gesprekken komen terug, alhoewel het soms lang duurt voordat ze reageert, een keer zelfs een hele werkweek.
We besluiten dat we elkaar beter willen leren kennen en dat we weer gaan e-mailen. Ik stuur haar een e-mail over muziek, maar ik krijg daar geen reactie op. Ik wil ook ouderwets gaan chatten, via Skype bijvoorbeeld, maar dat komt ook niet van de grond.

Tijdens het avondeten bij mij thuis op 15 augustus vertel ik dat ik contact heb met haar en de huisgenoot die haar op Facebook heeft verteld dat ze een relatie heeft met ‘die man’. Diezelfde dag heb ik via Telegram een gesprek met een vriend van haar, een jongen die ook Pokémon GO speelt en later toegevoegd is aan de WhatsApp groep en die ik al best veel gesproken heb en hij bevestigt het verhaal van mijn huisgenoot. Daarop besluit ik om haar hiermee te confronteren. Nog diezelfde avond heb ik een WhatsApp-gesprek met haar. Ze ontkent niet, ze maakt geen excuses, ze zegt geen sorry, ze gaat alleen maar zielig doen. En praten over ‘die man’.

Ik gooi de rol van gekwetste geliefde al snel van mij af en trek mij terug in de rol van vriend. Een manier om mij te beschermen en ik vraag haar de volgende dag:
“Oké. Sterkte.
Laat je me weten wat je gevoel zegt als je het weet?
Tot dan.”

Ze reageert meteen met:
“Ja doe ik”

Op dat punt heb ik het ook écht gehad met haar. Ik was boos. Gekwetst. Op dat moment kon ik mij niet herinneren dat iemand me zo gekwetst had. In mijn gedachten gaf ik haar nog een kans. Als ze binnen een week zou reageren en kon vertellen wat haar gevoel zei en waarvoor ze koos en aangaf wat ze wilde van mij of hoe wij ons nog tot elkaar konden verhouden, dan zou ik haar nog een kans geven.

Een week gaat verder en ze reageert niet. Ook al is dat hetgeen dat ik verwacht had, ik had het natuurlijk niet gehoopt. Ik hoopte dat ze in zou zien wat ze gedaan had. IJdele hoop blijkbaar. Alleen begint het besef te zakken wat er gebeurt is. Wat ze gedaan heeft. De liefde die ik voelde voor haar zet zich om in haat. Ik proef wraakgevoelens. Een vriendin zegt me dat ik het tegen ‘die man’ moet zeggen. Ik heb zijn telefoonnummer, maar omdat ik weet dat hij agressief kan zijn heb ik het nog steeds niet gezegd. Alsof ik haar wil beschermen tegen hem. Ben ik echt te lief voor deze wereld?

Er gaat nog een halve week voorbij en weer geen reactie. Het begint zijn tol te eisen. Op een bewuste nacht dat ik van de stad naar mijn woonplaats fiets, krijg ik het heel erg lastig. Ook al was ik op tijd terug naar huis gegaan, ga ik niet op tijd slapen, want ik kan mijn gedachtes niet tot rust krijgen. De volgende dag viert mijn oudste schoonzus haar verjaardag bij mijn moeder thuis. Ik kom 4 uur te laat, onder andere omdat ik zo langzaam fiets dat hardlopers mij inhalen. Ik probeer mijn stemming nog te verbeteren door het spelen van Pokémon GO, maar dat lukt niet.

Het is net alsof dat spel me nog meer doet denken aan haar. Ze heeft natuurlijk van origine natuurlijk al een grote verbintenis met Pokémon, maar ik heb de WhatsApp groep opgericht voor haar, want ik speelde het spel nog niet. Zo’n beetje iedereen in die groep heeft namelijk niet gewacht op de officiële uitgiftedatum, terwijl ik dat wel deed. De WhatsApp groep wordt niet meer gebruikt en het spel speel ik al bijna een week niet meer. Ergens voel ik me beter daardoor, maar de redenen waarom ik gestopt ben met spelen, vind ik niet zo goed. Stoppen met een spel, omdat het je doet denken aan een verloren liefde? Een verloren vriendschap?

Ondanks dit alles, weet ik dat zij altijd veel voor mij zal betekenen, ondanks haar gedrag. Of we ooit nog vrienden zullen worden weet ik niet. Ik ben al blij dat de haatgevoelens voorbij lijken te zijn. Het is namelijk waar wat ze zeggen. Het neemt je over. Overgeven aan haat is heel kwalijk, wat dat betreft kun je beter gewoon boos of zelfs kwaad zijn. Op zich is het ergens wel een goede levensles, ik weet nu zeker dat ik toch echt wel grenzen heb en wat ik doe als die grenzen worden overschreden.

Na 2 1/2 week, op vrijdag 2 september, stuurde ze overigens nog wat berichtjes, maar dat is het melden bijna niet waard. Een stel berichtjes over haarzelf en daarna, toen ik niet meteen reageerde, ‘Ik mis je’. Ik heb overigens helemaal niet meer gereageerd.
De volgende dag, gisteren, stuurde ze:
[11:03, 3-9-2016] Zij: Geen reactie
[11:03, 3-9-2016] Zij: Snap ik wel 🙁

Op het moment van dit typen, ben ik nog steeds niet van plan om te reageren.
Dat heeft met allerlei factoren te maken. Ik wil eerst voor mezelf duidelijk hebben wat ik van haar wil. Ik wil geen geliefde meer zijn, maar voor vriendschap heeft ze mijn vertrouwen toch ook wel heel erg geschonden. Zal ik haar ooit uitleggen waarom ik nu niet reageer? Vast wel. Neem ik op als zij deze week belt? Nee… ze mag mijn voice-mail in spreken. Ze is vrij om mij te e-mailen, het is niet alsof ik haar helemaal ga blokkeren of iets dergelijks. Dat is nergens voor nodig.

Het voornaamste heb ik al gedaan door er over te typen. Tenslotte verwerk ik heel veel door het voor me te zien. Het te ordenen. 3 uur en 4 pagina’s later kan ik wel zeggen dat het gebeuren me wel wat minder doet. Alsof je een hoofdstuk afsluit.

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zondag 04-09-2016 17:38

“Denk je dat het mogelijk is om de wereld realistisch te zien en niet depressief te zijn?”

Deze vraag werd mij gesteld door een goede vriendin van me. Mijn eerste antwoord was: “Jazeker”. Daar nam ze, terecht, alleen geen genoegen mee. Vandaar dat ik dit nu typ, want ik ga uitleggen hoe ik dit nu zie.

Laat ik voorop stellen dat het mij niet is gelukt, indertijd. Het is heel moeilijk om jezelf staande te houden als je beseft hoe de wereld in elkaar steekt. Dat wil alleen niet zeggen dat het niet mogelijk is. Je moet alleen wel heel stevig in je schoenen staan en zelfs dan…

Een van de weinige overtuigingen die je dient te bezitten is een ongelooflijk geloof (in de vooruitgang van) / (in) de mensheid. Statistisch gezien gaat het ons steeds beter af. Tegelijkertijd leven we op geleende tijd. We zijn de aarde aan het uitputten op zo’n tempo die we letterlijk niet vol kunnen houden.

De vraag is hoe we daarmee om dienen te gaan. Bedenk je vooral dat het lijden in onze huidige wereld niet groter is dan het voorheen is geweest. We zijn er ons sufweg alleen meer bewust van. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we onze kop in het zand moeten steken. Ik wil er vooral mee zeggen dat de mensheid al wel eens eerder grote problemen heeft overleefd.

“Resultaten behaald in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, maar bieden wel (ijdele) hoop.”

Natuurlijk weet ik niet om wat voor hoop het hier gaat, maar er zijn gewoon heel veel lichtpuntjes. Het is alleen lastig om ze te zien. Bovendien zijn ze ook nog eens slecht op waarde te schatten. Om zo’n periode als de huidige te ‘overleven’ dien je te beseffen dat, ondanks alles, de wereld het leven waard is.

Dat is alleen vrij lastig. Het overkoepelende model dat nu gehanteerd wordt, neoliberalistisch hyperkapitalisme, biedt gewoon weinig zingeving uit zichzelf. Dat moeten wij mensen zelf doen. Dat is alleen zo’n grote verantwoordelijkheid dat je daar zelf haast al depressief van wordt.

Mijn voorstel, mijn ideaal, is dan ook om ervoor te zorgen dat dit model afgedankt wordt door ervoor te zorgen dat de factor kapitaal minder belangrijk wordt. Als we geld kunnen hervormen, dan verandert het hele stelsel, mits het goed gedaan wordt. Natuurlijk betekent dat iets ‘kan’ natuurlijk niet meteen dat iets gebeurt, maar het geeft mij wel een goed doel in het leven. Iets om voor te streven.

In zekere zin is het dus wel heel belangrijk om ergens in te geloven, want je kunt niet wéten dat het goed komt. Je hebt enkel je geloof. Dat doet mij dan weer denken aan ‘vertrouwen hebben in de economie’, maar dat is een heel ander onderwerp.

Klaarblijkelijk heb ik geen concreet voorbeeld waaruit blijkt dat dit vertrouwen ergens op gestoeld is. Het is alleen wel zo dat dit geloof mij staande houdt. Alleen als je net ontdekt hoe de wereld in elkaar steekt, kan het nogal overweldigend zijn.

Daarom is het wel mogelijk dat iemand zich staande houdt tijdens die ontdekkingstocht, maar niet waarschijnlijk. Om te beginnen dient iemand dus al een hoop zelfvertrouwen hebben, geloven dat het goed komt en het leed van anderen kunnen ‘weerstaan’. Als je erg empathisch bent, is dit vrij lastig.

Depressie lijkt mij niet het grootste probleem waar dit alles toe kan leiden. Apathie is nog veel erger. Mensen gaan gewoon door met hun leven alsof er niets verandert is, alsof ze niet geraakt zijn door wat ze hebben geleerd.

Het is namelijk sufweg geen probleem meer als iedereen zou erkennen wat het probleem was. Als iemand dus de wereld realistisch ziet, goed in zijn of haar schoenen staat, vertrouwen heeft in de mensheid, zich realiseert dat wij ook andere problemen hebben opgelost, dan hoeft die persoon helemaal niet depressief te worden.

Boosheid is logischer. Tenslotte is dat hetgeen wat verandering kan veroorzaken – samen met liefde voor de mensheid. Veel van onze problemen hebben we zelf geschapen en kunnen we dus ook zelf oplossen. Dat de natuur nu aangeeft dat we moeten opschieten, is misschien net die externe motivatie die wij nodig hebben om ervoor te zorgen dat wij op deze planeet kunnen blijven met z’n allen.

Interne Dialoog [Quli]

Filosoof word je. Het is een manier van denken die je jezelf aan kunt leren. De leeftijd waarop je jezelf dit aanleert kan nogal verschillen.

Bij mij was dit nogal vroeg. Ik heb al vroeg in mijn leven methodes geleerd waarmee ik situaties kon analyseren. Dit is niet zomaar gebeurd. Vanwege mijn lage praktische intelligentie en mijn traagheid, was het voor mij noodzakelijk om te leren van anderen.
Leren van je eigen fouten is één ding, maar leren van de fouten van anderen is iets totaal anders. Voordat je zoiets überhaupt kunt doen, dien je je af te vragen waarom mensen de dingen doen die ze doen. Dat alleen al kan een dagtaak zijn en observeren is een methode om daar te komen.

Tijdens mijn kleuterperiode heb ik dan ook weinig tot niet gespeeld zoals andere kinderen dat deden. Ik vond het al leuk om te kijken hoe anderen speelden. Dat wil niet zeggen dat ik daar altijd veel van leren, ik kan nogal altijd niet fatsoenlijk vouwen of knippen of zelfs maar schrijven, maar gedachte experimenten ben ik al vroeg mee begonnen. Nee, ik weet niet wanneer dat precies is begonnen, maar dat ik op mijn 8e al de bewuste keuze nam om vegetariër te worden, omdat ik het zielig vond voor de diertjes zegt wel iets over mijn eigen beweegredenen.

Omgeving is alles en daarom is context erg belangrijk. Mensen handelen nooit in een vacuüm. Er zijn altijd mitsen en maren en het is daarom ook lastig om vuistregels of handvaten vast te stellen. Toch is het soms noodzakelijk dat je kunt kiezen zonder dat je alle gegevens voorhanden hebt. Tenslotte kun je niet alles technisch benaderen.

Zo zijn er situaties die je diep na laten denken als je je daarvoor open stelt.
Een methode die ik graag toepas is de dialoog.

Tijdens de dialoog beschouw je een situatie vanuit verschillende perspectieven en neem je verschillende rollen aan, zodat je kunt achterhalen wat verschillende mensen zouden kunnen vinden van deze situatie. Wanneer de rollen duidelijk zijn, kun je je personages hun stellingen laten poneren en met elkaar in debat laten gaan. Aangezien dit in je eigen hersenpan en / of bewustzijn plaatsvindt is er dan sprake van een interne dialoog.

Deze methode heeft nadelen. De uitkomst van zo’n debat is niet helemaal betrouwbaar, maar het is een goede manier om achter verschillende mogelijkheden te komen. Het is veel beter als je deze exercitie herhaalt met anderen om te achterhalen of je ontdekkingen kloppen, maar er zijn talrijke situaties waarin dit niet mogelijk is. Bovendien is het een traag besluitvormingsproces.

Tegelijkertijd kun je hierdoor veel begrip krijgen voor anderen. Je snapt beter waarom mensen de dingen doen die ze doen. Soms komt het ook voor dat de mensen in kwestie dankzij mij er achter komen waarom ze die dingen doen die ze doen, maar dat is bijvangst. Niet iedereen leeft zo bewust als ik…

Helaas kan deze methode zelfs gevaarlijk zijn. Soms probeer ik het namelijk toe te passen op mezelf om te achterhalen waarom ik iets wil. Dit zorgt voor een splitsing in mezelf waardoor ik op de gekste momenten na kan gaan denken over iets wat op dat moment helemaal niet relevant is én het kan er dus voor zorgen dat ik vastloop. Dit kan gebeuren over ogenschijnlijke triviale zaken als het wel of niet meenemen van een voorwerp tot het komen van een beslissing van een aankoop. Die laatste speelt nu bijvoorbeeld, aangezien ik aan het overwegen ben om een nieuwe telefoon te kopen – iets wat overigens totaal geen financiële overweging meer is, maar dat terzijde.

Mocht het bovenstaande al verontrustend klinken, bedenk dan wat er gebeurd als mijn beoordelingsvermogen versneld is… Wanneer ik manisch ben, maak ik nog veel meer gebruik van de interne dialoog, waardoor ik in staat ben om te ‘weten’ wat mensen gaan zeggen voordat ze het daadwerkelijk zeggen, aangezien mijn gedachtes dan zo snel gaan als een GO-computer (bij wijze van spreken natuurlijk, een GO-computer heeft geen gedachtes 😉 Nee, ik gebruik wel een soort van algoritmes, maar ik weet niet hoe ik dan precies ‘functioneer’.).

Gelukkig kan ik steeds beter aanvoelen wanneer ik die kant op ga of wanneer ik over-analyseer. Het lukt me ook steeds beter om het te laten wanneer het niet belangrijk is. Zo heb ik bijvoorbeeld besloten om de verschillen tussen een boek en de bijbehorende film niet uit te gaan zoeken, simpelweg omdat ik daar toch niet vrolijker van word en het niets veranderd aan één van beiden. Dat is iets dat ik op de harde manier heb moeten leren overigens.

Om mijn gezondheid in goede banen te leiden in verhouding tot bovenstaande gebruik ik muziek. Het heeft niet zo zeer een helende werking, maar eerder een … wat is het woord?
Het biedt een bepaald kader, een anker, een verbinding met de realiteit. Het is een vorm van structuur die ik zelf op kan roepen en zelf aan kan passen die tóch een vorm van willekeur in zich heeft.
Daarover ongetwijfeld later meer.

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zaterdag 26-03-2016 23:53

De dame van de dansvloer

Zo’n 3 weken geleden, op 15 november 2018, ging ik samen met mijn beste vriend naar een concert van Metric, een van mijn favoriete bands. Hij vind de band ook leuk – het was een laat verjaardagscadeau. Na een voorspoedige reis en een aangenaam toeven in de Werfkring gingen we naar Tivoli, waar het concert plaats zou vinden in ruimte Ronda.

Niet alleen heb ik een mooi & fijn vest gescoord, een DVD van Money as Debt aan de band gegeven en naar hele mooie muziek geluisterd, ik heb ook contact gekregen met iemand. Na afloop van het concert dacht ik slim te zijn door snel naar de eerste verdieping te gaan om daar naar de WC te gaan. Terwijl ik dat deed, liep ik langs de dame die ik gezien had in de concertzaal.

Ze was mij opgevallen, omdat ze een van de weinige aanwezigen was die ik zag dansen en dat vind ik heel prettig in een vrouw. Ik ben doorgelopen, omdat ik onderweg was naar de WC, maar de WC’s op de eerste verdieping bleken juist heel druk. Ik besloot dus om terug naar de tweede te gaan. Ik liep dus weer langs de danseres die in een soort van hoekje stond. Ze keek niet mijn kant op, maar ik nam me voor dat als ze er straks, als ik naar de WC was geweest, nog steeds stond, om er aan te spreken.

Toen ik bij de WC aankwam, bleek ik helemaal niet te hoeven! Nadat ik mijn handen gewassen had, ben ik daarom terug gegaan. Ik weet nog steeds niet waarom ik dacht dat ik naar de WC moest. Misschien moest ik serieus wel in het begin, maar hoefde ik opeens niet meer door de omstandigheden. Ik snap het nog steeds niet. Afijn, ik ging de trap af en ze stond er nog steeds.

Ik stapte op haar af en vroeg: “Ben je aan het nagenieten van het concert?” Ze stond namelijk nog steeds te dansen. In eerste instantie verstond ze me niet, dus herhaalde ik mijn vraag. Ze zei iets in de trant van “Nee, ik ben op de muziek van de piano aan het dansen, dat is misschien nog wel mooier dan het concert.” om er dan aan toe te voegen: “Jij bent zeker wel een echte fan?” Dit zei ze vanwege mijn vest.

Het ijs was gebroken. We raakten aan de praat. Eerlijk gezegd weet ik alleen niet meer goed waar we het allemaal over gehad hebben… over muziek geloof ik. Ik had gezegd dat ik psy-trance leuk vond, terwijl dat muziek is die ik zelden tot nooit luister…

Na verloop van tijd zag ik mijn vriend lopen en realiseerde me dat het moment van ‘afscheid’ was aangebroken, omdat we naar het station moesten om de trein terug naar Oisterwijk te halen. We wilden sociale media uitwisselen, maar ik had geen Facebook en zij had geen Twitter, dus gaf ze mij haar telefoonnummer!

In de trein heb ik haar een SMS gestuurd, omdat ik mijn telefoonnummer helemaal niet aan haar gegeven had….ze gebruikte WhatsApp om een bericht terug te sturen. Aangezien het toen al midden in de nacht was en het een enerverende dag was geweest, heb ik toen besloten om maar niet meteen te reageren. Sterker nog, ik besloot op vrijdag om haar voornamelijk een fijn weekend te wensen en dat wenste zij mij zaterdag ook.

Vervolgens werd het dinsdag en zaten wij allebei vermoedelijk op WhatsApp Desktop en raakten we aan de praat. Ik denk dat ik toen ergens begonnen ben over Within Temptation. Ik wilde in de toekomst namelijk graag nog een keer met haar gaan dansen – of naast haar. Dat leek haar ook wel wat.

Donderdagavond hadden we weer contact en toen stelde ze voor om vrijdag, de dag erop, te gaan! Daar ben ik akkoord mee gegaan, maar dit veroorzaakte die ochtend wel heel veel zenuwen. Niet alleen omdat ik mijn gewone tas niet mee kon nemen, maar vooral omdat ik haar dan weer ‘in het echt’ zou spreken en dat ze iets met mij had afgesproken. Ze wilde mij serieus beter leren kennen.

Wordt vervolgd…

Het gevoel dat je leeft [Quli]

Wanneer voel je dat je leeft?

Het zijn die kleine momenten waarop je voelt dat je leeft, die het leven heel erg mooi maken. De momenten waarop je gelukkig bent, tevreden. De momenten waarop iets lukt, dat je iets bereikt hebt.

Vorig jaar augustus heb ik een Playstation 4 gekocht zodat ik dit jaar in staat zou zijn om ‘Straat Vechter Vijf’ te kunnen spelen. Ook al is er veel planning en testen aan vooraf gegaan en weet je nooit hoe goed zo’n spel bevalt, heb ik dat moment van extase gisteren bereikt terwijl ik in een gevecht verwikkeld was.

Het is tijden geleden dat ik mee heb gemaakt dat mijn handen zo warm werden. Dit komt omdat ik een Arcade Fight Stick gebruik waarbij ik mijn vingers volledig benut. Het is een erg aangenaam gevoel. Het spel is nog geen week uit en ik weet nu al dat al die tijd, moeite en geld die ik er in gestopt heb, de moeite waard waren.

Nu weet ik dat dit ook hetgeen was waar ik vanuit ben gegaan, maar het voelt zó goed als je beseft dat je voorspellingen zijn uitgekomen. Desalniettemin ben ik me er van bewust dat hier een hoge mate van zichzelf vervullende voorspelling aan vast zit, maar dat maakt het niet minder episch! Het mooie is ook dat ik nu zelfs speel met het karakter dat ik het meest interessant vond toen het spel nog niet uitgebracht was. Dat is echt heel erg prettig.

Wat leuk is om te melden over dat karakter is dat dit karakter heel snel is. Ik kan dus wel degelijk snel zijn als het er op aan komt, want met mijn reactievermogen is niets mis. Het is zelfs zo dat ik veel handelingen automatiseer! Dat betekent dat ik maar aan een actie hoef te denken en dat ik deze dan al heb uitgevoerd in het spel. Ik ben helemaal ingespeeld.

Dit alles weerhoudt mij er wel lichtelijk van om veel te spelen, want ik realiseer me goed dat de emotionele binding die ik met dit fictieve karakter ben aangegaan vrij groot is. Dat klinkt akeliger dan het is en door de jaren heen ben ik beter in staat geworden om om te gaan met een mogelijke verslaving. Lang geleden ben ik ooit verslaafd geweest aan Pokémon en dat spel kan ik nog steeds gewoon spelen.

Het verdient alleen wel een pas op de plaats en dat is de reden dat ik dit schrijf. Ik vind het prettig om alles wat bij mij naar boven komt te analyseren, zonder dat ik het hiermee teniet doe. Terwijl ik speel zal ik nog steeds enorm goed kunnen genieten en zal ik mij niet bezig houden met zaken waarover ik nu schrijf. Het gaat om gewaarwording. Om besef. Weten waar je mee bezig bent.

Ik speel niet om de beste te worden, maar ik speel wel alsof dat mijn doel is. Je dient veel op te geven om de beste te kunnen worden, veel meer dan ik ooit bereid zou zijn om daarvoor op te geven. Ik speel dus om te winnen en ik verwacht niet anders van mijn tegenstanders. Ik wil namelijk mezelf verbeteren en je kunt veel leren over jezelf door het spelen van zo’n spel.

Uiteindelijk gaat het namelijk om hoe je het benadert en wat dat betreft zit ik goed. Ik weet wanneer ik moet stoppen en hoe ik er in sta. Het is goed als je voelt dat je leeft. Het is alleen een ander als je je daardoor laat leiden en het steeds opzoekt. Daar pas ik voor. Dat betekent gelukkig niet dat ik niet kan genieten van de momenten die er (zullen) zijn.

Geniet met mate(n).

Oorspronkelijk gepubliceerd in Quli op zaterdag 20-02-2016 20:13

Telefoonhoesje

Afgelopen dinsdag kwam ik er achter dat mijn telefoonhoesje niet meer waterdicht was. Dat is op zich geen grote ramp, maar ik hou ervan dat mijn dingen, mijn apparatuur, mijn gebruiksvoorwerpen werken op de manier zoals ik dat wil. Gelukkig is dat vaak ook op de manier waarvoor ze ontworpen zijn.

Ik neem dit soort zaken heel serieus. Ik heb de bewuste watertest dan ook 3x uitgevoerd om te controleren of mijn telefoonhoesje *echt* niet meer waterdicht bleek te zijn, zodat het niet zomaar in onbruik zou raken. Ik hou er dan ook niet van om gebruiksvoorwerpen te bezitten die ik niet gebruik. Mijn verhouding met mijn hobby ‘gamen’ is dan ook een haat-liefde verhouding. Ik vind het heel leuk om te gamen, maar ik maak er zelden tijd voor vrij, waardoor veel mijn game apparatuur stof verzamelen. Gelukkig kan je sommige van die apparaten ook voor zaken zoals Netflix gebruiken, dan worden ze nog een beetje gebruikt.

Kortom, het is niet vreemd dat het me dwars zat dat mijn hoesje niet meer waterdicht was, want ik wil gewoon zo lang mogelijk kunnen doen met mijn telefoon en in de best mogelijke toestand. Het is niet dat ik zwem met mijn telefoon of ga dansen in de regen met het toestel in mijn hand, dat dan weer niet. Alleen een ongeluk zit in een klein hoekje en mijn telefoon is niet waterdicht van zichzelf. Sowieso ben ik enorm risico-avers.

Doorgaan met het gebruik van het kapotte hoesje is voor mij niet echt een optie en het telefoonhoesje in kwestie heeft mijn telefoon meer dan 2 jaar beschermd. Het jammere in deze is dat ik ergens wel een beetje van plan was om mijn telefoon in het najaar te vervangen, mits de nieuwe modellen van Apple aantrekkelijk waren. Gelukkig betwijfel ik dat en vind ik het dus geen ramp om nog wat langer met mijn iPhone SE te doen.

Het is alleen wel zo dat dit inmiddels het oudste model is dat nog verkocht wordt, wat er voor zorgt dat sommige telefoonhoesjes niet meer gemaakt, dan wel niet meer verkocht worden. Dat geldt dus voor het hoesje dat stuk ging, de nüüd van Lifeproof. Voorheen heb ik ook wel het andere model gehad, maar ik vond de nüüd beter dan de Fre. Vond.

Dat komt dus omdat ik geen nüüd meer kon vinden. Ik heb een paar uur op mijn telefoon doorgebracht, maar ik kon het niet vinden. Na een tijdje begon ik door te krijgen dat ik mijn slaap aan het opofferen was voor een telefoonhoesje… daarom ben ik tegen middernacht uit bed gekomen om een Fre te kopen, om te voorkomen dat ik maar dóór bleef gaan met het zoeken naar een nüüd. Ja, ik vind het ook te belachelijk voor woorden.

Over het algemeen is mijn zelfbeheersing vrij goed, uitstekend zelfs, maar mijn zelfkennis is haast nog hoger en ik wist dus dat als ik hier aan toe zou geven dat ik tot diep in de nacht door zou gaan met het zoeken naar een webshop die nog wél dat ene hoesje verkocht! Absurd. Dus ik ben heel blij dat ik toen gestopt ben met zoeken en gezien had dat de Fre ergens voor 10 euro goedkoper verkocht werd en toen heb ik die maar snel gekocht.

Toen ik het hoesje afgelopen donderdagmiddag aantrof in mijn brievenbus, ben ik ook vrijwel meteen aan de slag gegaan, ondanks een afspraak die ik had! Het nieuwe Fre hoesje bleek waterdicht te zijn en ik gebruik het sinds die middag.

Het viel me al snel op dat dit telefoonhoesje een stuk beter was dan de Fre hoesjes die ik zelf indertijd gebruikt had. Voordat ik mijn nüüd heb gekocht, heb ik al zo’n 4 Fre gehad. Lifeproof biedt namelijk een jaar garantie op de hoesjes en daar heb ik meerdere malen gebruik van gemaakt. Dit was pas de eerste keer dat ik een nieuw hoesje heb gekocht, omdat het nodig was, hiervoor heb ik nieuwe gehad of weggegeven bij mijn eerste smartphone.

Helaas gaat deze vlieger niet op voor al mijn andere apparaten. Zo heb ik mijn eerste computer nog steeds in mijn bezit. Laatst heb ik deze op Marktplaats gezet om te kijken of ik nog een liefhebber kan vinden, maar aangezien ik geen foto’s heb van het apparaat, werkt dat niet zo goed. Ik zal het apparaat toch echt uit z’n doos moeten halen en fotograferen voordat er mensen op gaan bieden.

Het nieuwe hoesje is dunner dan de nüüd, er zit wél een schermbeschermer op en de achterkant ziet er anders uit. Het apparaat is nu beter in gebruik, omdat ik het beter kan bedienen. Doordat de schermbeschermer nu over de volledige voorkant van de iPhone zit, hebben er tot dusver ook nog geen olievlekken opgetreden. Daar ben ik heel blij mee, want dit was mijn grootste ergernis aan de Fre.

Al met al ben ik dus heel blij met deze ontwikkeling. Ik voel me veilig en beschermd tijdens het gebruik van mijn telefoon. In de toekomst ga ik ook andere apparaten vervangen, zoals mijn tweede computer. Ik gebruik dat apparaat nu al meer dan 5 1/2 jaar. De voornaamste reden dat ik nog geen nieuwe heb, is dat ik wil wachten totdat de nieuwe modellen er zijn.

Mijn eigen website met mijn eigen blog

Welkom op mijn eigen website.

Ik zal hierop af en toe eens gaan bloggen zoals ik dat voorheen gedaan heb op Quli. Of het net zo persoonlijk zal zijn als dat mijn blog daar is geweest, moet nog blijken, maar om te beginnen zal ik wat artikelen van daar naar hier verplaatsen als ik ze hiervoor geschikt acht.

Al het materiaal dat je ziet hier is geschreven door mij, Johan Zijlstra, en de meesten zijn geschreven of zullen geschreven worden in een ‘flow’.

Veel plezier met het lezen van de berichten op mijn blog.